© Tom Palmaers
VIDEO. Vijftig kinderen verwerken verlies tijdens rouwkamp in Opoeteren: “We amuseren ons geweldig”
In de zomer zindert de lucht aan bivakplaats ’t Driege in Opoeteren door de funny vibes van jongeren op kamp. Maar deze week word je er soms ook een soort gemis gewaar en kan je de stilte er bijwijlen horen. Vijftig tieners die onlangs een papa, een mama, een broer of een zus hebben verloren, nemen er deel aan een rouwkamp.
Kinderen laten genieten van een vakantie terwijl ze praten over hun verdriet, het lijkt niet evident. Maar Saying Goodbye vzw slaagt er wonderwel in. Twee jaar geleden ging de Kortrijkse Frédérique Vanassche, oprichtster van de vzw, samen met enkele bevriende therapeuten en rouwconsulenten voor het eerst op rouwkamp met kinderen die belangrijke mensen in hun leven hebben verloren. Nu gaat één op de drie kids zelfs al voor de derde keer mee.
Hoe krijg je jonge tieners zo ver om, soms zelfs met genoegen, te praten over iets waar anderen meestal zelfs niets over durven vragen? Saying Goodbye trekt de jongeren in dag één over de streep. Letterlijk. “Voor we aan het kamp beginnen, gaan we aan een streep staan. Wie iemand kwijt is, moet dan een stap vooruit zetten. Iedereen zet die stap. Ook de begeleiders. We zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje”, zegt therapeute Carine De Coninck. “Zo doorbreken we meteen het taboe. Een kind wil tonen hoe gelukkig en sterk het is. Hier kan het dat ook, maar er is nog iets meer dat ze allemaal gemeen hebben. Hier kunnen ze daar zonder de minste schroom over praten.”
Nieuw begin
“Volwassenen denken wel eens dat kinderen dat niet willen. Dat ze niet bezig zijn met dat verlies. Maar neem van mij aan dat er meer in dat hoofd van je kind omgaat, dan je denkt. Ik verloor negen jaar geleden mijn man, door zelfdoding. Dan plooi je je als ouder dubbel. Je maakt je sterk en denkt vooruit, voor de kinderen. Maar op een dag kwam het toch op een gesprek met mijn kinderen. Ze zeiden: ‘mama, neem toch iemand anders?’ Ik had nooit bij die mogelijkheid stilgestaan. Het was een keerpunt, een nieuw begin.”
Yoga en therapie
Meer dan de helft van de kinderen in ’t Driege is een ouder kwijtgeraakt door zelfdoding, bijna altijd de vader. Blijkbaar staan moeders er meer voor open om hun kinderen op rouwkamp te sturen. “Je moet wel sterk in je schoenen staan om je kind mee te sturen”, zegt Carine. “Wanneer kinderen op kamp gaan, dan is dat voor gewone koppels vaak het toppunt van vakantie. Voor iemand die z’n partner verloren heeft, is dat niet het geval.”
Tijdens het rouwkamp worden de traditionele kampspelen een paar uurtjes per dag worden afgewisseld met yoga en therapie, met aandacht voor dingen als schuld, woede en angst. Brecht Gysen (23), uit Neeroeteren, begeleidt de kinderen als dramatherapeut. Dat wil zeggen: Brecht laat de kinderen de werkelijkheid tonen zoals zij die zien, door ze er toneel over te laten spelen. Zo kunnen de kinderen ook zichzelf zien, in het toneel van de anderen.
“Ik besef dat ik een grote gelukzak ben. Ik ben de enige op dit kamp die niemand in zijn familie moet missen”, zegt Brecht. “Dit kamp helpt me dus om mijn luxeproblemen, die ik net als alle andere jonge volwassenen wel eens cultiveer, te relativeren. Tegelijkertijd haal ik genoegdoening uit het feit dat ik de kinderen kan helpen om hun verdriet en hun pijn los te laten door middel van toneel. En vergis je niet. We lachen wel eens wat af, tijdens zo’n toneel. Het kan raar klinken, maar eigenlijk amuseren we ons hier geweldig.”
Wie met vragen zit rond zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be
