Locatietheater op station Sloterdijk is leuker om naar te kijken dan naar te luisteren (***)

Sommige passanten lopen gewoon door, andere blijven staan en maken foto’s. In de centrale hal van NS-station Sloterdijk in Amsterdam lopen dezer dagen muzikanten en acteurs rond tussen de gewone reizigers. Zij zijn onderdeel van de locatievoorstelling Mollen, gemaakt door Floris van Delft. Zijn bedoeling: anonieme mensen zichtbaar maken die in onze opvatting van wat normaal is een beetje buiten de boot vallen. Dus spelen de performers in zijn productie een aantal stereotypen: de zwerver, de jongen die van huis is weggelopen, een verward meisje, een paar straatmuzikanten in daklozenkledij.

Het publiek zit hoog en droog op een enorme tribune, die tegen de wand van de stationshal is neergezet. Van daaruit kijken ze naar de dagelijkse gang van zaken op dit station met zijn 86 duizend reisbewegingen per dag, waar de treinen en de passagiers komen gaan. Mensen bepakt en bezakt, met rugzakken, rolkoffers, en heel veel kijkend op hun smartphone. Het is fascinerend om ruim anderhalf uur naar deze menselijke mierenhoop te kijken.

Minder verrassend zijn de verhalen die in Mollen worden verteld en die via een koptelefoon zijn te horen. Een paradijsvogelachtige man is met zijn zalvende, voorbeeldige therapeutische Happinez-teksten het baken waaraan verloren zielen zich vastklampen: het meisje dat de geest van haar dode broer probeert te vinden, de jongen die ooit werd geadopteerd maar nu wil vluchten, zijn vader die doodziek is en hem zoekt. Hun wegen kruisen elkaar, maar tussen Smullers en de spoorwegpolitie blijven zij dolende zielen op een anoniem station.

Mollen is goedbedoeld theater waarin de locatie het wint van de inhoud.