STRAATFOTOGRAAF. “Mensen kijken doen we allemaal. Open en bloot, hoewel gelukkig niet letterlijk”

Wanneer de zon na maanden verblijf in andere oorden haar koperen kop boven België hangt, zie je ze ook in Antwerpen snel toenemen: de mensenkijkers. Ze zijn het meest talrijk op de strategisch gelegen De Keyserlei, de boulevard der mensenkijkers. De buurt errond vormt het startpunt voor duizenden wandelingen per dag, en de cafés en restaurants nodigen uit tot zalige nutteloosheid en onophoudelijke kijklust. Het is een straat van zien en gezien worden, waar passanten en decor ongemerkt in dialoog gaan.

Mensen kijken doen we allemaal. Vaak vluchtig, soms bewust en intens. Op het strand, in het park, vanaf het terras. We overbruggen er stille momenten in een conversatie mee. We doen het omdat iets in onze ooghoek de aandacht trekt, al dagdromend of als voornaamste bezigheid. En nog het meest op een morgen met mooi weer na maanden van grijsheid, zoals op de dag van deze foto.

Elke voorbijganger, elk groepje dat richting centrum of station slentert, roept dan vragen op die nooit een antwoord krijgen. Soms stel je ze in stilte, soms aan je terraspartner. Je vraagt je af waar mensen vandaan komen, welke relatie ze met elkaar hebben, wat ze zorgen baart, waarom hun kind zo zeurt, of die handtas vintage is of uit een Chinese webshop.

Mensen kijken is niet hetzelfde als begluren. Mensen kijken doen we zonder kwalijke intenties. Open en bloot, hoewel gelukkig niet letterlijk. En automatisch. Mensen kijken moet, want het houdt onze soort in stand. Het waarschuwt voor gevaar en onaangename ontmoetingen. Over hoe wij ons gedragen. En het helpt ons de liefde ontdekken. Je moet alleen maar naar de ware kijken.