Het idee voor de ogenschijnlijk wat onbezonnen onderneming rijpte zowat vijftien jaar geleden bij de inmiddels gepensioneerde ingenieur Ivo Fransen. “Ik las toen in de krant een artikel over een mountainbiker die van Casablanca in Marokko naar Kaapstad in Zuid-Afrika fietste, en hoe hij pas midden in de trip naar een slaapplaats moest zoeken”, vertelt Ivo Fransen. “Daarnaast werd ik geprikkeld door verhalen van toenmalige collega’s over hun jaarlijkse jeeptrips in Noord-Afrika. Het begon te kriebelen om zelf ook eens die combinatie van de bekende Afrikaanse gastvrijheid en het avontuur te beleven.”

Het idee kreeg al snel vorm dankzij buurman Ward Van Loock, zelf bekend van zijn boeken over fietsreizen en zijn website De Recreafietser, en een aantal oud-leden van de Geelse Aloysiusscouts die mee de kar wilden trekken. “Het doel was een fietstocht in het Atlasgebergte in Marokko te ondernemen”, gaat Fransen verder. “Tijdens een keizerstedentrip in Marrakesh regelde ik met een simpele handdruk een prijsdeal met reisorganisator Bassou. Hij zou voor een groep van een twintigtal mountainbikers een trip van tien dagen uitstippelen en regelen. Die man bleek zelf een paar dagen onderweg geweest te zijn met bus en autostop om ons te ontmoeten, want hij woonde in een klein dorpje op honderden kilometers van Marrakesh vandaan.”

Geen luxereisjes

Pas toen begon het ronselen van de deelnemers, die gevonden werden onder oud-scouts, (ex-)triatleten en het Geelse groepje ongeregelde fietsvrienden De Stoempers. “Eigenlijk lag vanaf die eerste reis al vast dat we er een tweejaarlijks avontuur van wilden maken waarbij we in de loop der jaren alle continenten zouden aandoen”, zeggen Ivo Fransen en Hans Gerinckx, die de organisatie voortaan op zich zouden nemen. “Daarbij hanteerden we enkele principes. Het mochten geen luxereisjes worden, we kozen expliciet voor basisvoorzieningen en een no-nonsense programma. Het doel was om te proeven van de lokale gewoontes en ten volle te genieten van de natuur. Als groep kozen we er juist voor om zoveel mogelijk ons plan te trekken en de wijde natuur in te trekken. En ten slotte was het geen wedstrijd. Samen uit, samen thuis.”

In de volgende tien jaar vinkten ze alle continenten af. Na Marokko (met 21 deelnemers) in 2013 volgden Slovenië en Kroatië in 2015 (25 personen), Ecuador in 2017 (dertien personen), Turkije-Cappadocië in 2019 (negentien personen) en na het gedwongen coronahiaat pas in 2024 de trip naar Nieuw-Zeeland met acht fietsers. “Dat het aantal deelnemers op onze laatste trip laag lag, had ook te maken met de vliegtickets naar onze tegenvoeters, waarvan de kostprijs na corona zowat verdrievoudigd is. In totaal hebben 36 verschillende personen – allemaal uit Geel of directe omgeving - aan een of meerdere van onze mountainbikereizen deelgenomen, vijf van hen hebben ze alle vijf gedaan.”

Verdwaald in mist

Van iedere trip maakten de organisatoren nadien een eigen magazine met dagelijkse fietsverslagen, lokale weetjes en vooral veel foto’s van de hand van fietsende fotograaf Rob Kuypers. Die pagina’s zitten ook tjokvol anekdotes over woeste bergen, tuimelpartijen en onverwachte ontmoetingen. “Zo viel onze laatste fietsdag in Marokko samen met het offerfeest aan het einde van de ramadan. We besloten die dag zelf een schaap te kopen, maar dat is alsof je hier met Kerstmis nog probeert aan een kalkoen te geraken. Uiteindelijk vonden we er een. Dat het wat mank liep, verklaarde alles, eigenlijk was het daardoor niet geschikt voor de correcte offergang. Maar we hebben het we volgens de islamitische regels met de kop naar Mekka geslacht, bereid, genuttigd en het restant aan de armen geschonken.”

