Ondergaan en weer opstijgen met Chantal Acda

Chantal Acda neemt ons op haar zevende album mee in diepe wateren.

CHANTAL ACDA & THE ATLANTIC DRIFTERS

Silently held

Challenge

Sinds 2013 bouwt Chantal Acda aan een verhaal dat even sterk overtuigt als dat het fragiel aanvoelt. Ze is de zangeres bij wie kleine rimpelingen de weg tonen in diepe waters. “I felt so alone and not needed or wanted/ Don’t throw me away with all you really wanted”, zingt ze in een van de negen songs op dit zeer intimistische, ­tedere album dat uitdrukt hoe herinneringen van pijn, mislukte communicatie, alleenheid haar neertrokken.

Haar sopraan zoekt intuïtief naar een toon die bijna stamelt, om een gevoel uit te drukken van weg willen, en te stoppen om de fake wereld te begrijpen. Maar ­omdat ze dat uitdrukt, en daarmee ook persoonlijke herinneringen verwerkt, zet ze onmacht om in kracht. De zee, de vogels en de maan kleuren de broze songteksten mooi in. En met onder meer Bill Frisell, Shahzad Ismaily en Thomas Morgan heeft ze een empathische band, die de traag kabbelende songs alle warmte en ruimte meegeeft. En die de momenten van hoop versterkt, want “your soul will rise above/ spirits dancing in arms”. Een aangrijpend album over overleven. (vpb)

_____

Willow Smith vindt het antwoord in afzondering

Na soul en poppunk vindt de nog altijd maar 23-jarige Willow Smith zichzelf opnieuw uit met een plaat waarop funk en jazz de boventoon voeren.

Willow Smith

Empathogen

Six Zero Recordings

Op haar vijfde album Coping mechanism hoorden we een Willow Smith die woest om zich heen sloeg. Met punkgitaren schreeuwde ze haar twijfels van zich af. Op opvolger Empathogen stelt de nog altijd maar 23-jarige zangeres een pertinente vraag. Oké, je hebt geventileerd. Maar wat doe je nu? Smith vond haar antwoord in eenzame afzondering: songs als ‘The fear is not real’ verkennen wat er gebeurt als je je eigen gedachten niet meer probeert weg te drummen. Ze laat haar stem sierlijk glijden tussen nerveus tikkende drums – alsof ze wil zeggen dat ze rust vond in de chaos.

De nu metal-invloeden van Coping mechanism werden ingeruild voor funky en jazzy elementen: de Grammywinnende jazzmuzikant Jon Batiste voorziet ‘Home’ van swingende toetsen. Zelf laat Smith haar stem soepel schipperen tussen Fiona Apple en Lianne La Havas. In interviews getuigt ze hoe veel mensen denken dat ze haar succes dankt aan haar ouders. Dat papa Will deuren zal geopend hebben, lijdt weinig twijfel. Maar ze stapt er wel weer op gracieuze wijze door.

_____

De wonderlijke folk van Jessica Pratt is pitch perfect

Jessica Pratt ontpopt zich steeds meer als een unieke singer-songwriter. Haar vierde album is een pareltje waarop ze duisternis countert met warme melodieën die lijken gerijpt in de sixties.

JESSICA PRATT

Here in the pitch

City Slang

Jessica Pratt weet dat je met magie zuinig moet zijn. De albums van de Californische duren geen seconde langer dan nodig, arrangementen beperkt ze tot de essentie. Op haar vierde album is dat niet anders, al lijkt opener ‘Life is’ een koerswijziging in te luiden. Een drumritme dat uit de sixties van The Ronettes aan komt rollen, trapt de song op gang, bongo’s en strijkers kleuren verder in. Maar Pratt houdt de vinger op de knip. Net als Brian Wilson geeft ze veel ruimte aan haar angelieke stem, die tegelijk kinderlijk en een tikje unheimisch klinkt. Pratt zegt heel veel met heel weinig. ‘Nowhere it was’ hypnotiseert met wat gedempt handgeklap, een haast onhoorbare gitaar en een dun streepje orgel. ‘By hook or by crook’ schuifelt op een teder ­bossaritme. De songs roepen niet zelden een mystieke sfeer op. Pratt zingt over verlangen en verlies, keert ­terug in de tijd om het heden door een nieuwe bril te bekijken. Een sluimerende duisternis die ze countert met de lichtste, zoetste melodieën. (tzh)

_____

Ibibio Sound Machine mag nog iets harder aan het touw rukken

Ibibio Sound Machine stuurt je met grote gedachten de dansvloer op, gestut door een zinderend huwelijk tussen afrobeats en eightiesfunk.

IBIBIO SOUND MACHINE

Pull the rope

Merge

“Even though we’re eager to pull the trigger, let’s pull the rope”, geeft Ibibio Sound Machine meteen zijn ­missionstatement mee bij de aftrap van zijn vijfde album. De toekomst oogt troebel, samen kunnen we de doem opzijduwen. De inzichten van het Londense collectief rond zangeres Eno Williams en producer Max Grunhard zijn niet nieuw: sociale media moeten het ontgelden, wat echt telt zijn eenheid, gelijkheid en positivisme. Empowerment krijgt een high five in ‘Let my yes be yes’. Maar wat die teksten aan punch missen, maken Williams en co. goed met smeuïge funkhooks, tintelende elektronica en zinderende afrobeats. Op hun dansvloer domineren de eighties. ‘Political incorrect’ serveert een hoekige groove waar Gang of Four destijds een patent op had. De titeltrack pulkt aan een no-wavebas, ‘Got to be who you are’ vervelt van een duimpiano naar een discobeat. Wanneer Ibibio Sound Machine fel aan het touw rukt, zoals in afsluiters ‘Far away’ en ‘Dance in the rain’, gaat het dak eraf. (tzh)

_____

Stéphane Galland: boeiende jacht op ritmes

Ook in zijn solowerk toont Aka Moon-drummer Stéphane Galland zich een grootmeester in de meest exotische ritmes.

STEPHANE GALLAND & THE RHYTHM HUNTERS

Stéphane Galland & The Rhythm Hunters

Challenge records

Uiteraard is Stéphane Galland in de eerste plaats drummer, maar de man van Aka Moon schrijft ook sterke melodieën, te oordelen naar het openingsnummer van dit album dat je meteen wil meefluiten. En zo zijn er nog wel nummers die in je hoofd blijven hangen.

Galland verzamelde voor dit project vijf jonge muzikanten rond zich, die hem volgen in zijn jacht op ritmes uit de meest exotische oorden, van Afrika over India tot de Balkan. Een opvallende rol is weggelegd voor Wajdi Riahi, de Tunesisch-Brusselse pianist, die zijn groeiende reputatie meer dan waarmaakt. Pierre-Antoine Savoyat speelt trompet, Sylvain Debaisieux is dit keer te horen op altsax, de tenorsax is in handen van Shoko Igarashi, die er een heel eigen klank aan geeft. En wat een plezier is het om alweer Louise van den Heuvel op haar elektrische bas te horen, haar solo in ‘Positivv’ is om van te smullen. In combinatie met de fenomenale drums van Galland vormt ze een ritmisch duo van grote klasse. Sterk album van een grootmeester van de ritmiek. (pdb)

Lees ook

 Louise van den Heuvel, Nederlandse bassiste op de Belgische jazzscene: “Jazz als een warm dekentje”