Gorillaz in Vorst: Wat. Een. Fuckin’. Grandioos. Concert.
Euforie, overdonderend genot en cartoonesk spektakel? Daar komen wij ons bed wel voor uit. Hey, we schuiven de gordijnen zelfs even open. U ook, kennelijk. Bij Gorillaz voelde niemand zich een moment in de aap gelogeerd. Wat. Een. Fuckin’. Grandioos. Concert.
De eregasten van weleer lieten zich verontschuldigen in Vorst Nationaal, door sterfgeval (Lou Reed, Bobby Womack) of door een te drukke agenda (The Clash, Vince Staples, Jehnny Beth …). Dat maakte Gorillaz er niet minder indrukwekkend op. In Brussel bracht de groep rond Damon Albarn een ravissante recyclage van zijn eigen songs, die geen moment tweederangs aanvoelde, of even tweedimensionaal als de karikaturen van de groepsleden die op een levensgroot scherm achter de groep geprojecteerd werden.
Tijdens ‘Sex Murder Party’ liep Damon Albarn over een geïmproviseerde catwalk door de zaal om een vriend van bovengetekende vlak voor het podium een zweterige knuffel te geven. Plots stonden ook wij oog in oog met de opperaap van de groep. Albarn leek een tikkeltje weg van de wereld. Maar eerlijk gezegd: waren u en ik dat ook niet?
Gorillaz verpulverden je immers met een set waarin hits, soul, funk en hiphop elkaar voor de voet liepen, en je pas een uur nadien besefte dat wereldsongs als ‘DARE’, ’Ascension’ of ‘To Binge’ aan de kant waren geschoven.
Piepjonge roadie
De set opende al behoorlijk spectaculair met ‘M1 A1’, waarin echo’s weerklonken van Pink Floyd’s ‘Comfortably Numb’, Jonathan Richman’s ‘Roadrunner’ en bruine-streep-in-de-onderbroekpunk. Maar een eerste waarachtig hoogtepunt volgde al snel met ‘Rhinestone Eyes’ waarin een zeskoppig vrouwenkoor zijn opwachting maakte.
Verder zagen we zombie-gorilla’s strompelen over een scherm, onderzeeërs glijden door beeld, en een piepjong ventje een glansrol spelen als geïmproviseerde roadie tijdens ‘Tomorrow Comes Today’, waarin Albarn een melodica-solo speelde in de frontstage, terwijl de kleine koter zijn microfoon vasthield. Het ukkie keek alsof hij door de hand van god geslagen was, maar ook de hemel te rijk was. De échte roadies hadden overigens net zo goed een dagtaak aan het kabelslepen voor Albarn, die tijdens het concert de hele bühne voortdurend verkende.
IJdelheid en apenkuren
Had er nog iets méér spektakel op het podium kunnen zijn? Vast wel. In het verleden waren we getuige van een brass-gezelschap dat de esprit van New Orleans vertolkte. Een meisjeskoor in matrozenpakjes. Een Syrisch orkest. Een all star-bezetting met Snoop Dogg, Shaun Ryder, Mos Def, Bobby Womack en zovele anderen.
Al die blikvangers van vroegere shows bleven uit in Vorst. In Brussel leek Gorillaz dan ook nog meest van al het ijdelheidsproject van Damon Albarn. Maar dat stond nooit in de weg van een sensationeel concert. ‘On Melancholy Hill’ vormde een onbetwiste climax in de set, waarin Albarn een akoestische gitaar omgordde, de clip zowat integraal speelde op de achtergrond en de in dreads en genotzucht gehulde bassist een hoofdrol claimde. De La Soul maakte ook even zijn opwachting in ‘Feel Good Inc.’ dat opnieuw ingezet moest worden omdat Albarn - apenkuren, wellicht - de eerste strofe verhaspelde.
In Brussel leek Gorillaz nog meest van al het ijdelheidsproject van Damon Albarn. Maar dat stond nooit in de weg van een sensationeel concert
Dierlijkste driften
Humanz, de vijfde plaat van het gezelschap, werd door de bank genomen niet heel erg enthousiast onthaald, eerder dit jaar. Onterecht, maar wel begrijpelijk: elfendertig genres en stijlen liepen elkaar op die plaat voor de voeten. In Vorst leek de set evenwel veel logischer opgebouwd, met voldoende onbekende, maar lang niet onbeminde gasten (Peven Everett, Zebra Katz, Bootie Brown) om de aandacht bij de les te houden.
De jonge Britse rapster Little Simz, die het voorprogramma verzorgde, draafde bovendien ook al eens op om Albarn af te wisselen. Je kent haar vooral van het onlangs door Gorillaz uitgebrachte ‘Garage Palace’, maar ook in ‘We Got the Power’ verving ze de weergaloze Jehnny Beth van Savages.
Vlak voor de bisronde kreeg de groep nog iedereen op de been met ’Stylo’ en ‘Dirty Harry’, maar tijdens de encore ging het dak er pas écht af. ‘Kids with Guns’ klonk bedrieglijk euforisch, terwijl ‘Clint Eastwood’ de dierlijkste driften in de zaal ontketende.
Eigenlijk was het de bedoeling dat deze groep aan de tekentafel gebleven zou zijn, waar ze ooit ook bedacht was. Maar sinds een jaar of tien is Gorillaz ook écht een live-sensatie. Die attractie bleef Vorst Nationaal niet gespaard. Zagen we het béste concert van Gorillaz ooit? Nee. Zagen we de perfecte prelude tot een triomftocht op Rock Werchter? Daar leek het wel op.
Gorillaz speelt volgend jaar op Rock Werchter.