Stefanie Mannaerts van Brutus: "Drummen is echt oerinstinct"
Stefanie Mannaerts leeft van muziek. De hele tijd zoekt ze nieuwe muziek – tenzij ze zelf zit te drummen, te zingen of piano te spelen. Tegen wil en dank is zij de frontvrouw van Brutus, maar de drums blijven haar favoriete instrument. "Voor een vrouw heb ik heel weinig subtiliteit."
Kan muziek een muzikant nog verrassen?
Stefanie Mannaerts (28) houdt niet van muziek. Ze is volledig in de ban van muziek. Muziek beheerst haar leven en stuwt haar vooruit, of het nu als zingende drumster van hardrockgroep Brutus is of als toetseniste bij elektronicakwartet Rumours. Zelfs toen ze nog tiener was, ging al haar vrije tijd naar muziek. “Ik was nergens echt goed in, maar ik speelde de hele tijd muziek”, zegt ze.
Ze studeerde muziek, kent de muziektheorie, en toch blijft ze met grote verwondering naar muziek luisteren. Muziek blijft haar verrassen. “Ik geniet het meest van muziek als mensen exact doen wat ik wou dat ze deden. Dat is magisch. Het gaat er niet om dat ze een bepaald akkoord spelen, maar dat ze doen wat jij hoopte, zonder dat je op voorhand kon weten wát er precies zou komen.”
‘Het is niet omdat je noten kunt lezen, dat je muziek begrijpt’
Dat genot ervaart ze zowel wanneer ze in een band speelt als wanneer ze een andere band ziet optreden. “Dan denk ik: wat doet gij nu, dat is fucking geniaal! Het gevoel is onbeschrijfelijk wanneer bands die improviseren verder gaan op het stukje dat jij zo goed vindt.”
Wanneer ze musiceert, is ze niet bezig met muziektheorie. “Onbewust doe je dat wel, maar ik denk toch dat je maakt wat je vóélt en niet wat er volgens de theorie zou moeten zijn. Het is ook niet omdat je noten kunt lezen, dat je muziek begrijpt. Achteraf kun je analyseren waarom iets goed is, maar op het moment zelf is het puur buikgevoel.”
Moet muziek iets losmaken bij de luisteraar?
Wanneer Stefanie thuiskomt, wil ze naar muziek luisteren. Sommige muzikanten willen vooral zelf muziek creëren, zij is geboeid door alles wat met muziek heeft te maken. Voortdurend zoekt ze ook naar nieuwe muziek. “En hoe ouder ik word, hoe meer muziek ik zoek. Er staan honderdduizenden bands op Spotify, ik ken nog niets”, grijnst ze. “Ik word er altijd heel blij van als ik iets ontdek waarvan ik niet wist dat het bestond.”
Muziek is er niet gewoon om stilte te verdrijven. “Ik kan niet níét naar muziek luisteren. Als ik eet, zet ik de muziek stiller, want anders ben ik de hele tijd afgeleid,” zegt ze. “Muziek is geluid waar je boos, of blij, of weemoedig van wordt. Over het algemeen luister ik naar wat men categoriseert als droevige muziek. Ik vind het juist góéd dat muziek je soms slecht doet voelen. Ik kan me het meest van al verliezen in repetitieve samplemuziek. Muziek kan traag en doomy zijn en je tegelijk ook supergoed doen voelen. Je moet íéts voelen. Maar als mijn ouders langskomen, zet ik Fleetwood Mac op. Ik wil niet dat ze zot worden doordat ik een sample opzet die drie uur duurt.”
‘Muziek kan traag en doomy zijn en je tegelijk ook supergoed doen voelen’
Dat haar eigen muziek iets losmaakt bij andere mensen, vindt ze superraar. “Ik snap dat niet. Mensen die een handtekening komen vragen: wat?! Ik kan niet eens mijn schoenveters strikken.”
Waar haalt een muzikant het meest voldoening uit?
Op Burst, het debuutalbum van Brutus, hoor je de noodzaak waarmee Stefanie Mannaerts op haar drums mept. Maar ze kruipt niet achter de drums om een gevoel uit te drukken. “Ik voel wel: ik moet nú gaan drummen. Drummen is echt oerinstinct”, zegt ze. “Misschien heb ik totaal geen talent voor de drums, maar ik vind het wel het beste instrument ter wereld. Ik kan dat niet uitleggen, maar da’s gewoon megavet. Voor een vrouw heb ik heel weinig subtiliteit. Ik kan stil drummen, maar tien minuten gitaar spelen? Daar krijg ik meteen kramp van.”
‘Tien minuten gitaar spelen? Daar krijg ik meteen kramp van’
Een plaat opnemen noemt ze het tofste wat er is. “Ik zou het elke dag doen”, lacht ze. “Het proces van iets samen te creëren is supertof, hoe belachelijk dat ook klinkt.”
De muziek op een podium brengen voor een publiek interesseert haar haast evenveel, maar het gebeurt dat haar gedachten op hol slaan. “Waar ik soms aan denk tijdens een optreden, dat is niet normaal. Ik kan me te bewust worden van mezelf, dan geraak ik uit de flow. ‘Je zou beter wat meer je basdrumtechniek oefenen, Stefanie.’ Het gebeurt steeds vaker dat ik aan niets denk en totaal in de zone zit. Dat is zalig."
Bestaat een hechte band uit collega’s of uit zielsverwanten?
In een band spelen is voor Stefanie Mannaerts het vetste wat er bestaat. “Op mijn dertiende leerde ik de drums kennen. Ik wist: dit ís het. Ik kon het nog niet, maar ik móést in een band spelen”, grinnikt ze. “Toen ik amper zes maanden drumde, vroeg een punkbandje me. ‘Heb je tijd?’ Ja. ‘Kun je drummen?’ Niet echt. ‘Niet erg.’ Ik kon enkel het simpelste van het simpelste.”
“In een band spelen blijft voor mij het belangrijkste. Ik denk dat ik daarvoor gemaakt ben. Ik ben niet de beste drummer, maar niet iedereen kan in een band functioneren. Ik wel. Een band is als een lief, maal het aantal bandleden. In een band zitten gaat nog dieper dan ruzie maken met je lief. Dat gaat over je eerlijkste gevoelens. Het is moeilijk, hoor, wanneer je iets maakt en de anderen halen hun schouders op. Tegelijk is het nóg leuker wanneer je ergens zot van bent en de anderen het ook heel cool vinden.”
‘Ik zou nooit soloartiest kunnen zijn, ik word zot van mijzelf’
“Bij Brutus dacht ik: fuck, nooit gedacht dat ik in een band zou zitten die zo’n plaat maakt. Ik dacht altijd dat mijn muziek zou sucken. Bij Rumours heb ik dat ook: alleen had ik dit nooit gekund. Ik zou nooit soloartiest kunnen zijn, ik word zot van mijzelf. Ik heb evenwicht nodig.”
Op 21/12 speelt Brutus samen met Cocaine Piss en Kapitan Korsakov in de Vooruit, Gent. vooruit.be