Wie verkozen raakt in het federale parlement, heeft recht op een parlementaire vergoeding van zo’n 7.500 euro bruto en een forfaitaire onkostenvergoeding van 3.750 euro. Of je aanwezig bent in de Kamer en af en toe een commissievergadering bijwoont, maakt niks uit. Ook wie lange tijd out is door ziekte of door zijn partij op non-actief is gezet om zich te laten behandelen voor bijvoorbeeld een drankprobleem, blijft die maandelijkse vergoeding ontvangen. Dat staat zo in de statuten van de federale parlementsleden. Een schril contrast met ‘gewone’ werknemers: die worden al na één maand teruggezet op 60 procent van hun loon.

De regeling is niet nieuw en bestaat al vele jaren. Het systeem is ooit ingevoerd omdat een volksvertegenwoordiger gezien wordt als een mandaat en niet als een voltijdse job. Nogal wat politici combineren dat mandaat immers met een andere, officiële job. “Een mandaat blijft doorlopen, ook als je ziek bent”, legt Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) uit in Het Laatste Nieuws. “Dus ook de rechten blijven gewoon doorlopen.”

Ook ontslagvergoeding

Toch doet het de wenkbrauwen fronsen, zeker omdat de huidige regering er alles aan gedaan heeft om langdurig zieken sneller terug aan het werk te helpen. Als ‘stimulans’ werden bepaalde uitkeringen aangepakt om die groep sneller te reactiveren. Een nobel principe, maar politici vallen dus buiten die regeling. Een burn-out, een ziekte die je maanden uit het halfrond houdt of even uit de politiek stappen om bijvoorbeeld een drankprobleem te laten behandelen? Het kost je allemaal geen cent loon als politicus. Wie uiteindelijk ontslag moet nemen uit het halfrond, strijkt nog eens een ontslagvergoeding op. Ook dat is helemaal anders dan in de privésector.

Siegfried Bracke spreekt zich niet uit voor of tegen het huidige systeem, maar stelt wel vast dat veel mensen een politiek mandaat wél zien als een voltijdse job. “Als je die lijn zou doortrekken, dan moet je naar een systeem met dezelfde sociale rechten en plichten als werknemers.”