Direct naar artikelinhoud
RecensieUs + Them Tour

Roger Waters in de Ziggo Dome speelt mooier dan iedereen had durven hopen (4 sterren)

De Us + Them Tour waarmee Roger Waters (74) deze week vier keer de Amsterdamse Ziggo Dome aandoet is een bij vlagen adembenemend spektakelstuk. 

Roger Waters.Beeld ANP

Roger Waters. Ziggo Dome, Amsterdam, 18 juni (19 juni, 22 en 23 juni)

Voor de pauze gebeurt er buiten het podium niet zoveel en is het vooral de muziek die imponeert. Waters weet met zijn verbluffende band Pink Floyd-klassiekers als Breathe, One Of These Days en Another Brick In The Wall mooier te spelen dan iedereen had durven hopen.

De gitaristen Dave Kilminster en Jonathan Wilson weten samen het geluid van Pink Floyds David Gilmour bijna griezelig perfect te simuleren. Knap ook hoe Wilson bijna exact hetzelfde zingt als Gilmour. Het maakt dat je tijdens Wish You Were Here  even het gevoel krijgt de ‘echte’ Pink Floyd aan het werk te horen.

Maar Waters voorkomt dat het een volledig door nostalgie gedreven avondje wordt door voor de pauze al flink wat ruimte te geven aan vorig jaar verschenen album Is This The Life We Really Want?. Dan gaat zijn basgitaar af en richt hij zich volledig op zijn zang.

Vliegend varken

De nieuwe liedjes zijn sterk politiek geladen, en vormen de opmaat voor de tweede helft van de show, waarin Waters iedereen een geweten lijkt te willen schoppen. Dogs en Pigs (van het album Animals uit 1977) nemen een half uur in beslag. Er is over de lengte van de zaal een boven het publiek hangend Battersea Power Station opgetrokken, er vliegt een groot varken door de lucht en overal duikt de kop van Donald Trump op (‘Trump is een varken’ lezen we) .

Waters pepert zijn boodschap (Resist!) wel erg in nu. Beter bevalt de finale waarin laserstralen het prisma van Dark Side Of The Moon vormen en Wilson opnieuw David Gilmour doet vergeten.

Waters heeft het dan zo erg naar zijn zin dat hij in de toegift drie extra liedjes van zijn nieuwe plaat zingt. Daar wordt nog niet half zo hard voor geklapt als voor de opnieuw subliem klinkende afsluiter Comfortably Numb. Maar we zien tijdens de gitaarsolo een zeer tevreden Waters van het podium verdwijnen. Missie volbracht.