Direct naar artikelinhoud
Standpunt

De sp.a is nog steeds een verkrampte en getraumatiseerde partij. Kiezers rieken dat

De sp.a is nog steeds een verkrampte en getraumatiseerde partij. Kiezers rieken dat
Beeld Eva Beeusaert

Jonas Muylaert is chef politiek van De Morgen.

Peilingen zijn maar peilingen. Maar zelfs al zijn de exacte cijfers onbetrouwbaar, dan nog kun je er soms een significante trend in ontwaren. Dat de sp.a tegen de bodem schuurt, bijvoorbeeld.

Peiling na peiling raakt de partij nog amper boven de 10 procent. Vreemd genoeg wekt het amper debat los. “Je kunt de neuzen zodanig in de dezelfde richting krijgen dat iedereen gelijk heeft, maar dat niemand het nog kan uitleggen.” Het is ex-voorzitter Bruno Tobback die in een interview in De Morgen de vinger op wonde legt. Hij zou weleens gelijk kunnen hebben.

Inhoudelijke doorstart 

Sinds de verkiezingsnederlaag in 2014 en de minstens even pijnlijke voorzitterstrijd die daarop volgde, is de sp.a stilgevallen. Letterlijk dan. Samen met de massale interne kritiek is de inhoudelijke discussie binnen de partij verstomd. Uit vrees opnieuw spoken van diepe verdeeldheid wakker te maken, heeft de voorzitter van sp.a, John Crombez, vooral werk gemaakt van de interne cohesie. Logisch, een partij die in stukken op de grond ligt, is geen aantrekkelijk product om op te stemmen. Alleen is de tweede stap nooit gevolgd: een inhoudelijke doorstart. 

Terwijl Open Vld en Groen alternatieve plannen opstellen, blijft het bij sp.a te vaak doodstil. Ideetjes en kritiek op de regering genoeg, maar het overkoepelende plan blijft uit. En ook wel het talent om dat plan in de markt te zetten. 

En zo is de sp.a nog steeds een verkrampte en getraumatiseerde partij. Kiezers rieken dat. Zelfs wanneer Crombez in een interview toegeeft weinig optimistisch te zijn in zijn slaagkansen, prijzen partijgenoten hem om zoveel eerlijkheid, en durft niemand de analyse aan dat dit soort masochisme tactisch niet bijster slim is. Dat de enige kritiek moet komen van Bruno Tobback, op wie altijd de verdenking van revanche zal liggen, is illustratief. Revanche of niet, sommige partijgenoten zullen stilletjes blij zijn dat toch iemand de mond opentrekt. 

Dat de enige kritiek moet komen van Bruno Tobback, op wie altijd de verdenking van revanche zal liggen, is illustratief

John Crombez wil aantonen dat de sp.a niet meer dezelfde partij is als drie jaar geleden. Terecht. De partij heeft veel moeite gedaan het eigen blazoen op te poetsen, met strenge reglementen voor decumul. Dat kan dan wel nodig geweest zijn voor de partij zelf, de kiezer kan er weinig mee. In 'Zeno' getuigen enkele ‘echte socialisten’ hoe ze zich in de steek gelaten voelen door ‘hun’ partij. Ironisch genoeg is dat net de basis waar Crombez opnieuw aansluiting toe wil vinden. 

In maart houdt de sp.a haar inhoudelijk congres. Daar wordt terecht veel van verwacht. Ruim een jaar voor de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen is het voor de socialisten en hun voorzitter erop of eronder. Want ook al kloppen de peilingen misschien niet, iedereen weet dat er voor partijen geen ondergrens meer is aan de stembus.