Ron Gallo, Jordan Rakei en de andere hipstersnoepjes van Pukkelpopdag drie

Ron Gallo (Lift) ★★★☆☆

Er is deze editie van Pukkelpop al heel wat geëmmerd over een vermeend gebrek aan gitaren op de affiche, wellicht door mensen die gewoon niet goed weten waar te zoeken – met al die podia ook. Wie een minimum aan moeite weet op te brengen kan namelijk ook dit jaar altijd wel een of andere snarenslijter ontdekken die weet waar hij mee bezig is. Zoals: Ron Gallo. Met die kop krullen leek hij van ver op een U21-versie van Tim Vanhamel of Omar Rodriguez-Lopez, door die ruime witte overall zag hij er dan weer uit alsof hij net bezig was zijn gevel te kalken toen hij plots verzocht werd naar Kiewit af te zakken. 

Gallo begon zijn concert met een staaltje ironie dat hem niet bijster veel beter zat dan zijn salopette: een zwalpend 'Something Stupid', vooral bekend van de uitvoering van Sinatra. Iets te makkelijk en ook niet nodig, want wat volgde zou sowieso op doel gemikt zijn: Gallo had iets leuks geboetseerd met de akkoorden van Iggy's 'I Wanna Be Your Dog', en als je die allemaal in je liedje gestopt hebt, ben je eigenlijk altijd al half gewonnen. Een vermakelijk boeltje tekende zich af, waarbij Gallo in het volgende uur eerst gitaar probeerde te spelen met behulp van een meegebrachte reiskoffer en even later ook met een trompet. De trompet, het mag niemand verbazen, klonk beter dan de koffer. 

Ja, er mocht wel degelijk gelachen worden bij Ron Gallo, zoals toen hij een brief tevoorschijn toverde uit zijn binnenzak en, met het enthousiasme van iemand die het hospitaal binnengerold wordt voor een spoedlavement, een dankwoordje afhaspelde in pokdalig Nederlands. Na afloop mikte hij ostentatief het papiertje weg met een gezicht van 'Geen idee wat ik hier net uit mijn botten geslagen heb', en ging de lol gewoon verder met een handvol nummers die – net zoals Ron zelf – alleen maar uit de garage komen als ze om de hoek afgesproken hebben met de plaatselijke weeddealer. Moeilijk doen is voor sudoku's, ingewikkeld zijn iets voor Oud-Egyptische lijken. Ron Gallo was geen van beiden, maar was wel: de moeite. En: hij had twéé gitaren meegebracht. Nu jullie weer. (TR)

Rolling Blackouts Coastal Fever (Lift) ★★★★☆

Wie Australische rock zegt, zegt Nick Cave, The Triffids en Tame Impala. En struikelt vervolgens over Rolling Blackouts Coastal Fever.

Heerlijk bandje, hoor. Opeens zijn ze daar. Drie gitaristen en een drummer, en fuck al de rest. In de Lift – een mirakel: volk voor een rockbandje! – weerklonken gitaarsolo's die je kan spannen tussen Uluru en Hanging Rock, drumpartijen even nerveus als een schichtig om zich heen kijkende kameleon en zomerse rock-'n-rollritmes die wispelturiger zwengelen dan het been van Kate Ryan. Ze wisselden om het nummer van zanger, maar klonken altijd als opgewekte Pavement.

Neem nu het nijdige 'Sick Bug': wie heeft nog Thee Oh Sees nodig? In 'Colours Run' werd naarstig gezocht naar op te vullen gaatjes. In 'Mainland' mocht het tempo iets lager. En – ding-ding-ding, jackpot – 'Talking Straight' was het fluisterhitje van deze zomer én de tien volgende. Het is geleden van de in ongenade gevallen #metoo-enthousiasteling Matt Mondanile (gitarist van het strandgroepje Real Estate) dat kwikzilveren snaren nog eens zo zomers klonken als in 'Wither with You'.

