“Porco di dio! Non e reale! Povere ragazzo…” Renato Viviani vloekt. Een beetje op de RAI voor de belabberde kwaliteit van de tv-beelden, een beetje meer op de Giro d’Italia. Al elf dagen rijdt hij met zijn Fiat-camperwagen de Giro-karavaan achterna. Start en finish, elke dag opnieuw. Goed voor reeds 3.000 kilometer, maar die vaderliefde werd nog niet beloond. Alweer geen ritzege, voor de derde keer tweede. Zelfs deze Belgische geluksbrenger lijkt niet te werken.

Hij zag het nochtans zitten. Een Belgische journalist op bezoek, die de eerste zege van zijn zoon in deze Giro live zou meemaken. Al moest die journalist wel op zijn uitspraak letten. “Wat zeg jij nu? Élia? Dat is een meisjesnaam. Het is Elía. De klemtoon ligt op de i. Gelukkig heeft zijn moeder het niet gehoord.”

Moeder Elena staat een kilometer verder op de renners te wachten aan de finish in het gezelschap van de supportersclub. Aankomstplaats Modena ligt amper 90 kilometer van Vallese, de woonplaats van de Viviani’s. “Dicht genoeg voor Elena om ook eens te komen kijken. Soms gaat ze wel eens mee met de camper, maar niet te vaak. Ze slaapt liever in een echt bed. Ik heb dan weer geen zin om elke dag mijn valies te moeten in- en uitpakken en blijf liever in de camper.”

Terug naar de fietsenwinkel

De camper van Renato staat geparkeerd, waar die al een hele Giro staat: naast de bus van Deceuninck-Quick Step. Zijn Italiaanse uitspraak van de Vlaamse ploegnaam is uitstekend. “Grazie, ik heb toch een paar dagen moeten oefenen op de ‘eu’ van Deceuninck. Italianen slikken die ‘eu’ altijd in. Jullie taal is zo moeilijk. Toen Elia in 2015 de Ronde van Vlaanderen reed, ben ik ook naar Vlaanderen gekomen. Het was geen pretje om met mijn camper over de kasseien te rijden, maar het was wel mooi. Wat een spektakel. Veel spannender dan deze Giro.”

We pikken in op 65 kilometer van de streep. Renato heeft koffie gezet. “Stress? Ik? Pas in de laatste vijf kilometer. Al wordt het wel eens tijd dat hij wint, want woensdagavond ga ik naar huis. Het heeft geen zin om Elia ook in de bergen te volgen. Als ik daar op hem moet wachten, is het misschien al donker. Bovendien moet ik ook nog werken. Ik heb een fietswinkel van 700 vierkante meter. Vanaf donderdag wacht er een stapel papierwerk.”

De zaak, Evolution Bikes, moet over goed personeel beschikken, want de 57-jarige Renato is wel vaker op de baan met zijn Fiat met Monegaskische nummerplaat – de woonplaats van Elia. “Toen Elia in 2010 prof werd, kocht ik een camperwagen en sindsdien reis ik hem zo veel mogelijk achterna Dit is al mijn vijfde Giro, ook de Tour deed ik al. Dit jaar heb ik ook nog de Tirreno-Adriatico en Milaan-Sanremo gedaan.” Ook de jongste EK’s in Glasgow en Denemarken staan op het palmares van zijn intussen derde camperwagen. “Naar Denemarken was ik 24 uur onderweg. Helaas voor een tweede plaats.”

Geen blik voor vaderlief

Zelf heeft Renato geen koersachtergrond. “Toen ik jong was, zei wielrennen mij niks. Moser, Gimondi... Het zou allemaal wel. Mijn idool was Miki Biasion, tweevoudig wereldkampioen rally. Ook ik heb aan rally gedaan. De Rally van Zwitserland, de Rally van Finland en drie keer die van Monte Carlo. Helaas heb ik op die drie keer nooit de finish gehaald. De laatste keer was ik er bijna, maar regende het zo hard dat ik niks meer zag en de gracht in reed.”

De Viviani’s houden niet van de regen. Dat Elia deze Giro nog niet won, is volgens Renato daar aan te wijten. “Hij rijdt het best in droge en warme omstandigheden. Vandaag schijnt eindelijk de zon.”

De vreugde is van korte duur. In de laatste tien kilometer komen de wolken opzetten. Renato heeft het niet in de gaten. Hij focust op de tv. Hij ziet hoe Elia in de slotkilometer ternauwernood ontsnapt aan een zware val, maar zich miskijkt op de vroege aanzet van Démare. “Non e reale... Wat is dat toch deze Giro? Eerste die onterechte diskwalificatie op dag drie en nu dit. We lijken wel vervloekt.”

De herhaling van de sprint bekijken, hoeft niet meer. Renato verlaat zijn camper en trekt naar de ploegbus. Vijf minuten later arriveert Elia, maar hij gunt zijn vader geen blik. “Dat hoeft ook niet. De Viviani’s zijn binnenvetters. Het heeft ook geen zin dat ik naar het hotel ga vanavond. Hij zal toch niks zeggen.”

Renato haalt zijn schouders op. “Ik maak mij geen zorgen. Elia kan incasseren. Als kind speelde hij eerst voetbal. Hij was keeper. Hoe hard ze ook naar doel trapten, hij bleef steeds overeind. Elia had niet het voetbaltalent van zijn jongere broer Luca, die bij de beloften van Internazionale nog samen speelde met Mario Balotelli. Elia moest het van zijn mentale kracht hebben. Toen hij op zijn achtste begon te koersen, had hij duidelijk wel talent. Hij won meteen en is daar eigenlijk niet meer mee gestopt. Al mag het deze Giro wel eens gaan gebeuren. Morgen nog een laatste kans. Het is van moeten, maar eerst nog 300 kilometer rijden… Scusi voor het gevloek daarnet.”