“De Memorial is altijd leuk”, vertelde Nafit Thiam enthousiast op de persconferentie donderdag. “Zoals elk jaar is mijn seizoen na de kampioenschappen eigenlijk voorbij maar ik kom altijd graag naar hier omdat het zo’n grote meeting is. En voor mijn fans die mij altijd steunen, een heel jaar lang.”

“Het is ook altijd speciaal, zo voor eigen volk. Wellicht zullen wij in België nooit een groot kampioenschap organiseren maar gelukkig hebben we deze Memorial.”

“Twee meter? Ik denk het niet”

Thiam zal aantreden in het hoogspringen, maar tempert de verwachtingen: “Zoals ik al zei is mijn seizoen eigenlijk voorbij, maar ik bleef uiteraard wel actief door wat te joggen of in de fitness. Ik heb er dus niet echt specifiek voor getraind maar ik voel me goed. Of ik verwacht over twee meter te zullen springen? Ik denk het niet, maar je weet nooit.”

Toch zullen de verwachtingen hoog zijn bij de fans, dat komt bij haar nieuwe status als wereldkampioene, Olympisch kampioene en nu dus ook Europees kampioene.

“Je kan die titels niet echt vergelijken maar die Europese titel was toch weer anders. De situatie is immers nooit hetzelfde en nu was er nóg meer druk. Die eerste dag was niet goed maar - zoals ik ook altijd zeg na een goede start - ik wist dat er nog een tweede dag kwam om alles recht te zetten. Het is en blijft een zevenkamp, er zijn altijd nog genoeg disciplines waarin alles kan veranderen. Maar ik ben supertrots want het was een zware competitie, vooral in het hoofd.”

“Ik ben nog lang niet voldaan”

Thiam benadrukte dat ze op de Memorial vooral wil genieten, iets wat als kampioene steeds moeilijker wordt door de hoge verwachtingen.

“De aandacht na zo’n kampioenschap is natuurlijk makkelijker, dan kan je genieten. Maar voor het EK voelde ik veel druk, dat was niet zo leuk. Sport is altijd plezier, maar wanneer er zo veel wordt verwacht gaat soms de focus te veel naar het resultaat of naar wat de buitenwereld verwacht. Terwijl je moet focussen op jezelf, niet op wat anderen verwachten.”

“Alles gaat zo snel, maar ik ben vooral trots en nog lang niet voldaan. Medailles of titels zijn nooit mijn doel geweest: ik wil gewoon altijd beter worden en zien waar ik kan eindigen. Nee, voor mij is mijn carrière na die titels dus nog niet af.”