Jessie Ware op De Morgen Sessies: meermin van melancholie
Het gaat Jessie Ware voor de wind: vorige week bracht de hitlijster van ‘Wildest Moments’ haar derde album Glasshouse uit. Exclusief voor De Morgen speelde Ware een intiem ontbijtconcert in de Brusselse Beursschouwburg. Met de piepkleine Emma in een glansrol.
“Dank je wel om op zo’n ontiegelijk vroeg uur af te zakken naar hier”, klonk Jessie Ware oprecht verguld in de Beursschouwburg. “En ook bedankt om te spijbelen tijdens de werkuren. Nu ja, ik ga er gemakshalve van uit dat jullie dat deden.” Een in Irish pubwalmen gemarineerde, vettige lach denderde over haar lippen, waarna ze verrassend gevoelig ‘Thinking about You’ inzette. Een bloedmooie ode aan haar eigen dochtertje, waarin ze haar meest kwetsbare moedergevoelens zowel onder ogen kwam als onder woorden wist te brengen. “You won't see me crying / Crying over you”, begon ze de set met een porseleinen knakje in haar stem.
Met die song zette de Londense chanteuse meteen de toon. Indien onvoorwaardelijke moederliefde, verbrijzelende twijfels of gezinsgeluk niet uw cup of tea zouden zijn, kon u best in een brede boog om haar derde langspeler of dit concert heen lopen. In de Beursschouwburg fileerde ze haar nieuwe gezinssituatie immers op zo’n gulhartige manier, dat je soms het gevoel kreeg dat je als voyeur gluurde naar haar eigen hemel en hel. Maar zo intimistisch als haar confessies waren, zo oppermachtig klonk Jessie Ware ook in Brussel.
Bergkreekje na de lentedooi
Een indrukwekkend vocaal bereik beheerste zowat elke song. Nu eens gleed ze tussen octaven, zoals u en ik zich tussen satijnen lakens zouden vlijen. Een andere keer wisselde Ware dan weer tussen fluwelen fluisterzang, een galmende klok van een stem en een frêle canto, even fris en helder als een bergkreekje na de lentedooi. Geen moment schemerde enige olympische dadendrang door die capriolen heen. Elke uithaal klonk trefzeker, doelbewust én verrassend loepzuiver. Dat ze een kransje uitstekende muzikanten om zich heen had geschaard, leek vaak zelfs bijzaak. Met een a capella Jessie Ware had u zich vast net zo gelukkig geprezen.
Ze had een slapeloze nacht achter de rug, hoorden we vooraf, nadat het brandalarm was afgegaan in het Brusselse hotel waar ze verbleef. Maar vermoeid of bloedeloos klonk deze set nooit. Tot de tanden gewapend met soul, en gezegend met een bereik dat makkelijk het verste uiteinde van een stadion kon halen, vulde Jessie Ware de Beursschouwburg.
Tijdens de eerste song van de set kreeg de zangeres een hummeltje in de smiezen, dat zich op de schouders van haar vader had gehesen. “Wil je even op het podium komen zitten?”, polste Ware verwonderd. De kleine Emma zou uiteindelijk het hele optreden aan de voeten van de Britse blijven zitten, en nam daarmee een onverwachte glansrol voor haar rekening. Zo vatte Ware haar grootste hit ‘Wildest Moments’ op als een sentimentele aubade aan de kleine uk, terwijl ze tijdens de met latino-gitaartjes opgesmukte single ‘Selfish Love’ af en toe een gek gezicht trok naar haar jongste fan.
Straatlantaarn in de nevel
In de Beursschouwburg lag de nadruk vooral op haar derde plaat, maar toch kreeg je opvallend veel oude nummers voor de kiezen. Zelfs het gloednieuwe ‘Last of the True Believers’ schreef Ware jaren geleden, vooraleer ze die song uit het oog verloor. Met Paul Buchanan van The Blue Nile kreeg dat bloedmooie nummer eindelijk eerherstel op Glasshouse. In die song schetst Ware een intimistisch tafereel waarin twee mensen door mistbanken tuffen en de grote stad achter zich laten. “Let’s be alone together, where the sky falls through the river”, hoorden we haar zingen, terwijl je mee de nevel in gleed. In de schaduw van Ware speelde een jazzy combo alsof ze onder een eenzame straatlantaarn hun weltschmerz beleden. Maar minstens even mooi was de pianoversie van Neil Youngs ‘Harvest Moon’, waarin Ware’ achtergrondzangeres subtiel schitterde.
Haar shows hebben altijd iets weg van Ricki Lake, bekende Jessie Ware ooit gekscherend tijdens een concert. Daarbij verwees ze naar de lichtjes controversiële praatbarak van een Amerikaanse actrice en presentatrice, waarbij leugendetectortests, vaderschapstests en familievetes de dienst uitmaakten op het scherm.
Op Glasshouse gaat het er nooit zo gênant aan toe, al komt Ware toch dicht in de buurt tijdens de emotionele afsluiter ‘Sam’. In Brussel werd die song tot aan het eind bewaard, waarbij ze zich richtte tot haar man, en de vader van hun kind. “I hope I'm as brave as my mother”, klonk het zachtjes en fragiel. “Wondering what kind of mother will I be/ I hope she knows that I've found a man far from my father/ Sam, my baby, and me." In één klap gaf Ware haar eigen vader daarbij een veeg uit de pan.
Een mens zou zich al snel onbehaaglijk voelen bij zulke confessies. Maar in de Beursschouwburg leek het eerder alsof deze melancholische meermin je zachtjes op schoot trok. Krijg ons daar nu nog maar eens af.
Glasshouse is nu uit bij Universal. Luister hier naar het album. Jessie Ware speelt op 14/3 in de AB, Brussel.
