Zullen we even hokjes aanvinken? De looks: check. De moves: check. De stem die om het even welk geslacht in katzwijm dwingt: check. Dus, rasentertainer? Nogal wiedes. Kies een vinger en Justin Timberlake wond het Sportpaleis er gisteravond rond met een kolkend totaalspektakel. Het lijkt een rariteit geworden, een popster die iedere kneep van het vak nagenoeg tot in de perfectie meester is. Bruno Mars komt gevaarlijk in de buurt, The Weeknd mist de dansbenen. Bieber? Laat ons niet lachen. Timberlake heerst op z’n 37ste nog steeds over het landschap, ook als de charts dat niet weerspiegelen. Nieuwe worp ‘Man of the Woods’ kan je bezwaarlijk een kaskraker noemen, maar zelfs tijdens de middelmatigste van die songs bewees Timberlake zich minstens de evenknie van zijn jonge collega’s. Tijdens de betere zelfs een klasse zwaarder.

Waar te beginnen? Het podium dan maar, een van de indrukwekkendste die we de laatste jaren in het Sportpaleis neergeplant zagen. Een resem platformen die liefst elf muzikanten en vier backings huishielden, een catwalk die kronkelend het hele middenplein doorboorde. Halfweg een opgelichte VIP-zone waar de champagne koel geserveerd werd, langs de wandelgangen boompjes die ietwat het opzet van Timberlakes tour bij het album moesten duiden. ‘Man of the Woods’ werd aangekondigd als countryplaat en gaf inderdaad een handje invloeden uit Timberlakes thuishaven Memphis prijs. Maar in de essentie bleek het een album dat JT’s kwaliteiten in de verf zet: zweterig, bijwijlen avant-gardistisch dankzij de input van Pharrell en Timbaland, en uiterst dansbaar. Met negen nummers in een set van 28 (!) was ‘Man of the Woods’ niet de hoofdbrok, maar we got the picture. ‘Midnight Summer Jam’ smeet r&b van de zuiverste soort op tafel, de uitgeklede opener ‘Filthy’ verzoende ijskoude electronica met Justins warme stem. “Haters gonna say it’s fake”, zong hij daar. Ze zeuren maar, dit was live met een grote L. Timberlake maakte de keuze: óf hij zong, óf hij danste. En hij danste véél. Dus sprongen de backings zonder gêne bij waar nodig. Liever dat dan een tape laten meelopen, toch? En een begeleidingsgroep zo glashelder? Op een popconcert? Het kan. En ze mochten zowaar improviseren.

Klef kampvuurmoment

“Antwerp, shake your Belgian ass”, beval Timberlake. De temperatuur fnuikte dan wel het enthousiasme, wereldhits ‘SexyBack’, ‘Señorita’ en een furieus ‘My Love’ kwamen verre van ongezien voorbij. ‘Cry Me a River’ zette Timberlake zelf in achter een synthesizer, de dames in de zaal deden de rest. Crowdpleasen tot de derde macht, heet dat.

Driekwart van Timberlakes show hield dat torenhoge niveau aan, maar halfweg zakte het gebetonneerde kaartenhuis toch even in. ‘Flannel’, de stinker van ‘Man of the Woods’, pompte te gratuite stroperigheid, het kampvuurmoment dat volgde bracht weinig beterschap: ‘Dreams’ (Fleetwood Mac), ‘Ex-Factor’ (Lauryn Hill) en ‘Come Together’ (The Beatles) kwamen middenin de zaal in samenzang voorbij. Riep iemand daar cumbaya?

Ach, niet meer dan een gemiste trede. Het soulvolle ‘Morning Light’ was zelfs zonder Alicia Keys om van te smullen. ‘What Goes Around Comes Around’, ‘Summer Love’ en ‘Rock Your Body’ dwongen tot briljante massa-karaoke. Wie nog niet overtuigd was, kreeg met ‘Can’t Stop the Feeling’ misschien wel hét popnummer van de laatste twee decennia op de neus. Dus, gauw nog wat hokjes bijverzinnen? Dus, gauw nog wat hokjes bij­verzinnen. Wereldact: check. Perfectionist: check. Beste popshow van het jaar: dubbelcheck.