Niet de belangen van het Amerikaanse volk, maar de privésores van Trump staan voorop
Europese leiders moeten niet meer meepraten met deze bewonderaar van autoritaire leiders.
Geweldig. Beter dan super!’ Dat was het oordeel van de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov over de uitkomst van de topontmoeting tussen Trump en Poetin in Helsinki. Het enthousiasme van de geslepen Russische diplomaat was wel te begrijpen na het optreden van Trump, die zijn politieke handelsmerk - America First - leek te zijn vergeten.
Trump putte zich uit in lovende woorden over Poetin en maakte er geen geheim van dat hij meer vertrouwen had in de ontkenningen van de Russische leider dan de conclusie van zijn inlichtingendiensten dat Rusland heeft geprobeerd de Amerikaanse verkiezingen te beïnvloeden.
De annexatie van de Krim, het gestook van Rusland in het oosten van Oekraïne, de vergiftiging van Skripal, MH17, al die zaken vallen voor Trump in het niet bij de ‘Heksenjacht’, het onderzoek van speciaal aanklager Robert Mueller, volgens hem een ‘ramp’ voor Amerika en de oorzaak van de slechte relaties met Rusland.
Trump bleek zelfs wel belangstelling te hebben voor de ‘interessante’ suggestie van Poetin dat de Russen zouden gaan meewerken aan het onderzoek naar de Russische inmenging in de verkiezingen.
De Helsinki-top illustreerde de privatisering van het Amerikaanse buitenlandse beleid door Trump: niet de belangen van het Amerikaanse volk, maar de privésores van Trump staan voorop.
Het naïeve optreden van Trump in het gezelschap van Poetin vormde de afsluiting van een reis langs de Europese bondgenoten, die één voor één door de bazige gast uit Amerika werden afgebrand. De Navolanden omdat ze te weinig betalen voor hun defensie, bondskanselier Merkel omdat ze haar land heeft verkwanseld aan Rusland (hè?) en de Britse premier May omdat die niet bereid is de band met de EU compleet op te blazen.
Hij nam het May kwalijk dat zij zich niet aan zijn advies had gehouden en zelfs ‘het omgekeerde’ had gedaan, waarmee, zo waarschuwde hij, de kans op een handelsverdrag met de VS verkeken was. Achteraf bleek het een advies dat aantoonde dat Trump veel afkeer, maar weinig verstand heeft van de EU. Londen zou de EU ‘voor de rechter moeten slepen’, was zijn raad. Voor welke rechter? En waarvoor? Dwaasheid.
Het alarmerendste was dat Trump de Europese Unie als eerste noemde in het rijtje van ‘vijanden’ waarmee de Verenigde Staten te kampen hebben. Trumps woorden blijken niet altijd in daden te worden omgezet: ook al noemde hij de Navo ‘achterhaald’, in de praktijk steunen de VS het bondgenootschap nog steeds. Ook de sancties tegen Rusland blijven (dankzij het Congres) overeind. Maar voor Europa vormt Trump een reëel gevaar: hij moedigt populistische stromingen aan die erop uit zijn EU te ondermijnen.
Trumps Europese reis bevestigde ook nog eens dat hij meer respect heeft voor autoritaire leiders - zelfs voor een bruut als Kim Jong-un: ‘geestig én hard’ - dan voor traditionele bondgenoten die democratische principes hoog houden. Dat moet voor de Europese leiders een signaal zijn: niet meer meepraten met deze bewonderaar van leiders die de internationale rechtsorde en de mensenrechten aan hun laars lappen.
Ook in de VS klinkt nu gelukkig kritiek op Trumps beschamende optreden in Helsinki. Het is hoog tijd dat de paar ‘volwassenen’ die in het Witte Huis zijn overgebleven de president in toom houden. Trump is hard bezig Amerika’s ware vrienden te verruilen voor een onguur gezelschap dat een echte bedreiging vormt voor de Amerikanen en hun vrijheid.