De 29-jarige Brit tekende in 2013 voor Movistar en staat bekend als een uitstekend tijdrijder. Hij verbrak in 2015 het werelduurrecord en is vijfvoudig nationaal tijdritkampioen. Dowsett is echter ook gekend als de enige sportman met hemofilie, een erfelijke aandoening waarbij het bloed niet goed kan stollen. Daardoor kunnen verwondingen of inwendige bloedingen langer bloeden.

Via Facebook liet Dowsett zijn emoties de vrije loop na een bijna fatale trainingstocht. “Ik rij meer dan 20 uur per week op de weg dus ik ben de bijna-ongelukken wel gewoon,” stelt hij. “Dit lijkt alsof zoiets oké is maar dat is het helemaal niet. Maar voor ons is het een dagelijkse routine geworden. Al was het vandaag toch nog anders, want het was veel meer dan een bijna-ongeluk.”

Oogcontact

“Ik ben een wielrenner met respect. Ik word evenzeer kwaad op renners die onrespectvol omgaan met de wegcode want het geeft ons een slechte naam. Ik versta dit, ik ben naast wielrenner ook een autochauffeur. Maar vandaag passeerde een rode Porsche Cayenne een voorligger, waarbij hij recht op mij afkwam op mijn rijvak. Hij reed ergens tussen de 100 en 130 kilometer per uur, ik ongeveer 40. Je kan de rekening wel maken als die auto mij geraakt had...”

“Het is onnodig om te vertellen dat ik dit bericht niet geschreven zou hebben als ik niet zelf gereageerd had. Door naar links te sturen en mijn ellebogen dicht tegen mijn lichaam te houden. Hij zag mij, we maakten oogcontact. Ik weet niet of hij mij zag voor zijn inhaalmanoeuvre, maar wel zeker toen hij die Fiat 500 passeerde. Maar remmen deed hij niet, of plaatsmaken voor mij. Hij gokte er gewoon op dat het allemaal wel zou passen. En dat was zo, door mij en niet door hem.”

Boosheid

“Ik was eerst boos en in shok dat iemand zo’n gok kon nemen met het leven van iemand anders voor een inhaalmanoeuvre. Ik was kwaad omdat ik niet achter hem aan kon gaan en dat ik geen bewijs had van het voorval. Bovendien kon ik niets anders doen dan het accepteren. Toen dacht ik aan mijn moeder, die in 2010 op een fiets van de weg werd gemaaid door een auto met een caravan en zware verwondingen opliep. Ze heeft sindsdien niet meer op een fiets gezeten. Dus dacht ik maar dat ik eigenlijk geluk heb gehad, omdat ik meer ervaring heb. Maar dat maakt het niet oké. Uiteindelijk is je geluk op.”

“Ik barstte later in tranen uit want het is het dichtste dat ik ooit kwam bij een bijna-doodervaring. Ik begon me af te vragen waarom we dit eigenlijk doen en of dit het allemaal wel waard is. Ik trek er morgen opnieuw op uit, deze keer met een camera op mijn helm. Aan de Porsche-chauffeur, als je dit leest. Ik hoop dat jij dezelfde angst voelde als ik.”