De daaropvolgende trip naar Slovenië en Kroatië zorgde voor een van de meest memorabele, maar wellicht ook een van de meest beangstigende momenten van al hun avonturen. “Onze gidsen bleken op een bepaald moment zelf de weg verloren te zijn, en bovendien waren we ook mekaar ook nog eens in twee afzonderlijke groepen kwijt. De omstandigheden speelden daarin een rol, want een dichte mist maakte het vinden van de juiste route bijna onmogelijk. Alsof er een mirakel gebeurde, bleken we in volle mist, verkleumd van de kou en net voor het donker werd terug in de buurt van de berghut toevallig met z’n allen weer samen te komen. Die avond werd alles wat in de hut kon worden warm gemaakt en alles wat alcohol en zoets bevatte, naar binnen gewerkt. Dat een deelnemer ‘s nachts al slaapwandelend zich bijna via de kamerbalkons buitensloot, maakt het helemaal een dag om niet snel te vergeten.”

Steilste straatje

Tijdens de reis naar Ecuador toonden de sportievelingen hun warme hart door een lokale organisatie van enkele Kempense dames te steunen. “De vliegtuigmaatschappij liet toe dat ieder van ons twee stukken bagage mee nam. Als tweede koffer van iedere reiziger verzamelden we kringloopvaliezen, en die stouwden we vol met IT-spullen, medisch materiaal en allerlei andere hulpgoederen, goed voor 300 kilo aan materialen. Ter plaatse ontdekten we dat we in de buurt zaten van de Ecuadoriaanse familie die jarenlang op de Geelse weekmarkten met haar panfluiten muziek kwam maken”, lachen de organisatoren.

De Kempenaars maakten er bijna een gewoonte van om tijdens hun avontuurlijke fietstrips streekgenoten op te zoeken. “Zo hebben we vorige maand in Nieuw-Zeeland een dag opgetrokken met een Geelse vrouw die op haar 17de op het Zuidereiland (Nieuw-Zeeland bestaat voornamelijk uit twee grote eilanden, het Noordereiland met hoofdstad Wellington en het Zuidereiland met als grootste stad Christchurch, red.) belandde en er al 25 jaar niet meer weg te slaan is. We hebben er onder meer een broedplaats van albatrossen bezocht en de befaamde Baldwinstreet (in de stad Dunedin, red.), bekend als de steilste straat ter wereld. Nee, die hebben we voor een keer te voet gedaan.” Voor de beterweters: officieel is het straatje Ffordd Pen Llech in Wales nog nét iets steiler dan Baldwin Street.

Dat de fietskornuiten expliciet voor basisvoorzieningen kozen, zorgde er voor dat ze geregeld moesten improviseren. “Het gebeurde wel eens dat we in de tentjes waarin we in de natuur overnachtten geen douchewater ter beschikking hadden. Om het zweet en stof toch van je lijf te krijgen, zat er niets anders op dan met z’n allen in onze flikker in de plaatselijke rivier te springen. We leerden ook dat wanneer de omgeving weer eens uit niet veel meer dan een binnenmeer met woestijnzand en begroeiing van 30 centimeter hoog bestaat, dit precies voldoende beschutting is om er je behoeftes achter te doen.”

Naar Mars

Op al hun reizen verzamelden de fietsers een ontelbaar aantal lekke banden, maar de gevolgen van botsingen en valpartijen bleven gelukkig beperkt tot wat schaafwonden. “Maar wat ons elke trip zeker een geruststellend en veilig gevoel gaf, is dat telkens dokter Jos Geukens op onze reizen mee reed. Hij heeft meer dan 45 jaar medische ervaring op de teller, was paracommando en een van de eerste triatleten van Geel. Zo ging ik zelf in onze laatste 100 meter in Turkije over de kop en heeft de snelle reactie van dokter Jos ervoor gezorgd dat ik snel in het ziekenhuis geraakte”, zegt Ivo Fransen.

En wat staat er op het programma nu de oorspronkelijke uitdaging tot een goed einde is gebracht? “Al in Turkije in 2019 hadden we het er over dat we na Nieuw-Zeeland nog een zesde continent wilden toevoegen. Mars! Maar de plannen van Elon Musk vorderen niet in verhouding met onze reisplannen. Het feit dat volgend jaar het Wereldkampioenschap Wielrennen in Rwanda plaatsvindt, doet stemmen opgaan om opnieuw naar Afrika te trekken. Maar omdat dit evenement waarschijnlijk de prijzen voor Rwanda de pan doet uit swingen, overwegen we om naar Uganda te trekken. We starten eind dit jaar met de voorbereidingen. Maar er is geen haast bij. Zoals we van onze leuke Marokkaanse begeleider Mohammed leerden en we elke reis koesterden: ‘À Maroc, seulement les oranges sont pressées’.”