'Heilig hart', onverhoopte miskleun van Arne Sierens

Sierens’ jongste worp is een dermate onzalige onderneming dat je aldoor smacht naar het einde en als het zaallicht aangaat - o gezegend moment! - kregelig de zaal verlaat. De titel slaat als een tang op een varken. Hoe de rooms-katholieke cultus rond de menslievendheid en barmhartigheid van de Christusfiguur samen te rijmen valt met “het pakkend (...) verhaal van twee koppels”, blijft een mysterie van het geloof.

Flutverhaal met bloedarmoede

Het wedervaren van twee koppels, bestaande uit twee halfwas jongens en meisjes, zorgt voor allesbehalve “adembenemend theater”. Moos (Robrecht Vanden Thoren) legt het aan met Titzia (Anemone Valcke), en Boelie (Gilles De Schryver) zit in een doodlopende relatie met Wanda (Linde Carrijn). Het rommelt voortdurend tussen die uitpuberende, navelstarende jongeren. Hun denkhorizon reikt niet verder dan hun iele beleveniswereld. Hun branieachtige conversaties vallen steeds terug op herinneringen: aan een gezamenlijk reisje naar Zwitserland, een slemppartijtje aan zee, de schooltijd, de dingen die ze van elkaar hebben opgepikt - zoals daar zijn roken en vingeren.

Minuscule openingen die naar wat verdieping zouden kunnen leiden, wanneer bijvoorbeeld de miskraam of mislukt schrijverschap ter sprake komen, worden overgeslagen en het grossieren in stereotypen gaat gewoon verder. Gemak gaat voor eer.

Als de voorstelling bij gebrek aan plot en momentum helemaal stil dreigt te vallen, wordt herhaaldelijk teruggegrepen naar dansante tussendoortjes. Op het einde moet het soelaas komen van de jonge paartjes die olijk rampetampend allerlei standjes demonstreren. Altijd meegenomen, wat tekstloze oprek voor een stuk dat er geen is.

Gentse signatuur

Arne Sierens is big in Gent. Niets mis mee dat hij zijn achterban bedient en de kaart van de couleur locale voluit trekt. Heilig hart pakt dan ook zeer Gents uit: “Waarwaardegij?” staat voor “Waar was je? en “Bennad’zee’weest” voor “Ik ben naar de zee geweest”. Voor niet-Gentenaars zal het even aanpassen zijn aan de brouw-r en de ingeslikte of verdwaalde (eind)lettergrepen. Het is vooral Vanden Thoren die de fonetische finesses machtig is. Het taalregister is het sociolect van jongeren.

Dat Heilig Hart een echt grappig verhaal zou zijn, is een belofte die de flyer in het vooruitzicht stelt, maar die niet ingelost wordt en eerder een gratuit statement blijkt. Het aantal keer dat er te lachen valt, kan je op één hand tellen en zo nu en dan is er een rimpeling met aanzet tot.

Het perpetuum van het rondjes draaiende speelvlak is een gimmick zonder veel toegevoegde waarde. De live muziek en de soundscape van Jean-Yves Evrard zijn dat dan weer wel.

De toeschouwer die in zijn schik was met Sierens’ Zingarate (2017) komt na Heilig hart van een kale kermis thuis. Opmerkelijk toch hoe inconsistent het kwaliteitsgehalte van de creaties van Sierens is.

Tot half mei in De Expeditie, Gent. Daarna op tournee. compagnie-cecilia.be