DE 8 VAN 2018. Jochem Van Gool: “Een stap dichter bij Disney”

Zijn moeder bazuinde al rond dat hij voor Disney zou gaan werken. Zover is het helaas nog niet. Jochem Van Gool (27) mag in Madrid wel meewerken aan de productie van<I> Klaus</I>, een nieuwe animatiefilm van Sergio Pablos, de bedenker van <I>Despicable Me</I>. “Het is een stap dichter naar Disney”, lacht de bescheiden ­tekenaar. Het is wel een grote stap vooruit in de animatiewereld. “Op de ladder van de animatoren sta ik dan best wel hoog."

Alleen de echte groten staan twee keer in CittA. “Ik vrees dat ik een paar decennia te laat geboren ben om in de Disney­studio’s te kunnen werken”, liet Jochem Van Gool twee jaar geleden in dit blad optekenen. Zeg nooit nooit, want in 2018 zet ­Jochem een flinke stap in de richting van Disney. Over enkele weken verhuist hij naar Madrid, waar hij aan de slag kan in de SPA-studio van Sergio ­Pablos.

Die Spanjaard is niet de eerste de beste. Hij werkte lange tijd voor Disney waar hij het karakter Frollo in De klokkenluider van de Notre Dame en de olifant Tantor in Tarzan tekende. Na zijn vertrek bij Disney creëerde hij de animatiefilms ­Despicable Me over de Minions, die hem wereldberoemd maakten. “Nu ontwikkelt hij met zijn eigen studio een langspeelfilm die tegen Kerstmis 2019 wordt uitgebracht”, weet Jochem. “De film heet Klaus en het hoofdpersonage is een postbode. Op het internet kan je al een trailer van de film vinden.”

Klaus is een film in 2D. “Zo’n traditionele animatie zoals Sneeuwwitje of Pinocchio, die nog frame per frame zijn getekend. Maar eigenlijk is het de 2.0-versie van de tweedimensionale animatiefilm, want door de belichting, de kleuren en de schaduwen lijkt hij niet meer op de traditionele 2D-animatie.”

Scenario’s schrijven

Jochem is aangeworven om de ruwe animatie van Klaus te doen. “Dat is de volgende stap na het ­storyboard. Een animatiefilm maken, is een lang proces, dat in fases verloopt. Sergio Pablos heeft het concept en de personages bedacht. Ik vermoed dat hij daarmee schrijvers heeft aangetrokken om het scenario te schrijven. Zo gebeurt dat ook in een film met levende acteurs. Daarna tekenen storyboardartists elk shot uit, vanuit het standpunt waarin bij een gewone film de camera’s zouden staan. De lay-outmensen leggen dan vast hoe de personages ten opzichte van de achtergrond staan, waarna zowel de mensen die de achtergrond maken als de animatoren aan de slag kunnen. De ruwe animatoren, onder wie ik dus, geven elk personage emoties. Het werk is dan nog niet af. Onze tekeningen gaan naar de clean-up, waar alles in klare lijnen wordt gezet, zodat de mensen van de kleur de animaties vlak kunnen inkleuren. Na het kleuren volgt de belichting en het schaduwen, is er nog een kleurcorrectie en nemen de mensen van compositing, die de animaties in de achtergronden plaatsen, het over. Alle frames worden in de juiste volgorde geplaatst, muziek en geluid eronder en dan is de film klaar.”

Een tekenfilm maken, is dus het werk van een hele ploeg. Hoeveel mensen eraan meewerken, weet Jochem niet. “In de boeken over de langspeelfilms van Disney staat achteraan telkens een groepsfoto van de medewerkers. Dat is toch een groep van zo’n zeventig man. Klaus is wellicht een iets kleiner project, maar ik denk dat er toch nog dertig animatoren aan werken.”

