“Als de Lions zondag de finale zouden halen, trek ik naar mijn club Racing waar veel internationals spelen. Zo’n match bekijk ik liever in groep, zodat we alle emoties kunnen delen. Roepen en tieren heb ik voorlopig nog niet gedaan, dat reserveer ik voor de finale. Ik ben wel een stuk zenuwachtiger dan bij mijn wedstrijden. Dan ben ik net heel rustig, raar hé. Dan kan je tenminste zelf ingrijpen. Ik kijk in eerste instantie als supporter, maar probeer tegelijkertijd ook iets op te steken. Als grote zus van Tom heb ik nog een extra band met die ploeg. Ik gunde het mijn kleine broertje enorm, dat hij tegen Duitsland de winnende treffer maakte. Voorheen had hij een paar keer pech en die goal zorgde voor bevrijding. De Lions zijn het grote voorbeeld voor ons, Panthers. De buitenwereld onderschat hoeveel opofferingen die gasten moeten doen. Dat zijn, net als wij, semiprofs die professioneel leven en werken, 365 dagen per jaar. Hun parcours werkt inspirerend, net als hun uitgesproken ambitie.”

“Ik heb een bijkomende reden om fanatiek te ­supporteren voor de Lions. Arthur De Sloover is mijn neef. Van dit WK heb ik nog geen seconde gemist. Omdat ik sinds kort in het bedrijf van mijn ­vader werk - samen met Arthurs moeder trouwens - kan ik me makkelijk vrijmaken om samen met de familie voor televisie te kruipen. Wat hebben wij verschrikkelijk afgezien tegen Duitsland. Die laatste tien minuten duurden eindeloos lang. Of ik meer zenuwen heb dan bij mijn matchen? Een ander soort stress. Dit is pure machteloosheid. Ik wil dat veld oplopen om te helpen, maar dat gaat niet. Ik begrijp steeds beter wat mijn ouders ­tijdens een match moeten doorstaan. Maar na afloop is de ontlading des te feller: gebalde vuisten, luide kreten en knuffels alom. Ik volg dit WK in eerste instantie als supporter, niet als hockeyster. De flow van de match sleept me mee, al probeer ik wel te ­letten op spelers als Gougnard en De Kerpel, die net als ik aanvallend ingesteld zijn.”

“Met mijn studies en het fysieke programma bij de Panthers is het een beetje puzzelen, maar ik probeer toch zo veel mogelijk matchen mee te pikken. En uiteraard kruip ik zaterdag en zondag ook voor televisie. ­Eigenlijk zouden dat momenten van ontspanning moeten zijn, tussen vele uren blokken door, maar dat lukt niet altijd. Daarvoor loopt de stress soms te hoog op. Als je zelf al in gelijkaardige omstandigheden gestaan hebt (Puvrez telt 98 caps, nvdr.), weet je hoe zwaar zo’n duels zijn. Al bij al uit ik mijn emoties nog discreet. Mijn moeder, die leeft pas echt uitbundig mee. Ik speel nog maar een jaar in de defensie, dus probeer ik zo veel mogelijk te leren van de verdedigers. Mijn favoriete speler is Felix Denayer. Ik heb lang bij Dragons gehockeyd, de club van Felix, en zag daar hoe polyvalent hij wel was. De Lions hebben al een paar keer goud kunnen ruiken, maar telkens grepen ze ernaast. Voor hen en voor het Belgisch hockey zou die wereldtitel prachtig zijn.”

Bij een wereldtitel krijgen de 20 hockeyinternationals elk een (bruto)premie van 5.000 euro. Bij zilver, brons of een vierde plek ontvangen de Red Lions welgeteld nul euro. Ter vergelijking: bij een wereldtitel zou elke Rode Duivel de voorbije zomer met een premie van 690.000 euro huiswaarts zijn gekeerd. Dat is 138 keer meer dan hun collega’s uit het hockey. Door hun derde plek kregen de Duivels nu elk 435.000 euro.

“De Lions spelen pour la beauté du sport”, aldus bondsvoorzitter Marc Coudron. Voor de schoonheid van de sport, dus. “Hoe graag we die prestaties ook zouden belonen, onze kluis is leeg.” (mv)