Het min of meer fenomenale 'An Air Conditioned Man' werd in de Lift Een Stevig Onder Z'n Oksels Meurend Heerschap. En dan? Onweerstaanbare gitaarpop muss sein. "Zien we jullie straks bij King Gizzard & The Lizard Wizard D?" Deal. (VVP)

Jordan Rakei (Club) ★★★★☆

Slechts één man lest tijdens deze Pukkelvierdaagse onze dorst naar ronde, subtropische funk: Jordan Rakei. De in Londen residerende Kiwi opereert mijlenver van de vierkanten hiphop, opgefokte punk en aardedonkere techno die het festival domineren. Zie: de onwaarschijnlijke afsluiter 'Talk To Me', waarin Afro-Caraïbische grooves de jazz omhelzen en waarbij de temperatuur in de Club naar Portugese hoogtes schiet. Opgepast voor heidebranden!

Toen we Rakei een drietal jaartjes geleden voor het eerst live zagen, op het Leuvense HORST-festival, kwamen er geen livemuzikanten aan te pas en drapeerde hij zijn romige stem doodleuk over zijn dj-set. Een jaar later, na de release van zijn briljante soulplaat Wallflower, triomfeerde hij in de Vooruit in Gent. Toen hadden top-dj's als Lefto en Gilles Peterson deze terminaal verlegen jongeman al naar voor geschoven als dringend te ontdekken snoepje. Een aantal maanden geleden zagen we in het Leuvense Depot hoe Rakei zijn liveset heeft geperfectioneerd. Op Pukkelpop kwam de man helemaal tot zichzelf, geruggensteund door een bassist, percussionist, gitarist en een fe-no-me-nale drummer.

De tent zit aardig vol, wat wij toch wat vreemd vinden want Rakei wordt enkel gedraaid op Radio 1 en door hippe grootstedelijke radio-dj's die niet bang zijn van de versmachtende formattering in het medialandschap. Maar we dwalen af. Wij, die de goegemeente zelden tonen hoe nasty onze dansmoves eigenlijk wel zijn, laten ons door Rakei en zijn aanhangers op de voorste rijen helemaal meezuigen in de funk. Zo duikelt hij van Marvin Gaye-achtige seventiessoul over aan Al Jarreau schatplichtige jazzpop tot verbasterde reggae en vrolijk over elkaar buitelende polyritmes waarin zelfs James Brown the one met moeite had teruggevonden. Een tikkeltje mathematisch soms, ja, maar fucking hell, WAT. EEN. GROOVE!

Bij goddelijke gezongen melancholieke soul zoals 'Nerve' en 'Goodbyes' smelten wij gedwee tot een plasje caramel. Neen serieus, mensen, check die tracks op Spotify! Jordan Rakei was de zwartste bleekscheet van Pukkelpop. Wie dat niet begrijpt, zal dra aan jicht en allerlei hernia's ten prooi vallen. (SVS)

GoGo Penguin (Club) ★★★☆☆

Wat is jazz? En nu ik toch bezig ben: wat is het leven, wat is geluk? Het antwoord op al uw vragen: GoGo Penguin.

Het Britse trio hield het als steeds bij een summiere instrumentatie, maar klonk wel zo groots als een zich over de Amerikaanse prairie uitstrekkende hemel. Bassist Nick Blacka liet op zijn contrabas zien wat-ie allemaal kan met zijn eeltvingers, de piano van Chris Illingworth drukte zich even welbespraakt uit als die van Keith Jarrett en Rob Turner bewees zich op drums een even begenadigd metronoom als die andere Mancunian Kevin De Bruyne. Dit was jazz, ja, maar wie 'Bardo' straks opzet in de Boiler Room, krijgt geen klachten.

Als er toch gezeurd moet worden –en intussen staat Bazart op de Main Stage, dus ja – dan één opmerking: die postrockachtige, rond de dreunende piano gecentreerde muziek was soms zó mooi en zó bombastisch dat ze, net als het pianospel van Nils Frahm, weleens op het randje van de burgerlijkheid danste. Gelukkig was daar dus dat verpletterende finale salvo, met onder meer 'Transient State', om alle twijfels van tafel te vegen. Turbotunes voor fans van Eluvium, Venetian Snares met ivoren toetsen in plaats van betonnen beats.

Wat is jazz? Geen idee, maar het was van half acht tot half negen te horen in de Club. (VVP)