Er is leven na Hertog Jan: sterrenchef Gert De Mangeleer opent drie nieuwe zaken

© Frank Bahnmuller

Eind dit jaar zijn we een driesterren-restaurant armer: Hertog Jan sluit dan de deuren. Maar er komt iets in de plaats. Veel zelfs. Zo blijkt uit de plannen die Gert De Mangeleer en Joachim Boudens hier voor het eerst uit de doeken doen. Hun drie sterren ruilen ze voor drie nieuwe restaurants en een exclusieve eventruimte. “We verkopen het pand ook niet”, zegt Gert. “En daar ben ik blij om. Na de aankondiging van de sluiting, stond ik hier soms met tranen in mijn ogen.”

Chris Snick

Op 13 januari gooiden Gert De Mangeleer (40) en Joachim Boudens (38) een bommetje in de culinaire wereld. Amper vier en een half jaar nadat ze hun intrek namen in de gloednieuwe Hertog Jan in Zedelgem, besloten ze al om te sluiten. Op 22 december is het definitief gedaan. Schluss.

Wat komt er daarna? “Laat ons beginnen met dit pand: in tegenstelling tot wat we in januari vertelden, verkopen we niet”, zeggen de twee. “Al snel na de bekendmaking van het nieuws dook er een serieuze kandidaat op. Maar anderhalve maand geleden sprong dat af. Dat was toch even slikken. Het is geen rijhuis dat je verkoopt. Een nieuwe koper zoeken is niet evident. Zelf houden dan maar? Plots zagen we daar wel de voordelen van in. Het is een mooi gebouw met grote ruimtes, een prachtige tuin, een ferm uitgeruste keuken. Hoeve Hertog Jan. Voilà. Ideaal voor seminaries, productvoorstellingen, maar ook ­babyborrels, huwelijken ... waar we ook zelf voor kunnen koken. Niet dat we nu feestzaal of traiteur gaan spelen, maar een huwelijk met de Hertog Jan-stempel kan. En zo kunnen we het pand ook houden. De kantoren kunnen blijven en de keuken doet dienst als test- en voorbereidingskeuken voor de andere projecten.”

L.E.S.S. is more

Bistro L.E.S.S. is een van die projecten. Een concept met tapas en sharinggerechten dat nu nog in het pand in Sint-Michiels zit, waar jarenlang de oude Hertog Jan was. “Die bistro verhuist naar de stad, waar zo’n concept het best thuishoort”, zegt Gert. “Het liefst van al naar Brugge, op een toplocatie vlakbij ‘t Zand. Maar de onderhandelingen lopen moeilijk en veel tijd willen we ook niet meer verliezen. Op 1 maart volgend jaar moet het openen. Dus stelden we een deadline. Is er eind volgende week geen beslissing, dan gaan we verder: naar Gent. Komt het wel rond, dan trekken we een jaar later naar Gent voor de tweede vestiging. Het concept wordt wel nog iets ruimer dan wat het nu is, met een bakkerij en patisserieshop, koffiehoek en wijnbar. Zo kunnen we in die stadsomgeving van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat open zijn.”

Zelf zal hij er doorgaans niet in de potten roeren. “We zullen er wel regelmatig zijn, maar het is niet de bedoeling dat mensen naar daar trekken om Joachim of mij te zien. Bedenken en begeleiden, dat worden onze taken. Er is ook werk genoeg. Want er is meer dan L.E.S.S.. De plek waar de bistro nu zit, wordt volgend jaar een nieuw restaurant waar een van onze souschefs en onze maître zullen samenwerken. Een waar we teruggaan naar de Vlaamse keuken. Gerechten die in veel restaurants op de menukaart staan, maar die wij op topniveau willen brengen. Tomaat-garnaal zoals je die nog nooit eerder at. Met de beste garnalen. De mooiste tomaat. Frietjes zoals je ze nog nooit geserveerd kreeg. Of een Bressekip met crèmesaus van morieljes en verse kroketjes.” Hij gaat even met duim en wijsvinger over zijn mondhoeken. “Ik krijg er verdorie goesting en honger van.”

Soms tranen

Ze vertellen het allemaal zeer gedreven. Het lijken opnieuw de jonkies die ooit Hertog Jan uit de grond stampten. Beneden wordt er intussen naarstig gewerkt aan de driesterrenlunch van de dag. Ook dat verhaal loopt verder. “We leven dit jaar op 200 procent”, zegt Gert. “100 procent voor de nieuwe concepten, 100 procent voor Hertog Jan. We willen dit in schoonheid afsluiten. Het gaat tenslotte om vijftien jaar van ons leven.” Joachim onderbreekt hem. “Gert heeft het moeilijker met de sluiting, hij staat hier soms in tranen.” Gert: “Niet dat ik het me beklaag, helemaal niet. Het is de juiste beslissing. Maar er hangt toch veel lief en leed aan de zaak. Joachim en ik zijn er hechte vrienden geworden, we kenden topmomenten, mindere momenten, mijn kinderen zijn hier als het ware geboren, ik ben hier getrouwd … Daarom ben ik ook blij dat we het pand houden. We hebben dit toch maar even voor mekaar gekregen.” Even valt er een pauze. En dan klinkt het krachtig. “Met onze eigen centen.”

© Kurt Desplenter

Waarmee hij een van de verhalen over de sluiting van Hertog Jan van tafel veegt. “Er wordt van alles over ons verteld. Dat de zaak eigendom is van investeerders. Dat we moeten verkopen. Daarnet kreeg ik nog telefoon van een makelaar: Meneer De Mangeleer, ik wil uw boel verkopen. Ik hoorde dat het van de hand moet.” Hij blaast. “Er moet me juist niets van de hand.”

De telefoon rinkelt. Joachim neemt op. “Volgende week is er nog plaats. Voor de lunch, ja.” Hij legt neer. “Nog zo’n verhaal: dat we direct volzet waren tot het einde. Terwijl er hier en daar heus nog wel een tafeltje vrij is. Och ja, er zullen altijd verhalen zijn. Mocht je alles geloven, dan hadden Gert en ik al jaren ruzie en waren we al tien keer failliet. Vanaf we bekendmaakten dat we zouden sluiten, hebben we duidelijk gezegd dat we financieel gezond waren. Maar niet iedereen gelooft dat.”

“Het is natuurlijk ook onwaarschijnlijk”, zegt Gert. “We maakten hier een investering voor 20 jaar en na dik vier jaar is het pand schuldenvrij en gaan we voor iets anders. Maar moet je dan wakker liggen van het commentaar? Als we hier al een gevoel bij mogen hebben, dan is het vooral trots.”

Aangeboden door onze partners

Meer lifestyle

Aangeboden door onze partners

Meer over Hertog Jan

Hoofdpunten

Keuze van de redactie