RECENSIE. Tears For Fears: veel hits, maar ook veel routine

Aanvankelijk zou Tears For Fears vorige lente al naar Antwerpen komen, maar de tournee werd te elfder ure afgelast omwille van gezondheidsredenen. Onlangs vertelde Roland Orzabal dat hij met een zware depressie kampte na het plotse overlijden van zijn vrouw het jaar voordien. De zanger/gitarist ging in therapie, en lijkt nu klaar om de draad weer op te pikken. De nieuwe plaat waar het duo intussen al jaren aan sleutelt blijft voorlopig onafgewerkt, dus koos Tears For Fears in Antwerpen resoluut voor een greatest hits. Dat zou je gemakzucht kunnen noemen, maar daar staat tegenover dat Smith en Orzabal in de achtendertig jaar dat ze bestaan zo weinig getourd hebben, dat het voor de meeste fans de eerste maal was dat ze al die classics live hoorden. Ja, de twee waren in 2006 al te gast geweest op Night Of The Proms, maar daar hadden ze kennelijk niet z’n goede herinneringen aan. Toen mocht Tears For Fears slechts vier nummers spelen, en het hotel viel ook tegen. Maar, voegde Orzabal eraan toe, ‘we hebben hier wel veel vrienden gemaakt.’ Applaus, uiteraard.

Het moet gezegd: elke band die het zich kan veroorlopen om in het eerste kwartier al monsterhits als Everybody Wants To Rule The World, Sowing The Seeds Of Love en Pale Shelter prijs te geven, hoeft zich geen zorgen te maken over het verdere verloop van de avond. Aan classics geen gebrek, uiteraard. Het duo liet zich op het podium omringen door drie kundige muzikanten en Carina Round, een prima achtergrondzangers, die vooral indruk maakte in Suffer The Children, waar ze integraal de zangpartij van Orzabal overnam. Ze schitterde eveneens tijdens het aan Peter Gabriel schatplichtige Woman In Chains, misschien wel het mooiste Tears For Fears nummer, waar ze zowaar de originele bijdrage van Oletta Adams naar de kroon stak. Maar toen zaten we eigenlijk al in de staart van het concert. Dat was, zoals gezegd, indrukwekkend begonnen met Everybody Rules The World.

Het publiek veerde meteen uit de zitjes en scandeerde de tekst woord voor woord mee. Maar het bleek geen makkie om het publiek overeind te houden. Dat had deels met de gemiddelde leeftijd te maken – veel veertigers en vijftigers-, maar ook met de vaststelling dat Tears For Fears eigenlijk weinig uptemposongs in de portefeuille had. De paar keer dat het ritme werd opgedreven – Change, Head Over Heels - zag je iedereen weer overeind kruipen, maar zelfs tijdens bloedmooie popsongs als Advice For The Young At Heart en Mad World bleven de reacties aan de gezapige kant.

En eerlijk is eerlijk: ook wij hadden links en rechts wel wat kanttekeningen bij de set. Zo bleken zowel Orzabal als Smith niet altijd even goed bij stem, en was het wat raar hoe die laatste haast in het decor op ging telkens Orzabal op de voorgrond trad. Dat was bovendien vaker wél dan niet het geval. De karakterloze cover van Radiohead’s Creep sloeg als de spreekwoordelijke tang op een varken, en bij Badman’s Song - waarbij iedereen z’n solomomentje kreeg - moest het zichtbare spelplezier van de band de middelmatige compositie verdoezelen. Met Shout, de enige toegift, werd er uiteraard veel rechtgetrokken. Dat bleef ook nu een robuuste rocksong met een refrein uit de duizenden. Het werd volop meegeschreeuwd terwijl Orzabal op verkenning ging tussen het publiek. Een mooi moment, maar toch: als Tears For Fears met die nieuwe plaat op tournee wil gaan, zal er toch een tandje bij moeten worden gestoken. Nu dreef de band te vaak op routine om de hoogespannen verwachtingen helemaal in te lossen.