Shani Louk (22), het gezicht van de gijzelingen door Hamas, na zeven maanden dood teruggevonden: “Ze was een pure engel”

Er is een video van Shani Louk, te midden van een groep meisjes die staat te dansen op de trancemuziek van het Nova-festival dicht bij de grens met Gaza. Ze draagt een olijfgroene bikini, heeft de camera goed in de gaten en toont hoezeer ze zich amuseert.

Het is maar een van de vele beelden die van Shani circuleren. Op haar Instagramaccount staan honderden foto’s van de Duits-Israëlische tattoo-artieste. In Duitsland, in Israël en op vakantie. Op festivals, bij vrienden, op het strand. Dansend, hand in hand, met een duckface of breed lachend. En telkens met die heuplange dreadlocks en de kenmerkende piercing in haar bovenlip.

Maar in tegenstelling tot al die foto’s vol levendigheid is er de laatste foto die ooit van haar is genomen. De bekendste foto. Het is een foto die een belangrijke persprijs heeft gewonnen. Maar op die foto is alleen nog haar levenloze lichaam te zien. Alleen als je goed kijkt, herken je haar aan haar haar.

Ze ligt op haar buik in de laadbak van een pick-uptruck, omgeven door mannen en machinegeweren. Hamas-handlangers, die net ervoor het Nova-vredesfestival hebben bestormd. 1.200 doden zijn er gevallen, 240 mensen zijn ontvoerd.

“Ik zal je altijd herinneren zoals je op Nova was”, schrijft een vriend die het wel overleefde een dag na de aanslag. “Dansen, lachen en de liefde en het leven vieren. Ik sliep niet vannacht: het beeld van jij achterin de truck van die terroristen staat op mijn netvlies. Onze partyscene gaat over vrede, liefde en vrijheid. Ik hoop dat je nog leeft. En ik hoop dat ik je ooit weer zie dansen op de dansvloer, wat altijd de veiligste plek moet zijn.”

De foto en de prijs ervoor werden het voorwerp van controverse - “we willen een levende Shani onthouden”, klonk de kritiek. Maar Shani’s vader Nissim was het daar niet mee eens. “Dit is een van de belangrijkste foto’s in de laatste vijftig jaar. Het is een van de foto’s die de herinneringen van de mensheid vormen. Over honderd jaar zullen ze kijken en weten wat hier is gebeurd.”

Toen was al duidelijk dat Shani niet meer leefde. In de eerste weken na 7 oktober was dat nog niet het geval. Ricarda, Shani’s moeder, riep de hele wereld op om te helpen. “Elke minuut telt voor haar”, zegt ze in een videoboodschap die ze aan Duitse media bezorgde. “We moeten nu niet discussiëren over vraagstukken van wat juridisch toegelaten is.”

Het is Ricarda die tijdens de laatste uren van Shani met haar in contact stond. Toen Hamas langs drie kanten het festival bestormde, vluchtte ze voor de kogels in de richting van haar auto. Tijdens het laatste telefoongesprek dat Ricarda met haar had, waren op de achtergrond raketten en alarmen te horen. Kort daarna stopte ze met reageren op de telefoons.

De familie leefde wekenlang in onzekerheid. Met alleen die vreselijke beelden van de pick-uptruck als laatste aanwijzing. Is ze daar dood of bewoon bewusteloos? Het antwoord kwam eind oktober. Er was een botsplinter van een schedel teruggevonden, waarvan het DNA overeenkwam met dat van Shani.

“Ze was een prachtige, levendige persoon”, zei Ricarda toen aan de media. “Ze hield van lachen, ze hield van het leven ervaren. Maar dat leven was veel te kort. We hadden altijd hoop en waren optimistisch dat ze terug zou komen.”

Shani werd geboren op 7 februari 2001 en groeide op in Israël. Ze ging wel geregeld op bezoek bij haar Duitse grootouders langs moeders kant in Ravensburg en had een relatie met een Mexicaan. In Israël is legerdienst verplicht, ook voor meisjes, maar Shani weigerde omdat ze pacifiste was. Volgens haar tante raakte ze eronderuit dankzij haar dubbele nationaliteit.

“Zo één van die kinderen die hield van alles wat er gebeurde”, omschreef een leerkracht haar. “Ze had geen donkere kant: puur, puur engel”, zegt haar broer Amit. “Ik ben blij dat ik weet dat ze heel haar leven heeft geleefd zonder één moment een slecht persoon te zijn.”