Een fantastisch idee: na je dood de ruimte in geschoten worden met een boodschap voor de eeuwigheid

Beam me up Scotty. Deze week katapulteerde men de stem van Stephen Hawking samen met een muziekje van Vangelis de ruimte in. Dat gebeurde via een reusachtige antenne van de Europese ruimtevaartorganisatie in Spanje. Tegelijkertijd werd zijn asse ­bijgezet in de galerij der Bijzonder Indrukwekkende Groten in Westminster Abbey, naast Darwin en Newton. Nooit lag er zoveel IQ ­verzameld onder één tegel.

“Here lies what was mortal of Stephen Hawking”, 1942-2018, staat er op zijn plaket. Daarmee subtiel suggererend dat er iets van Stephen Hawking is dat niet sterfelijk was. Handig verwoorde hoop op een soort van eeuwig leven, lijkt het wel, terwijl hij agnost was en niet geloofde in een leven na de dood. Maar je weet blijkbaar maar nooit.

Slap theemuziekje

Dat eeuwige leven heeft zijn stem alvast wel: zij zweeft tot het einde der tijden in de eeuwige donkerte van een oneindig heelal. Begeleid door een muziekje van Vangelis. Zo’n slap theemuziekje met kwekkende synthesizers, schat ik. Daarboven het gejammer van een ijlende vrouw met gedrags­problemen die wat op Björk lijkt.

Om horendol van te worden.

Wie weet komt hij onderweg die belachelijke wagen van Tesla tegen, door Elon Musk de ruimte in gejaagd omdat het niet goed gaat met zijn andere megalomane projecten.

Het is een beproefd procedé: als het ene niet lukt, veel bombarie maken over iets anders. Zie: vluchtelingen. Wat zouden politici aan de rechterzijde zijn zonder hen? Bliksemafleider voor ­kwezels en kwaadaardigen.

Maar ik dwaal af.

Het is ook maar de vraag of het echt de stem van Stephen Hawking is die nu op weg is naar een of ander zwart gat. Na een mislukte tracheotomie in 1965 moest de man zich immers behelpen met een computerstem die eerlijk gezegd klonk als een afleggertje uit de debuutplaat van Kraftwerk. Dat was ook de eigenaar niet ontgaan.

In 2017 deed Hawking mee aan Comic Relief en ging voor het goede doel op zoek naar een nieuwe stem. Gewonnen door de enige die kon winnen: all round good egg Michael Caine.

Het is een fantastisch idee: na je dood de ruimte in geschoten worden met een boodschap voor de eeuwigheid.

Wat Hawking vertelt in zijn boodschap is nog niet bekend. Hopelijk is het een mopje: “Nu ik dood ben, kan ik het eindelijk toegeven: de helft van wat ik vertelde verstond ik zelf niet. Niemand die het doorhad. Suckers!”

Een zwart gat

Stel u voor dat ons dat allemaal te wachten staat na onze dood: een soort van famous last words die via radiotechnologie naar 1A 0620-00 worden gestraald, het binaire sterrenstelsel dat, naar verluidt want weinigen zijn er al geweest, beschikt over een zwart gat van heb-ik-jou-daar.

Hoe zouden de verklaringen van de usual suspects, gezeten op hun eeuwige stokpaarden en verdwaald in hun eigen hyperbolen, klinken op 3.500 lichtjaren van hier?

“Europa was aan het kantelen, dus ben ik omgekanteld. Wir schaften das nicht und ich vervolgens auch nicht. Ik heb nochtans genoeg geprobeerd om de minister van Buitenlandse Zaakjes te spelen van een ­regering waar ik niet in zit. Die verkiezingen in 2019 waren achteraf gezien een ware ramp, maar dat wist ik op voorhand. Die Annick: foutje. Merci, Fernand. Allemaal de schuld van mei ’68. Leve de natiestaat!”

“Hazard was een schim. Was het een paard, men had het afgemaakt. Dat de Belgen daarna nog wereldkampioen zijn geworden is te danken aan mijn schuimbekkend gekrijs en geraas en geroep op de radio vanaf minuut één. En niet omdat ik mezelf zo graag hoor, dat is wat mijnheer Martínez zelf gezegd heeft. En Romelu. Over naar de studio!”

Ad aeternam.