Mede dankzij ‘Boer zoekt Vrouw’ prolongeert Annemiek van Vleuten haar wereldtitel

Toen Annemiek van Vleuten dinsdagmiddag op het erepodium opzij keek, zag ze aan de ene kant Anna van der Breggen staan en aan de andere kant Ellen van Dijk. Een fraai plaatje, dat geheel oranje podium, zei ze naderhand. ‘Al is dat natuurlijk makkelijk om te zeggen als je zelf in het midden staat.’

Goud, zilver en brons. Beter kon de WK wielrennen voor Nederland niet beginnen, nadat maandag ook al Rozemarijn Ammerlaan de WK-titel tijdrijden voor junioren op haar naam had geschreven. ‘De potentie was er’, zei bondscoach Thorwald Veneberg. ‘Maar dan moet je het ook nog waarmaken.’

Vorm

De volgorde van de uitslag – Van Vleuten 1, Van der Breggen 2, Van Dijk 3 – had hem niet verbaasd. Het was de meest logische rangschikking gezien de vorm waarin Van Vleuten al het hele seizoen steekt. De Wageningse, rijdend voor de Australische formatie van Mitchelton Scott, was over 27,8 kilometer bijna 30 seconden sneller dan Van der Breggen, de voorsprong op Van Dijk bedroeg zelfs 1 minuut en 25 seconden.

En de dag was voor Van Vleuten nog wel zo rampzalig begonnen. Bij de gebruikelijke dopingcontrole op de wedstrijddag van een wereldkampioenschap was ze flauwgevallen, omdat ‘de controleur, zeg maar, niet erg prikvast was’. Met onder meer het kijken van een aflevering van Boer zoekt Vrouw kwam ze weer enigszins bij haar positieven.

Van Vleuten, die er om bekendstaat dat ze haar programma op de wedstrijddag van minuut tot minuut heeft vaststaan, raakte er niet van in de war. ‘Topsport is omgaan met veranderende omstandigheden’, zei ze. ‘Ik kon er gewoonweg niet te lang bij stil blijven staan.’

Een haperende tijdmeting tijdens haar race had haar wel van streek gebracht. Waar de voorsprong van Van Vleuten in het eerste gedeelte allengs opliep, werd die naarmate de finish naderde plotseling steeds kleiner. ‘We wisten niet of we de tijdmeting nog konden vertrouwen. Normaal sterf je tien keer tijdens een tijdrit, nu was dat wel honderd keer.’

Van Vleuten was er bij het passeren van de streep in Innsbruck allerminst zeker van of ze als eerste was gefinisht. Het duurde even voordat ze haar moeder, net als vorig jaar in Bergen, kon opzoeken voor een omhelzing. Ook wees ze tijdens de podiumceremonie weer naar haar oorbellen; de geluksbrengers die ze ooit van haar overleden vader kreeg.

Toch waren er ook verschillen in vergelijking met de wereldtitel van vorig jaar. De zege in Bergen hield volgens Van Vleuten nog altijd verband met de Olympische Spelen in Rio, waar ze, op weg naar goud, hard ten val was gekomen.

‘Vorig jaar wilde ik bewijzen dat ik wel degelijk iets kon afmaken. Dat zorgde voor een enorme ontlading. Inmiddels zijn er nu veel meer hoofdstukken in het boek over Annemiek van Vleuten dan alleen die ene val. Dat heeft voor rust gezorgd.’

Voor Anna van der Breggen zat er niets anders op dan genoegen te nemen met weer een tweede plaats. Ze had alles gegeven, maar het bleek niet genoeg om de ontketende Van Vleuten van de troon te stoten. ‘Wat ik met deze medaille ga doen?’ Van der Breggen lachte een tikkeltje wrang. ‘Naast al die andere zilveren medailles hangen, denk ik.’

Erelijst

Vorig jaar op de WK-tijdrit werd ze ook al tweede achter Van Vleuten, net als afgelopen zomer in La Course, een eendaagse wedstrijd in de Tour voor vrouwen. Op het WK in Richmond, in 2015, werd Van der Breggen eveneens tweede, zowel op de tijdrit als in de wegwedstrijd. De wereldtitel ontbreekt zodoende nog altijd op haar erelijst.

Zaterdag staat in Innsbruck de wegwedstrijd op het programma. Dan rijden Van Vleuten en Van der Breggen niet tegen elkaar, zoals het hele seizoen, maar voor een dag met elkaar. Beiden hebben hun zinnen gezet op de regenboogtrui. ‘Die van de tijdrit is mooi’, zei Van Vleuten een dag eerder tijdens een persbijeenkomst, ‘maar die van de wegwedstrijd nog mooier, want die mag je het hele jaar aan.’

Twee favorieten voor één trui in dezelfde ploeg. ‘Dat is wel een aandachtspuntje’, moest bondscoach Veneberg dinsdagmiddag toegeven. ‘Dat wordt iets meer praten dan normaal, denk ik. Maar we gaan eerst van deze gouden plak genieten.’