Of ze Jimi’s geslachts­orgaan mocht afgieten in gips? Ja hoor

StuBru-stem Stijn Van de Voorde loopt elke week voor de muziek uit.

Net op het moment waarop niemand de woorden ‘gemeente­raads­verkiezingen’ en ‘de mensen samen­brengen’ nog wilde horen, vierde Electric Ladyland (1968) van Jimi Hendrix zijn 50ste ­verjaardag. We kregen net op tijd een vers onderwerp om over te praten. Het laatste (en best­verkochte) album van de Jimi Hendrix Experience was zijn tijd ver vooruit, ook al klinkt het geheel in 2018 natuurlijk wel een tikkeltje passé. ‘Voodoo Child’, ‘Cross­town Traffic’ en (de Bob Dylan-cover) ‘All Along the Watchtower’ zijn onbetwiste ­klassiekers, maar een halve eeuw na datum krijg je het geheel toch moeilijk verkocht aan jonge gasten van pakweg 17 jaar.

Vooral zijn werkwijze was revolutionair. Hendrix hield de touwtjes strak in handen. Voor elk nummer nodigde hij andere muzikanten uit. Drummer Mitch Mitchell had bijna vijftig takes nodig voor Hendrix tevreden was over zijn bijdrage aan ‘Gypsy Eyes’. Elke opname startte als een feest, maar algauw popten er wrijvingen en ­artistieke menings­verschillen op. De verhalen van de muzikanten die ­mee­werkten aan de klassieker, bewijzen dat Hendrix niet verschilde van andere genieën: niet noodzakelijk aangenaam om mee te werken, maar het resultaat is spectaculair. Electric Ladyland gaat de geschiedenis in als een uiterst geslaagd experiment, gestuurd door een perfectionist met een innovatieve geest. Een mensen­soort die we goed kunnen gebruiken.

Tijdens de opnames van het legendarische album liet Hendrix zich inspireren door andere creatievelingen die graag iets nieuws probeerden. Toen Cynthia Albritton hem vroeg of ze zijn geslachts­orgaan eventueel mocht afgieten in gips, volgde er een verrassend positief antwoord.

In de frivole jaren 60 bestond er een grote concurrentie tussen groupies. Ze zochten allen nieuwe methoden om de aandacht van hun favoriete rock­sterren te verdienen. De concurrentie was moordend. Cynthia Plaster Caster dook met muzikanten in bed, op voorwaarde dat ze voor haar ‘poseerden’. Een eenvoudige handtekening interesseerde haar minder. Ze prepareerde een papje van het materiaal waar men in die tijd ook kunst­gebitten van maakte. Daar mochten de geïnteresseerde rockers hun ding in soppen. Daarna volgde een afgietsel in gips. 

Net zoals de gebroeders Van Eyck werkte ze niet alleen. Tijdens het productie­proces schakelde ze graag vriendinnen in die zelf hun functie mochten invullen. In 1968 was Jimi Hendrix 25 jaar oud. Hij experimenteerde met drugs, brandbare gitaren en uiteraard liet hij zich tijdens hippie­happenings ook graag gaan in de free love-gedachte.

Hendrix was het eerste (beroemde) gewillige slachtoffer van Cynthia Plaster Caster, maar zeker niet haar laatste. Dankzij zijn medewerking ­vergaarde ze naam en faam. Het werd plots een eer om in haar collectie te belanden. Velen volgden, van Jello Biafra (Dead Kennedys), Zal Yanovsky (Lovin’ Spoonful) en zelfs de body­guard van Frank Zappa. De zanger van The Fat White Family, Lias Saoudi, werd in 2014 voorlopig als laatste artiest aan de ­collectie toegevoegd. Een mens wil zich niet concreet voorstellen hoe dat precies in zijn werk ging.

Cynthia gelooft intussen steeds meer dat haar project recht­streeks onder de noemer ‘kunst’ valt en de bevoegde instanties geloven haar op haar woord. Het groupie­bestaan als artistiek project. De afgelopen twintig jaar kon je haar verzameld werk bewonderen in diverse galerieën en musea. Vorig jaar was het MoMa (PS1) in Brooklyn nog aan de beurt. Op haar website biedt Cynthia reproducties aan tegen aanvaardbare prijzen. Op die manier houdt ze ­gips­afgietsels van (de edele delen van) rock­sterren democratisch. Dat siert haar. Het exemplaar van Hendrix blijft haar pronk­stuk.

Jimi Hendrix verbleef niet lang genoeg op deze aardbol. Toch bleken 27 jaren net voldoende om rock­muziek voor altijd te veranderen. Tussendoor hielp hij ook nog de carrière van Cynthia Plaster Caster serieus ­vooruit. Wat een inzicht! Wat een held!

Moge hij rusten in vrede.