“We moeten blijven lachen, om Andrei te tonen dat we geloven in zijn herstel.” Of hoe de zus van de vergiftigde tenor de moed erin probeert te houden

Ze blijft opvallend positief, Alina Lugovski. Ondanks wat gebeurd is, ondanks wat nog moet komen. De lijdensweg die Andrei al twee maanden ondergaat, is amper te beschrijven. Toch doet Alina Lugovski een poging. “We moeten erdoor. We moeten blijven lachen. Voor Andrei. Hij moet voelen dat wij erin geloven.” En dus vertelt ze uitgebreid. Over pijn die voelt alsof je beenderen breken. Over een lichaamsgeur die plots naar rotte ingewanden ruikt.

LEES OOK. ‘Idool’-finalist (34) in levensgevaar na mysterieuze vergiftiging

Opvallend moe

In het appartement van Alina in Oostende zie je geen posters hangen van Andrei. Maar sinds hij in 2007 derde werd in de VTM-talentenjacht Idool volgt ze zijn carrière op de voet. Ook toen Andrei in oktober vorig jaar op reis ging met zijn fans naar Lloret de Mar. De fanreis waar de ellende is begonnen. “Hij was er van een rots gevallen en liep een ernstige breuk op. Sindsdien is hij eigenlijk nooit meer zichzelf geweest.”

Andrei bleef optreden, maar was opvallend moe. Omdat ook zijn voet pijn bleef doen, trokken Andrei en zijn zus naar het Maria Middelaresziekenhuis in Gent. “De breuk bleek erger dan gedacht. Het gips was verkeerd geplaatst en een spoedoperatie was noodzakelijk”, vertelt Alina. Ook na de ingreep bleef Andrei optreden. Op krukken, zingend op een barstoel.

Maar bij het jubileumconcert van Jacky Lafon op 10 december in het Kursaal van Oostende werd het ondraaglijk. Tegen enkele fans zei hij dat hij naar huis wilde. “Te moe, ik wil liggen”, klonk het. Vreemd, vonden de fans en zijn entourage. “Maar we verklaarden de vermoeidheid door de drukke agenda en zijn gebroken voet”, zegt Alina.

Ook op kerstavond was Andrei zichzelf niet. De pakjes werden op zijn vraag geopend al liggend in de zetel. Nog voor middernacht vertrok iedereen naar huis. De dagen daarop ging Andrei verder achteruit. Zijn huid kleurde wit, zijn ogen waren ontstoken, hij zweette veel en voelde elektrische schokken over zijn hele lichaam. “Alsof het messteken zijn”, zei hij.

Op oudejaarsdag werd de situatie onhoudbaar. Andrei werd kermend van de pijn naar het ziekenhuis gebracht. De dokters stonden voor een raadsel. Een infectie was het niet, want hij had geen koorts. De lever en de nier bleken aangetast. “Andrei had overal pijn, gaf elke dag over, verloor soms het bewustzijn, en kon niet slapen. Maar niemand kon zeggen waarom.”

Na twee weken mocht Andrei het ziekenhuis verlaten. “Thuis begon Andrei zijn haar te verliezen. De pijn werd erger en voelde alsof iemand zijn beenderen brak. En hij rook naar een lijk dat al twee weken in de warmte lag. Het ging van kwaad naar erger.”

Op 24 januari kwam het vernietigende verdict. “Andrei moet meteen terug naar het ziekenhuis, of we zijn hem kwijt”, zeiden de dokters aan de telefoon. In het bloedonderzoek naar zware metalen werd een hoge dosis thallium aangetroffen, een bestanddeel dat in rattenvergif voorkomt.

De politie startte een onderzoek naar poging tot gifmoord. Terwijl Andrei voor zijn leven vocht, werd de familie verhoord. “Begrijpelijk”, zegt Alina. “De politie moest ergens een aanknopingspunt zoeken en beginnen.” Ook enkele fans werden verhoord.

Sindsdien leeft de familie tussen angst en hoop. “Wat als de dader nog eens wil toeslaan? We hebben geen idee wie dit gedaan kan hebben. Andrei is de braafste gast van de wereld.” Alina wordt er even stil van. “We hebben vertrouwen in de politie. Wij moeten ons focussen op het herstel.”

“Wie en waarom?”

Na drie weken op de intensieve afdeling ligt Andrei vandaag op een gewone kamer. De woorden “hij is aan de beterhand” krijgt Alina moeilijk over haar lippen. “Zijn zenuwstelsel en verschillende organen zijn aangetast. Hij heeft nog verlammingsverschijnselen, is supergevoelig bij kleine aanrakingen, kan niet zelf eten, ziet heel slecht met beide ogen, en kan nog niet goed praten. De kritieke situatie is achter de rug. Maar of we ooit de oude Andrei terugkrijgen? Geen idee. Volgens de dokters zullen we heel veel geduld moeten hebben.”

Ook Andrei zelf begint stilaan te beseffen wat er gebeurd is. “Wie en waarom”, vraagt hij zich dagelijks af. “En hij is bang dat zijn stem niet meer terugkomt. Want zingen is zijn leven.”