'Love Is Dead' van CHVRCHES: koorddansen over een ravijn

Na hun vorige album stond CHVRCHES aan een tweesprong. Het linkerpad zou het Schotse trio hebben gevoerd naar een uitgepuurde versie van zijn vinnige elektropop. Wat analoger misschien, wat ruiger, het risico lopend nog maar eens plaat te maken zoals de goed onthaalde voorgangers The Bones of What You Believe en Every Open Eye. Het rechterpad leidde naar Los Angeles en naar de superproducer Greg Kurstin, de man die Sia, Pink, Ellie Goulding en Lily Allen aan mainstreamsucces hielp maar ook de man die Beck en Foo Fighters de hitparades van het nieuwe millennium inloodste. Zijn signature sound? Fel, heftig, blits, ongenuanceerd. CHVRCHES twijfelde niet en trok naar de sunshine state.

Onbeschaamd herprofileren

In veel gevallen kan zo'n oer-Amerikaanse productie de doodsteek betekenen voor een band die teert op authenticiteit. De voortekenen stelden ons gerust. De eerste, uitstekende single 'Get out' injecteerde de eighties-synthpop van CHVRCHES met testosteron zonder de boel te verknallen. De keyboards zoemden nog steeds zoals bij Depeche Mode. Alleen de elektronische beats kwamen wat harder aan. De voorzichtige EDM-tint waaraan tegenwoordig geen enkele hitparade-artiest ontsnapt, broeide onderhuids – gelukkig.

Op Love is Dead balanceert ook 'Deliverance' op eenzelfde wijze tussen intelligente elektro en onbeschaamd commerciële stadionpop. Daar ligt vandaag de troef van CHVRCHES: in zijn beste momenten koorddanst het drietal op wervelende wijze op een slappe koord over een ravijn vol te pletter gestorte indiepopgroepjes die zich ooit op een gelijkaardige wijze wilden herprofileren. (Hurts, iemand? Of Purity Ring? La Roux?) Wanneer de strijdlustige frontvrouw Lauren Mayberry met een scherp, pakkend refrein uit de hoek komt, zoals in de bovengenoemde songs het geval is, staat niets haar in de weg.

Tussen lolita en banshee

Mayberry blijft een intrigerende zangeres. Ze lijkt frêle en lieflijk, kan croonen als een frivole lolita maar haalt meermaals uit met de furie van een banshee. Herinner u haar mediaoptredens van vijf jaar geleden, toen ze onversaagd fulmineerde tegen het wansmakelijke, psychopathische seksisme waarmee zij en collega-zangeressen te maken kregen op sociale media en tijdens concerten. "Why should I cry about this? Why should I feel violated, uncomfortable and demeaned? Why should we all keep quiet?", schreef ze toen in een ziedende column in The Guardian. En toen moest #metoo nog losbarsten.

Van zo'n coole, met punky lef gezegende vrouw verwacht je performances die je omver blazen. Zeker, Mayberry haalt bij momenten heerlijk fel uit op Love is Dead. Hoor hoe ze 'Forever' aftrapt met "Savor the taste / Savor the pain / I don't expect you to release me / Jumping the gun / Holding my tongue / I'd never ask you to forgive me". Er suddert een schaduwrijk soepje onder Mayberry's schedeldak, dat spreekt. Elders komt ze jammer genoeg niet verder dan wat fletse dagboekpoëzie of dient haar stem simpelweg als textuur, wat gemakzuchtig aandoet.

Matt to the rescue

Wanneer producer Greg Kurstin zijn trukendoos te gretig opentrekt, verzuipt CHVRCHES in een bad van plastic, steriele EDM-klanken. Neem 'Miracle': loze bombast à la Bastille met protserige "ooh-hoo"-zangkoortjes. Of 'Graves' dat met de ninetieskitsch van Snap! koketteert en waar Mayberry's egale, vibratoloze zangpartijen irritant door je trommelvlies snerpen. Met dat type overgeproduceerde geintjes moet CHVRCHES uitkijken. Niet alles wat blinkt, is bling.

Dan veel liever 'My Enemy', een voortreffelijk duet met Matt Berninger van The National. Twee gekrenkte zielen dobberend over kolkende synthgolven en roffelende drumpads. Machtig. Het liedje suggereert dat er een derde weg is voor CHVRCHES: die van in new wave-melancholie gedrenkte elektronische torch songs. Iets voor album nummer vier?

Love Is Dead is nu uit bij Vertigo/Universal.