FC LGTB: De l's zijn juist oververtegenwoordigd en dat is goed voor het niveau van de vrouwensport

Jordi Romaguera Bosch is 50 en ongetwijfeld de compleetste atleet van België, misschien zelfs van de wereld. De man is ingeschreven in zowat alle atletieknummers van 400 meter tot 10.000 meter. Daarnaast doet hij nog mee aan het hink-stap-springen en het gewoon verspringen.

Ik had mij nochtans zo hard voorgenomen om die Gay Games in Parijs, zaterdag was de eerste dag, serieus te nemen door er bijvoorbeeld niks over te schrijven, maar dat heeft niet lang geduurd. Wie doorklikt op ticketing komt tot de vaststelling dat ze voor alle sporten op de Gay Games smeken om deelnemers en dat alle kijkers gratis naar binnen mogen. Waar moest je wel voor betalen? De openings- en sluitingsceremonie uiteraard, net als op de echte Olympische Spelen.

Weet u trouwens waarom dit evenement niet de Gay Olympics heet, zoals dat eerst de bedoeling was? Omdat het Internationaal Olympisch Comité daar tegen was. Olympics is een merk, Games niet. In 1980 gaf de commerciële overweging nog de doorslag, sociale media waren er toen niet.

Iedereen zijn Spelen

Maar goed, de betalende events van de Gay Games, die zo graag willen doorgaan als serieuze sport: Offer Nissim (een dj) speelt in het Grand Palais van 23 uur tot 5 uur en het zijn van de duurste tickets. Driehonderd jaar homoseksuele geschiedenis van Parijs: betalen. Idem voor The Lesbians of the Left Bank (The Lesbians of Père Lachaise bestaat ook). Beide sightseeingtours: te betalen. Verder nog disco, dance, tango: betalen. Ook de gala-avond van het kunstschaatsen is te betalen.

Van mij mag iedereen zijn eigen Spelen organiseren. Ik was ooit voor het WK zwemmen in Barcelona en toen gingen daar ook de Spelen voor Brandweer, Politie en Veiligheidspersoneel door. Ze waren met 14.000 en liepen behoorlijk in de weg, maar met een pompier wil je geen ruzie, dus ik bleef beleefd. Iedereen mag spelen, maar niet iedereen verdient aandacht.

Probleem met de Gay Games is niet dat ze er zijn, maar dat om de vier jaar dezelfde verkeerde voorafnames de kop opsteken. Van de week stond in deze krant een homo die beweerde dat hij dan wel als homo in een rugbyclub voor homo’s speelde, maar even hard tackelde als een hetero.

En dan? Ik snap die bewering niet. Je moet niet hard tackelen in rugby, maar goed getimed en op de juiste tegenstander. Als onze vriend zo’n goeie rugbyspeler was, dan hadden hij en zijn ploegmaats wel in een echt rugbyteam gespeeld, ongeacht hun geaardheid. Overigens is de beste rugbyref ter wereld een getrouwde homo.

Tweede foute premisse: lgtb's zijn ondervertegenwoordigd in de sport of blijven in de kast. Over de b’s kunnen we kort zijn: tellen we niet want statistisch een ramp omdat die alle kanten op kunnen. Over de t’s zal de vaste lezer het standpunt van deze rubriek inmiddels wel kennen. Van vrouwen naar mannen: geen probleem want alleen maar nadelen in de sport. Van mannen naar vrouwen: verbieden of hormonaal behandelen, anders krijg je hele rare competities.

De l’s dan. Die zijn niet ondervertegenwoordigd in de sport, maar juist oververtegenwoordigd en dat is goed voor de l’s en ook goed voor het niveau van de vrouwensport. Er zitten toppers tussen en meelopers, net als bij de hetero’s, maar het is vrij duidelijk dat je beter af bent als l in de vrouwensport dan als g in de mannensport. Dat is voor een deel biologie (nature) en een deel opvoeding (nurture) en meer wil ik daar niet over kwijt in het korte bestek van een column.

Onder de radar

De g’s zijn het grote issue. Mannelijke homo’s zouden in de sport onder de radar blijven en zo zou er zich bijvoorbeeld in elk voetbalteam per tien spelers één homo verbergen. Minstens. Ik heb vier verschillende sporten in team beoefend en ik heb nooit een homo in mijn team gehad. Ik kijk haast veertig jaar professioneel naar sport: idem. Ze zijn er, maar ze zijn een uitzondering. 

Waar hebben die zich toch verstopt terwijl ze actief sportten? Misschien zijn ze nooit beginnen sporten omdat sport bij de mannen een genadeloos machomilieu is. Dat is niet best, en daar mag weleens iets aan worden gedaan, maar sport is wat sport is: een strijd en de beste gaat door en wint.

Waar zijn ze toch, al die homosporters die tijdens hun carrière in de kast zijn gebleven en waarom zijn die jaren later nog steeds niet uit de kast gekomen? Waarom is meer dan de helft van de mannelijke kunstschaatsers homo en waarom is het naar een lesbienne in het kunstschaatsen zoeken als naar een naald in een hooiberg? Waarom zijn er meer l’s in de sport dan g’s? Wie het antwoord op die vragen onder ogen durft te zien, heeft de oplossing voor het probleem, voor zover dat een probleem zou zijn.