Een dag mee in het wiel op trainingskamp bij Wanty-Gobert: “Koersen, dat is de mooiste stiel die er is”

“Niet verschieten, het gaat vooruit in deze periode van het jaar.” Het WhatsApp’je van Benjamin Declercq liegt er niet om. De derdejaarsprof van Sport Vlaanderen-Baloise kent het klappen van de zweep in de winter. Terwijl in Australië al duchtig wordt gekoerst, zijn nog veel ploegen in de aanloop naar de start van hun seizoen op stage in Zuid-Spanje. En daar gaat het er klaarblijkelijk even duchtig aan toe. Zo verblijft Wanty-Gobert tussen 15 en 25 januari tien dagen aan de Costa Blanca. In volle getalsterkte. Alle 21 renners zijn in Alfas del Pi present om de laatste hand aan de voorbereiding van het nieuwe wielerjaar te leggen. 

Op bezoek bij de Waalse, ProContinentale ploeg ontstaat het idee om één van de trainingen mee te pikken. Niet in de volgwagen bij de nestor onder de ploegleiders, Hilaire Van der Schueren - op zich ook een attractie-, maar wel rechtstreeks in het wiel van de trainende renners. Een onderneming die ons niet zonder twijfel laat. Eerst en vooral omdat de conditie in de verste verte niet te rijmen valt met die van een doorgewinterde prof. In de tweede plaats omdat er net op de gekozen datum een training van 200 kilometer op het programma staat. Valt dat even tegen. “Smeer de kuiten maar in”, laat Wanty-renner Bart De Clercq weten wanneer we hem ons plan uit de doeken doen na een interview over zijn heupblessure. 

Een goed oog hebben we er om de eerder genoemde redenen niet meteen in. Zeker niet wanneer de persattaché van de ploeg ‘s avonds nog de route voor de bewuste trainingsrit van ‘s anderendaags met de aanwezige pers deelt. “We trainen in deze stage in drie blokken van drie dagen. Morgen staat een lange duurtraining van 6 uur op het programma, uitgetekend door trainer en ex-renner Frederik Veuchelen.” Samen met de nieuwe Head of Performance-coach Samuel Bellenoue tekent hij de sportieve lijnen uit. Die laatste komt over van AG2R en had in het verleden nog Romain Bardet onder zich waarmee hij in 2016 en 2017 het Tourpodium bereikte. 

De Strava-file toont meteen waar we een twaalftal uur later aan toe zijn. Van Alfas del Pi gaat het noordwaarts over Calpe naar de vooropgestuurde vrachtwagen van de ploeg in Denia. Daar wisselen de renners de gewone fiets in voor een tijdritexemplaar om dan op een plaatselijke parcours van 60 kilometer hun werk tegen de klok bij te schaven. “Extra afwisseling om de trainingsprikkels te stimuleren”, klinkt het. “Bovendien willen we het met Wanty-Gobert dit jaar ook beter doen in de tijdritten.” 

Na het intermezzo op de chronofiets wisselen de renners opnieuw van vehikel en staan er nog een goeie 70 kilometer naar Alfas del Pi op het menu. Over de 5 kilometer lange Col de Rates naar huis. De hoop om een training in het spoor van de profs van Wanty-Gobert mee te maken, is bij het horen van dat nieuws een beetje gaan vliegen. We blikken voorzichtig naar overmogen. Een coffee ride, zou dat niet wat realistischer zijn? Het is in elk geval een leukere gedachte om mee onder de wol te kruipen. 

Enkele uren later gaan we toch overstag bij het ontbijt. De persverantwoordelijke meldt dat er één van de uitgenodigde gasten de eerste trainingsgroep vergezelt. In principe is er nog plaats in het zog van de tweede groep die binnen een klein halfuur vertrekt. Er is net voldoende tijd om snel een extra boterham naar binnen te smikkelen en een banaan uit het buffet mee te graaien. Vooruit dan maar.

Twintig minuten later staan we met onze gehuurde Ridley-fiets tussen de Wanty-renners aan de volgwagen bij het hotel.  “Ai, ongeschoren benen, dat wordt geen massage straks”, grapt Xandro Meurisse. Soigneur Wilfried Vyncke steekt ons nog snel een extra bidon toe. Klokslag 9u45 zitten we in het wiel van de vertrekkende bende, Meurisse en co achterna. De meesterknecht van Greg Van Avermaet op het WK wordt vergezeld door Bart De Clercq, Fabien Doubey, Alfdan De Decker, Ludwig De Winter, Kévin Van Melsen, Marco Minnaard, Boris Vallée, Odd Christian Eiking en kopman Guillaume Martin. Het is de groep die zich vooral op de heuvelklassiekers en de Tour richt. En, zo leren we later tijdens onze rit, de groep die halverwege maart naar Spanje terugkeert voor een hoogtestage op de Sierra Nevada. 

