Verslaggeefster (89) van De Polder stopt met schrijven: “Leontine is een begrip”

Leontine Van Roost moet met haar 89 in een van de oudste verslaggeefsters in Vlaanderen zijn. Zopas verscheen haar laatste artikel. “Ik ben ooit begonnen met een stuk over een jubileum en mijn laatste bijdrage aan De Polder ging ook over een jubileum.”

“Neen, ik heb absoluut geen journalistieke opleiding gehad. Op school was ik wel erg goed in het schrijven van teksten en taal heeft me heel mijn leven gefascineerd. Toch rolde ik eerder per toeval in de rol van lokale verslaggever. Toen mijn voorganger François Vervest overleed, kreeg ik de vraag om het van hem over te nemen. Ik reageerde in het begin eerder afwachtend. Om het mezelf makkelijker te maken, wilde ik bij aanvang alleen stukjes schrijven over jubilarissen. Omdat ik in Hoevenen veel mensen ken, viel dat wel mee. Van het ene kwam het andere en binnen de kortste keren schreef ik over bijna alles wat er in Hoevenen gebeurde”, begint Leontine Van Roost haar schrijversverhaal.

Menselijk nieuws

“Noem me geen beroepsjournalist, want dat ben ik niet. Ik schrijf over het leven van de mensen in Hoevenen. Het dagelijkse nieuws dat een gemeenschap als Hoevenen bezig houdt. Veel van die verhalen komen nooit in de krant, laat staan op radio of televisie. Maar voor een regionaal nieuwsmagazine als De Polder zijn die verhalen wel belangrijk”, vindt ze.

Regionaal nieuwsmagazine De Polder, in de volksmond ’t Polderke”, brengt al bijna zeventig jaar wat er leeft in de polderdorpen, Kapellen, Kalmthout, Brasschaat en zelfs Essen. Vroeger verscheen het blad wekelijks op krantenpapier, nu is het een tweewekelijks tijdschrift, dat ondersteund wordt door een actuele website.

Helena Van Looveren is verantwoordelijk uitgeefster van het regiomagazine. “Leontine is een begrip. Zij voelt wat er leeft in de Hoevense gemeenschap en weet dat vlekkeloos op papier te zetten. Wanneer we haar teksten binnen krijgen, zijn we er zeker van dat alle feiten gecontroleerd zijn en dat er qua taal zo goed als niets moet worden veranderd. Voor de eindredactie betekenden haar teksten een adempauze”, aldus Helena Van Looveren.

“Toen ik begon, schreef ik mijn teksten nog met pen. Eenmaal klaar werden ze bij mij thuis opgehaald. Dat duurde tot ik overschakelde op een schrijfmachine. Geen elektrische hoor. Neen, gewoon zo’n ding waarop je relatief hard moest kloppen om de letters in beweging te brengen. Maar dat was in elk geval al een grote verbetering. Toen Helena de fakkel overnam van haar tante Amanda en zelf het blad ging uitgeven, begon voor mij het digitale tijdperk. Er kwam een computer in huis en stapje met de keer leerde ik niet alleen mijn teksten schrijven op de pc, maar ze ook door te sturen. Gelukkig kon ik hierbij op steun rekenen van familie en vrienden. Langzaam maar zeker kreeg ik alles onder controle”, aldus nog Leontine Van Roost.

Herinneringen

Omdat ze ‘heel’ Hoevenen kent, wordt ze op straat en in de winkel geregeld aangesproken. Zo komt het kleine en grote nieuws tot bij haar. “Dat gebeurt nu veel minder dan vroeger. Toen kregen we via de gemeente ook een lijst met alle jubileums op. Aan de hand daarvan sprak ik mensen gewoon aan. In de loop van meer dan dertig jaar mocht ik zo de familiegeschiedenis van heel veel Hoevenaars aanhoren. Dat is leuk, omdat je bijna altijd positief nieuws kunt brengen. Een hoogtepunt voor mij was in elk geval de viering van 750 jaar Hoevenen. De saamhorigheid van de Hoevenaars en het wekenlang samenwerken om die verjaardag vorm te geven in onder meer een fantastische historische stoet zijn herinneringen die ik nooit vergeet.”