Op de vraag waarom een president zijn volk laat verhongeren, bestaat geen kindvriendelijk antwoord

Is Donald Trump de slechtste president ter wereld?” John John ­lanceert de vraag, terwijl de gebleekte kuif van de president van de Verenigde Staten door het beeld van Karrewiet schuift. Je zoon heeft het antwoord zelf al klaar. “Ik denk van wel.”

Jij doet wat je altijd doet als fundamentele kwesties je voor de voeten worden geworpen. Je zwijgt, kijkt naar een denkbeeldig punt in de verte en denkt na. Voor je zoon bestaat er iets als een hitparade van slechte presidenten, net zoals er een is voor popsterren met Michael Jackson onveranderlijk en eeuwig op nummer 1. Met stip binnengekomen in de slechtepresidentenlijst: Donald Trump.

Hoezo de slechtste, vraag je. “Wat hij met de moslims heeft gedaan. Dat ze het land niet meer in mogen”, vertelt je zoon, terwijl hij een ­wortel wegkauwt. “En hij is slecht voor de natuur. En nu wil hij een atoombom versturen.”

Dat is allemaal niet te best, moet je toegeven. “Er zijn nog slechte presidenten in de wereld”, opper je. “Die man in Noord-Korea op wie Trump zo boos is, is zelf ook gek. En gevaarlijk. In Afrika is er een president die zelf superrijk wordt door de mensen te laten verhongeren.” Je zou nu ook iets kunnen vertellen over Poetin of Erdogan, en dat het in China ook niet altijd een pretje is. Maar je zwijgt voorlopig, want het is nu pyjamatijd en voor het antwoord op de vraag waarom een president zijn volk laat verhongeren, bestaat toch geen kindvriendelijk antwoord.

Het zal verbazen, maar dit is het eerste gesprek ooit dat je met je zoon hebt over de politiek en de wereld. Je blik glijdt naar je dochter die aan een computerscherm met Nachtwacht op gekluisterd zit. Tot nu toe werd het Kwade in jullie gezin altijd geassocieerd met te vangen boeven of monsters.

Waar komt dit dan vandaan? Op school wordt ook naar het ­kinderjournaal gekeken. En zegt de juf dan wat ze ervan denkt? Je zoon schudt het hoofd. Dat Trump ‘hatelijk’ is, hebben zijn vriendjes en ­hijzelf onder elkaar beslist, op de speelplaats.

“Cadeautje”, zeg je, een paar dagen later. Uit de boekenwinkel heb je voor je zoon een atlas meegebracht. ‘MET REUZENWERELDKAART!’ De atlas ligt op de kinderkamer naast de verlichte wereldbol. Elke avond laat je je zoon een land opzoeken, als ritueel voor het slapengaan.

Soms is het Denemarken, waar Legoland ligt. Soms is het Soedan. Met zijn vinger legt hij het parcours af dat migranten ondernemen om tot hier te raken. Daar heeft Karrewiet hem ook al wat over verteld.

Hij: “Wat gebeurt er dan met die mensen?”

Jij: “Dan sturen we hen terug.”

Alweer zonder kindvriendelijk antwoord op de vraag “waarom?” verdwijnt hij voor de nacht onder zijn warme donsdeken van Spider-Man.