St. Vincent doet je schreeuwen om het leven

ST. VINCENT

All born screaming

Virgin

‘Hell is near’ bitst Annie Clark alias St. Vincent ons toe aan het begin van haar zevende plaat. De Amerikaanse is uit op een auditieve dreun. Met grillige gitaren, industriële zoemtonen en hoekige percussie van onder meer Dave Grohl kliedert ze een bijwijlen dystopisch geluid tegen het canvas. Dood en verdriet liggen aan de basis van haar nieuwe nummers, onder meer de betreurde elektronicavernieuwer Sophie krijgt een eresaluut. Maar gaandeweg maakt de duisternis plaats voor licht, en raakt Clarks verkilde hart ontdooid.

“I forgot people could be so kind in these violent times”, zingt ze met engelachtige stem in ‘Violent times’, dat veel warmte meekrijgt van gulle blazers. Te veel mascara zuigt weleens de ziel uit Clarks funky artrock, maar deze keer schraapt ze in haar zucht naar klankvernieuwing onnodige laagjes weg. Een zonevreemd reggaeritme geeft ‘So many planets’ een frivoler kantje dan het postapocalyptische thema verzoekt, ‘Sweetest fruit’ is pure pop. Wie de dramatische plaattitel juist leest, ontdekt een zinderend eerbetoon aan het leven. (tzh)

_____

Zoals Zinger maakt niemand muziek

ZINGER

The going on

Memorial Park

Kan een Vlaamse fanfare de rol spelen die soulblazers in Amerikaanse muziek betekenen? Die vraag roept het debuutalbum van Zinger op. Het West-Vlaamse kwintet pakt negen jaar na zijn overwinning op De Nieuwe Lichting de oogst van jaren in op een barok debuutalbum dat drijft op kwaliteiten die niet vlot in de markt liggen: samenspel, live-zang, complexe songstructuren. De single ‘Out of time’ liet horen hoe inventief de band de grenzen van pop en rock doorbreekt en het album biedt nog kleurrijke songs, zoals ‘Low end’ en ‘Digger’.

Pieter Deknudt laat zijn expressieve tenor graag emotioneel rondreizen in een muziekhybride die plechtige melancholie afwisselt met euforische versnellingen. Je kunt soms aan Beirut, dEUS en Arcade Fire denken, maar Zinger heeft vooral een eigen geluid, dat met bombardon en een fanfaredrum als ritmesectie behoorlijk kan stampen, in ‘Nobodies unite’ iedereen laat meezingen, maar in ‘Rear mirror kid’ heel verstillend aangrijpt. Een moedige, stilistisch erg rijke plaat. (vpb)

_____

De nieuwe r&b-outfit van Lucy Rose staat haar beeldig

Lucy Rose

This ain’t the way you go out

Communion

Lucy Rose weet wat afzien is. Op haar vorige album zong ze haar mentale malaise van zich af, dit keer verwerkt de Britse songschrijfster de helse rugpijn na de geboorte van haar zoon. Haar zwangerschap had haar met osteoporose en acht gebroken ruggenwervels opgezadeld. Bewegen was onmogelijk, ademen was pijnlijk. Nieuwe songs schreef ze met haar baby op de schoot, zoals de kreetjes op ‘Interlude II’ schattig meegeven.

“I blame myself for being so weak, but this brave body is still carrying me”, zingt ze in de titeltrack. Rose’ muziek voelt melig noch deprimerend aan, integendeel. Ze componeerde songs aan de piano, en die geeft haar folky snit van weleer meer schwung. Producer Kwes, die eerder al zijn kunde toonde bij Solange en Loyle Carner, stopt zorgvuldig nieuwe kleuren uit de hiphop en r&b toe. Zwiepende synths, krassende violen en lustige blazers verhogen de pret in ‘Over when it’s over’ en de onstuimige afsluiter ‘The racket’. Een fraaie ode aan doorzettingsvermogen. (tzh)

_____

Ongeremde levenskracht van Leyla McCalla

LEYLA MCCALLA

Sun without the heat

Anti

Zoals Rhiannon Giddens is Leyla McCalla een van die Afro-Amerikaanse muzikanten die de zoektocht naar haar roots koppelt aan haar eigen emancipatie. De albumtitel is een verwijzing naar een historische speech van de zwarte activist Frederick Douglass, die aangaf dat elke strijd offers vergt. McCalla’s ‘offer’ is haar onrust: zowel muzikaal als psychisch zoekt ze naar wie ze is. “I am trying to be free … I’m trying to find me”, opent ze al meteen, op dit vijfde album dat haar meest eclectische en persoonlijke is. McCalla, die klassiek geschoold is en ook banjo speelt, duikt in haar Caribische en Afrikaanse roots, en verbindt Braziliaanse polyritmiek en Ghanese highlife-gitaartjes met Amerikaanse avant-garde, wat haar ambigue levensgevoel uitdrukt. De meeste songs zijn stilistisch ongehoord. Het hitsige ‘Take me away’ lijkt wel vier continenten te omspannen en ‘Tree’ is een aangrijpende parabel over liefde en dood, die even zoet aanzet als ze later ontspoort. Zoveel verbeelding en levenskracht op deze prachtplaat! (vpb)

_____

Robin Verheyen Trio: Taxiwars zonder Tom Barman, met evenveel energie

ROBIN VERHEYEN TRIO

Zabonprés sessions

Flak

Neem Tom Barman weg uit Taxiwars en je houdt het Robin Verheyen Trio over, met Verheyen op sax, Nicolas Thys op contrabas en Antoine Pierre op drums. Ook als trio staan zij garant voor boeiende jazz, minder rockgericht, maar even vurig en energiek.

Het trio trok naar Stoumont, in de Ardennen, en zette daar in Zabonprés (een oude stal, die eerst in een restaurant werd omgebouwd en nu ook als gelegenheidsjazzclub wordt gebruikt), een uitstekende set neer, die ook op Youtube te zien is. ‘Roscopaje’, een nummer van Verheyen dat ook op het repertoire van Taxiwars staat, krijgt hier een even intense lezing – het is een echte klassieker geworden. En verder duikt het trio in het repertoire van Thelonious Monk, met diens ‘Let’s cool one’ en ‘Blue Monk’, terwijl ook ‘Onkish’ van Verheyen zelf erg aan de geniale jazzcomponist doet denken. In de enige standard (‘I’m getting sentimental over you’) nemen ze even gas terug. Sterke jazz van een trio klasbakken. (pdb)

_____

Taylor Swift liet haar hart breken, zodat wij eruit kunnen leren

Taylor Swift

The tortured poets department

Republic Records

Met The tortured poets department brengt Taylor Swift haar eerste break-upalbum in meer dan tien jaar uit. Als specialist in het genre toont ze hoe zelfs een ster van haar kaliber in romantische valkuilen kan trappen. (ndl)

Lees hier de volledige recensie.

_____

Pearl Jam maakt een vuist tegen de (zons)ondergang

Pearl Jam

Dark matter

Monkeywrench Records / Republic Records

Zoals elke band met veel kilometers op de teller zoekt Pearl Jam naar het vuur van zijn grote dagen. Op Dark matter klinken Eddie Vedder en co. fris en daadkrachtig. Maar is het ook hun beste album ooit, zoals ze zelf beweren? (tzh)

Lees hier de volledige recensie.