Aan de Ketting: Bijbels en reuzen in Friesland

Om zes uur gaat de wekker. Even vraag ik mij af waar ik aan begonnen ben. Dan herinner ik mij dat het vandaag mijn beurt is om te fietsen voor ‘Aan de ketting’, en enthousiast spring ik uit mijn bed. Kleren aan en gaan! Omdat reizen met het openbaar vervoer in een rolstoel extra tijd kost, word ik vandaag met de auto naar Wolvega gebracht. Onderweg gieren zowel de adrenaline als de zenuwen door mijn lijf. Adrenaline omdat ik ontzettend veel zin heb in dit avontuur, zenuwen omdat ik mij als junior marketeer meer bezighoud met cijferen dan met schrijven.

In Wolvega aangekomen is het een drukte op het station. Ik vraag een voorbijgangster of ze weet waarom het hier zwart staat van de mensen. Zij vertelt mij dat ze naar de Reuzen in Leeuwarden gaan. Ik lach vanbinnen en besluit direct een andere kant op te gaan. Heerenveen lonkt, ik wil terug naar boven. In mijn hoofd bedenk ik het plan om in Dokkum te lunchen.

Al fietsend kom ik op een lange weg die naar Heerenveen moet leiden. Wat is het hier mooi, wat een rust. Juist als ik denk dat ik helemaal alleen ben, duikt er een man op langs de weg. Het blijkt een gepensioneerde politieagent te zijn die werkt aan zijn conditie. Hij groet mij vriendelijk en ik vraag hem hoe hij denkt over het feit dat Leeuwarden-Fryslân culturele hoofdstad is van Europa. ‘Van mij hoeft al die drukte niet. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, antwoordt hij. Als ik hem vertel dat ik voor het Nederlands Dagblad door Friesland fiets, komt er een glimlach op zijn gezicht. Hij wenst mij succes en ik vervolg mijn tocht.

tijd voor een stop

Wanneer ik Heerenveen binnenrijd, zie ik het gebouw van Royal Jongbloed staan. Omdat de nood hoog is en ik weleens wil weten hoe je een bijbel drukt, is het tijd voor een stop. Henk en Jacob Jan zijn uiterst gastvrij en de koffie is ingeschonken voor ik het weet. De stellage achter hen staat vol met bijbels. Eerlijk is eerlijk, zo veel verschillende bijbels heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Henk pakt er een paar uit de kast. Je kunt de trots in zijn ogen lezen wanneer hij de Roodletterbijbel vast heeft. ‘Ik vind het zo mooi dat je hierin goed kunt zien wat God allemaal zegt.’ Het blijkt een idee dat is komen overwaaien uit Amerika: alle rechtstreekse woorden van God zijn afgedrukt in rode letters. We lopen nog een paar bijbels langs. Door zijn enthousiasme zou je ze allemaal mee willen nemen. Dat wordt helaas een beetje te zwaar, aangezien er momenteel 161 verschillende uitvoeringen van de bijbel bij Royal Jongbloed worden uitgegeven.

Voor ik weer verderga, vertelt Henk dat hij zo van zijn werk geniet; het is net of hij in een snoepwinkel werkt. Eenmaal buiten koppel ik mijn fiets weer aan en zet koers richting Akkrum. Er is een strenge wind opgetrokken die mij terug naar Overijssel probeert te blazen, maar ik zet stug door. De route valt me zwaar, even heb ik heimwee naar het Gelders asfalt dat zo glad is als een biljartlaken. De huidige ondergrond doet me denken aan het favoriete drankje van James Bond, ‘shaken not stirred’. Mijn handbike rammelt en de gemiddelde snelheid neemt af van 20 naar 10 kilometer per uur. Onderweg herken ik delen van het Jabikspaad en bij wijze van nostalgie ga ik op zoek naar de bewegwijzering. Al gauw zie ik de bekende gele schelp en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ook hier is het weer druk. Ik hoor mensen praten over het voetbal en even vraag ik mij af of er wellicht een lokale derby wordt gespeeld. Mijn snelheid blijft dalen, inmiddels rijd ik stapvoets om het verkeer te kunnen ontwijken. Dan neemt mijn fietstocht een onverwachte wending. Het ene moment zit ik nog op mijn fiets, het volgende moment lig ik met fiets en al op mijn zij. Al snel schaart een groepje omstanders zich om mij heen om te helpen. Als ik weer in mijn rolstoel zit, zie ik dat de fiets onherstelbaar beschadigd is. Hier zal ik de tocht – en de laatste aflevering van deze serie – moeten beëindigen. Gelukkig blijkt de blijvende schade alleen materieel. Een vriendelijk gezin neemt me mee naar huis waar ze mijn wonden verzorgen. Daar vertellen ze me over de reuzen van Akkrum die een brede sloot hebben uitgegraven, waarnaar ze achterom keken en zeiden: ‘ach krom’. Zo komt Akkrum, het eindpunt van ‘Aan de ketting’ 2018 aan zijn naam.