Verstoten volkssport: het BK wielrennen van dit jaar leeft voor geen meter

Zondag wordt in Binche het BK wielrennen gereden. Voorproevers spreken van een slopend parcours met op het einde van de rit een klim met een stijgingspercentage van 4,4 procent en onderweg zo'n 1.300 meter kasseistroken. Niet bepaald in het voordeel van sprinters. Verwacht wordt dat punchers op het geaccidenteerd parcours de dienst zullen uitmaken, na een felle onderlinge strijd.

Een Belgisch kampioenschap was vroeger een klassieker waard. Voor de nationale trui lag startgeld op de plank, vooral in de criteriums. Bovendien is de Belgische driekleur een van de mooiste truien in het peloton. Je kunt er niet naast kijken.

Echter, het BK leeft dit jaar voor geen meter. De kranten schrijven er met tegenzin over in kruimelige stukjes op de laatste sportpagina. Op radio en televisie is het sowieso al voetbal wat de klok slaat. Wielrennen lijkt in de razernij van het WK in Rusland wel doodgeknepen. Een volkssport verstoten.

Voor een wielerland als het onze is dat hoogverraad. Al zegt het ook iets over de devaluatie van nationale wedstrijden. Het wielrennen is mondiaal geworden. Een etappe winnen in Parijs-Nice is lucratiever dan een nationale trui. En er is het opportunisme van sportfanaten. Dries Mertens is nu even meer volksheld dan Greg Van Avermaet. Sportliefhebbers zijn onbetrouwbaar in hun adoratie. Iconen worden ingeruild naar de waan van de dag. Rik Van Looy was er voor de eeuwigheid, Philippe Gilbert bestaat in de verbeelding niet langer dan het voorjaar.

De handicap van de koers is dat het ontbreekt aan eenheid van tijd, plaats en drama. Motorsporten spelen zich af op een gesloten circuit. Voetbalwedstrijden bieden de geborgenheid van een stadion. Wielrenners zijn passerende schichten van stad naar dorp. Er is nauwelijks geconcentreerde sensatie. Ook dubieus is de dubbelzinnigheid tussen televisiesport en de wedstrijd an sich. Zelfs een Belgisch kampioenschap wordt door inrichtende instanties gezien als een regionale koers. En dus inferieur aan de ProTour. Kermiskoersen zijn al helemaal stuiptrekkingen van achterlijkheid.

_{Lees verder onder de foto.}

Geen gehannes

Renners komen losser te staan van hun publiek. In de omgeving van Binche zullen rennershotels niet bestormd worden door horden fans van Tiesj Benoot of Tim Wellens. Misschien mag een tv-verslaggever even een inkijkje nemen, maar een gesprekje in een geïmproviseerde studio, zoals dat gaat bij de Rode Duivels, is te veel moeite. U denkt misschien: wat wil je dan voor een eendagswedstrijd? Maar in de Tour gebeurt het ook niet. De demarcatielijnen worden bepaald door de organisatie, niet door de journalistiek. Verwerpelijk centralisme is een structurele weeffout die de populariteit van de wielersport schaadt.

Ach, het kan in Binche best spannend worden. Greg Van Avermaet zou een nationale trui goed kunnen gebruiken na een schraal voorjaar. Philippe Gilbert rijdt een thuiswedstrijd en is vertrouwd met het parcours. En natuurlijk zijn er de Lotto's Tiesj Benoot en Tim Wellens, die graag willen schitteren voor hun broodheer. Wellens heeft parcourskennis en Benoot vindt overal de weg, zelfs in een vlasveld.

Het mooie aan voetbal en wielrennen is dat deze volkssporten nog niet opgedeeld zijn in communautair gehannes. De nationale driekleur blijft voor N-VA een waardeloze vod en Ben Weyts zal zich in Binche niet laten zien. Hij moet voor deze zondag een andere tv-parade bedenken. Maar de magie van de nationale kampioenstrui blijft aanspreken. Veel verdampt onder de mokerslagen van de globalisering, ook in de sport, maar zwart-geel-rood blijft onze binnenhuid.