“Het is een sluipmoordenaar, een ziekte die heel langzaam opkomt”, vertelde hij aan presentator Peter van de Veire. “In het begin heb je het niet in de gaten.” Vijftien jaar geleden tijdens een kerstfeestje besefte Herman voor het eerst dat er iets scheelde. “Hij moest koken voor de familie en hij wist niet meer hoe hij een soep of een saus moest maken, terwijl ik alles van hem had geleerd. Dat was voor mij het signaal dat we hem moesten laten onderzoeken.”

De vader van Sergio Herman bleek frontotemporale dementie te hebben, waardoor de voorste hersenkwabben door het lichaam verteerd worden. “Daarmee stuur je, organiseer je, regel je alles, van de volgorde waarin je je kleren moet aandoen tot hoe je een dessert moet maken. Als dat er niet meer is, ben je heel die structuur kwijt. Dat was een harde klap.”

“Wanneer hij en mijn moeder op vakantie gingen, regelde hij altijd alles: de koffers op de band zetten, de paspoorten, … maar toen het naar boven kwam, stond hij op de luchthaven en deed hij niets meer, terwijl mijn moeder er altijd van uitging dat hij het deed. Dan kregen ze daar ruzie over, terwijl hij gewoon niet meer wist hoe hij het moest doen. In het begin heeft hij het wel beseft, maar op een gegeven moment is dat besef er ook niet meer. Die man leefde dan echt in zijn eigen wereld, dat was ongelofelijk. In de laatste drie of vier jaar heeft hij niets meer gezegd. Hij was heel vriendelijk, positief, hij bleef vriendelijk lachen. Je hebt ook mensen die agressief worden, maar hij zat altijd met een smile aan tafel. Dat was wel een soort troost voor ons.”

Sergio zelf wil liever niet laten onderzoeken of ook hij genetisch een verhoogd risico heeft op de ziekte. “Als het zover zou zijn, zou ik het ondergaan, maar als ik het zou weten, zou ik niet meer gerust kunnen leven. Ik zou weglopen.”