In Belgische tekenstudio’s werken animatoren meestal aan een volledig shot, bij Disney krijgen animatoren elk een personage toegewezen. “Milt Kahl tekende Bagheera in Jungle Book. Hij tekende de belangrijkste poses, waarna een in-betweener deze verder afwerkte. Voor de kerstfilm Klaus ligt de lat erg hoog, dus ik vermoed dat ook hier de personages onder de animatoren worden verdeeld.”

Dat Jochem in een tekenfilmstudio in Madrid aan de slag kan, heeft hij eigenlijk te danken aan zijn vriendin Aurélie. “Ik heb haar leren kennen in de studio van de Antwerpse videokunstenaar David Claerbout, waar we werkten aan een animatiefilm met de dieren uit Jungle Book. Zij was de stagiaire en ik de animator die haar de shots moest bezorgen die ze afwerken. Terwijl ik afscheid had genomen van de animatiewereld om bij Cartamundi te gaan werken, ging Aurélie op zoek naar studio’s in heel Europa. Ze heeft me op het pad naar Sergio Pablos gezet. Ik kreeg er de kans om een test te doen. Na mijn werk en tijdens de weekends heb ik daaraan gewerkt. Niet lang nadat ik het resultaat had ingeleverd, kreeg ik een uitnodiging in de bus. Dit is voor mij een uitgelezen kans en hét moment om het te doen. Ik heb geen huis en geen kinderen en mijn vriendin wil dolgraag mee naar Madrid. Misschien krijgt ze zelf ook de kans om in de ASP-studio te gaan werken, want eigenlijk is ze beter dan ik. Ik heb alleen vijf jaar meer ervaring.”

De test die Jochem moest ondergaan, was geen eenvoudige opdracht. “Ik had een jaar lang geen animatie meer gedaan. Ik was heel roestig, zeggen ze dan. Ik had moeite om er weer in te komen. Na een maand aanmodderen, ben ik helemaal opnieuw begonnen. De mensen van de ASP-studio gunden me alle tijd die ik nodig had, maar lieten me wel verstaan dat ik dat normaal gezien in twee weken zou moeten doen. Ik heb er drie maanden over gedaan. Gelukkig waren ze erg tevreden.”

In personage inleven

Jochem boetseerde gezichten van Klaus, maar verkleedde zichzelf ook als postbode, om zich in te kunnen leven in het personage. “Ik heb mezelf gefilmd om te bekijken hoe ik dat zou moeten vertalen naar een geloofwaardig getekend personage, dat ik dan weer tot leven kan brengen.”

Over enkele weken vertrekken Aurélie en Jochem naar Madrid om er een appartement te zoeken. “We hebben het geprobeerd via mail, maar als je in het Engels een mail stuurt, vis je in Spanje meestal achter het net. Een vriendin ujt Mexico vertaalt nu onze mails, maar ook dat werkt niet echt. We moeten dus ter plaatse op zoek gaan. Ik kijk wel uit naar dit Spaans avontuur. Het is een belangrijke stap in mijn carrière. Wie bij Sergio Pablos aan de slag kan, staat al best hoog op de ladder van de animatoren. Maar mijn droom om ooit bij Disney aan de slag te gaan, die blijft. Daarvoor zou ik dan wel naar Burbank, aan de westkust van de Verenigde Staten, moeten verhuizen. Daar zijn de grootste tekenfilmstudio’s, Disney, Pixar en Dreamworks, gevestigd.”

Dat Disney geen 2D-films meer produceert, ziet ­Jochem niet langer als een beletsel. “Ik hoop dat Klaus een nieuwe golf in de animatiewereld veroorzaakt, zodat ze ook bij Disney zien dat 2D eigenlijk een heel mooi medium is waarmee je toffe dingen kunt doen. Maar ook voor alle computer­geanimeerde films moeten character designs worden gemaakt en tweedimensionale animatietests, om te zien of de personages mooi bewegen. Dat is gemakkelijker dan heel dat personage in 3D te modelleren. Er is dus altijd nog wel nood aan een goede tekenaar om zo’n film te ontwikkelen.”