Waarom gaat het Brexittheater nooit vervelen?

Een van de grote misverstanden van het hele Brexitproces is dat iedereen er nu wel een keer zijn buik vol van heeft. Na tweeënhalf jaar van debat en drie Winkler Prins-encyclopedieën met artikelen zou het beginnen te vervelen. Het woord Brexit-bore Brexit verveeld is al aan het Brexit-woordenboek toegevoegd.

Maar het tegendeel is waar. Het verveelt bijna niemand. Het wordt elke dag fascinerender. Dinsdagavond verzamelden zich duizenden mensen rond een scherm, zoals afgelopen zomer in betere weersomstandigheden rond een WK-wedstrijd van het Engelse team. En bij de kreet ‘The No’s have it. The No’s have it’ juichten ze of Harry Kane een doelpunt had gemaakt.

Als er een volgende stemming komt, staan er nog meer, net of het de kwartfinale zijn en de halve en echte finale nog moeten beginnen.

Het is de beste show in town. Het is een verbale oorlog zonder bloedvergieten. Het is een soap met een telkens nieuwe karakters. Voordat iemand uitgekeken raakte op Boris Johnson en Michael Gove was daar Jacob Rees-Mogg, een sublieme upperclass-toff in krijtjesstreep. En nu is er de briljante casting van de speaker John Bercow (‘order, order’) die nieuw elan in de soap heeft gebracht. De bijrollen van de televisiejournalisten die voor de deur van Downing Street bivakkeren, zoals de BBC’s Laura Kuenssberg en Andrew Marr maken het theater perfect.

Ook de cliffhangers worden beter en beter. En zo lang duurt het Brexit-proces ook niet, vergeleken met bijvoorbeeld de soap Coronation Street (sinds 1960 op het commerciële zender ITV ) en Eastenders (sinds 1985 op de BBC).

Als Brexit zou vervelen was het allang geen opening van de journaals of van de kranten meer geweest. Het is ook weer geen wereldschokkende gebeurtenis. Maar er kunnen telkens nieuwe onheilsscenario’s over eindeloze files voor de grenzen aan worden toegevoegd om het relevant te maken.

Wat verveelt zijn de verhalen over de omsingeling van Aleppo, de bombardementen op Jemen en de belabberde situatie in Britse achterstandswijken. Die verhalen verdwijnen al snel van de voorpagina naar een berichtje achterin totdat ze helemaal weg zijn.

Brexit niet. Dat is al drie jaar voorpaginanieuws. Dat is te danken aan de personages en de retoriek in het Lagerhuis die van elk ander parlement een dooie boel maakt.

En het heeft ook een voordeel. De felle retoriek zorgt ervoor dat in Groot-Brittannië extremistische groeperingen bijna geen voet aan de grond krijgen. Of de extremisten (de Thierry Baudets en Geert Wilders) zitten gewoon in de bestaande politieke partijen. Labour had in het verleden mensen als Tony Benn (ging Saddam Hoessein interviewen toen premier Blair bommen op hem gooide) en ‘red’ Ken Livingstone (ontving met alle egards de Venezolaanse president Hugo Chávez), de Tories hebben Boris Johnson en Jacob Rees-Mogg.

In Nederland hebben we Stef Blok.