Als een moderne Icarus vloog hij weg uit zijn eigen leven en dat van zijn vrienden

“What the hell”, zegt een vrouwenstem op het YouTube-filmpje paniekerig als ze de Bombardier Q400 van Air Alaska raar ziet doen. Het vliegtuig lijkt bestuurd door een dronkenman en wiebelt door de lucht als een koorddanser boven een ravijn.

Belicht door een prachtige ondergaande roze­rode zon doet hij vervolgens een adembenemende looping: het lompe tuig krijgt door het manoeuvre iets vederlichts. Pluimpje van plaatijzer.

Alsof je een olifant ziet die ballet kan.

Je houdt je adem in, want hij moet alles uit de kast halen om zijn manoeuvre ongeschonden te voltooien. Hij haalt het net: een paar meter lager zou zijn dodenvlucht al geëindigd zijn in de zee.

Luttele minuten later is het echt zover: de piloot crasht op het dun­bevolkte Ketron Island, vlak bij Tacoma in de staat Washington.

Na 75 minuten kat-en-muis­spel met de controle­toren en met een koppel F-15’s op zijn staart die op het punt stonden hem neer te knallen. 

One day I’ll fly away, moet hij gedacht hebben. En hij deed het.

De laatste twaalf minuten van het leven van Richard ‘Beebo’ Russell staan overal op het internet en ze houden mij al de hele week bezig. De gesprekken die hij voerde met de controle­toren zijn bijna gemoedelijk: je hoort geen woede maar adrenaline, en de conversatie is beschaafd langs beide kanten.

In zijn stem geen aanwijzingen dat hij kierewiet geworden is: hij klinkt alert en bijna vrolijk. Je kunt iedereen bedotten, zo blijkt. Het is niet omdat je normaal doet, dat je normaal bent.

Want hij was ziek: ondanks de schijnbare vrolijkheid die ook zijn filmpjes op YouTube illustreren, had de duisternis hem in haar greep en was een vlucht waarvan hij wist dat die slecht ging aflopen, de enige oplossing om zijn demonen het zwijgen op te ­leggen. Hij is zich zeer bewust van wat hij aan het doen is.

Niets zal hem tegenhouden. In het hoofd van de zelfmoordenaar gebeurt wat er moet gebeuren en niets of niemand zal hem van zijn plan afbrengen.

“I never planned to land this plane.”

Hij grapt met de controle­toren. “Ze zullen me wel levens­lang geven na deze stunt. Zou ik geen job kunnen krijgen als piloot bij Air Alaska?”

Je hoort dat hij het niet meent.

Humor in het aanschijn van de dood. Maar ook emotie.

Hij wil de coördinaten van de orka­moeder, die zeventien dagen lang haar dode jong boven water heeft gehouden. En hij kan niet zwijgen over de schoonheid van de bergen waar ooit geskied werd voor olympisch goud.

Het is van een mateloze triestheid.

Na verloop van tijd worden zijn ­woorden schaarser en neemt hij afscheid.

“I’ve got a lot of people that care about me. It’s going to disappoint them to hear that I did this. I’d like to apologize to each and everyone of them. Just a broken guy, got a few screws loose I guess. Never really knew it until now.”

Een paar vijzen los. Een gebroken man. Nuchtere analyse, duidelijke conclusie. Vooruit met de geit.

“I’m gonna call it a night.”

Zijn vrienden geven een paar uur later toelichting op een persconferentie. Zelden zoveel verbijsterde gezichten bij elkaar gezien. Niemand die dit had zien aankomen, Beebo was de leukste en de grappigste. Hij was getrouwd en iedereen hield van hem.

Als een moderne Icarus vloog hij weg uit zijn en hun leven en stortte neer. Voor de ogen van de wereld, maar heel alleen.

Nooit meer leuk, nooit meer grappig.

Een levens­lange, generaties overstijgende puinhoop achterlatend voor iedereen die hem liefhad.

One day I’ll fly away, dacht hij, en hij deed het.