Veel tijd om er in te komen langs de Middellandse Zee is er niet. Het asfalt loopt geen meter vlak. Het gaat omhoog en omlaag. Een middenweg is er niet. Nu weten we eindelijk ook wat Michel Wuyts en José De Cauwer in hun commentaar tijdens de Vuelta bedoelen met “Spaans plat”. De renners nemen in paren een kopbeurt van tien minuten (of meer) voor hun rekening. Wij mogen achteraan de groep gewoon in het wiel rondpeddelen. Bergop is dat behoorlijk zwoegend. Gelukkig ligt het tempo bij een gemiddelde duurtraining relatief laag. Gemoedelijk zelfs voor de renners, die rustig de tijd nemen om met elkaar een praatje te slaan.

Ondertussen kruisen we de ene profploeg na de andere. Iedereen die een beetje met de fiets kan rijden, is blijkbaar in Spanje. Caja-Rural, Nippo Vini Fantini, Groupama-FDJ, Wallonie-Bruxelles, Sport-Vlaanderen, Roompot-Crelan, Marlux-Bingoal en zelfs Sep Vanmarcke komen we onderweg tegen. Het krioelt van de renners aan de Costa Blanca. In die mate dat een deel van de plaatselijke bewoners het stilaan heeft gehad met al die tweewielers. Althans, zo leert een voorbijrazende bestuurder die ons op zijn middelvinger trakteert.

Eén uur, 400 hoogtemeter en 32,4 kilometer na vertrek worden de remmen plots dichtgeknepen. Plaspauze en bevoorrading. De volgwagen van Wanty-Gobert zet zich aan de kant en ploegleider Steven De Neef biedt ons iets om te eten aan. “Moete gij iets hebben?”, terwijl jongeling Alfdan De Decker vraagt naar onze staat van paraatheid. Die is behoorlijk en we laten het plan om vroeger af te draaien varen. We gaan mee tot kilometerpaal 70 in Denia. De terugweg meegerekend levert ons dat een meer dan behoorlijke 140 kilometer op.

Terwijl de profs zich 60 kilometer voor het oog van de fotografen uitleven op de tijdritfiets zetten we aan een gematigder tempo koers naar de Col de Rates. Met een voorsprong van iets meer dan twee uur is er tijd om van het landschap te genieten. Zouden de profs hier straks ook hun ogen uitkijken? Het panorama bovenop de Col de Rates is adembenemend. “Tja, op deze manier is koersen de mooiste stiel die er is”, vat Frederik Backaert nadien samen. Tijd genoeg om foto’s te nemen en samen met de eerste groep de afdaling aan te vatten. 

Een afdaling die welgeteld 50 meter duurt. Bovenop de top waarschuwt Hilaire Van der Schueren zijn renners nog om niet “te zot te doen in de afdaling”, maar de rotvaart waarmee de profs afdalen ligt veel te hoog voor een gemiddelde wielertoerist. Bij 68 kilometer per uur trekken we voorzichtig aan de remmen, terwijl de eerste groep met vooral voorjaarsrenners zich aan een nog veel hogere snelheid door de bochten laat glijden. Dag, jongens.

Veel meer dan de tocht voltooien zit er daarna niet meer op. Veel ‘jus’ zit er ook al niet meer in de benen na vier uur op de fiets. We zitten stilaan op ons tandvlees, maar houden ons wel voor om bij aankomst aan het hotel de tweede groep voor te blijven. Dat lukt, wonder boven wonder. 

Net als bij het vertrek ‘s ochtends staat soigneur Wilfried Vyncke ook nu weer te wachten bij de ploegwagens. Deze keer met een recuperatieshake, een goedje op basis van melk met een vanillesmaakje dat meteen de gevraagde suikers in het lichaam aanvult. “De toegevoegde smaak verandert bijna elke dag”, vertelt Vyncke. “De renners zitten hier tien dagen lang in een ‘saaie’ routine, zonder prikkels raken ze dat drankje heel snel beu. Toch is het belangrijk dat ze het meteen na hun training innemen. Samen met de massage bevordert dat de recuperatie.”

Dat laatste zit er voor ons niet meteen in. Not done natuurlijk met ongeschoren benen. Zeg dat Xandro Meurisse het gezegd heeft.