‘Peaces’ van Future Old People Are Wizards: bruuske finesse en wat sterrenstof
Op zijn derde album Peaces voorziet Future Old People Are Wizards zijn met hemellichamen versierde tovermantel van een strakkere snit. Die nieuwe outfit van het Gentse trio blijkt net zo geschikt voor kosmische trips op een snuifje sterrenstof, als voor excursies onder de aardkorst met een slok gesmolten metaal achter de kiezen.
Wie van Peaces net zo’n monolithisch blok riffs ’n synths verwacht als op voorganger M (2016) te horen was, mag dat pikhouweel weer opbergen. Future Old People Are Wizards (noem ze gerust ‘FOPAW’) laat meer licht en lucht dan ooit binnen in zijn rocksound, die je als ‘sludge’ mag omschrijven.
Wel moet je nog altijd de nodige wendbaarheid aan de dag leggen om je met deze Gentse band te meten: net als op debuutplaat Faux Paw (2014) schrikt die ook nu niet terug voor radicale koerswijzigingen en bruuske manoeuvres halverwege de songs. Zo begint opener ‘Face It You Darn Animal’ als roezige psychrock, oehoe’s incluis, maar eindigt het nummer na een stevige chicane in het soort hardrockfantasie dat ook Motorpsycho wel eens aanhangt.
De band schrikt ook nu niet terug voor radicale koerswijzigingen en bruuske manoeuvres halverwege de songs
Heerlijk weird
Vooruitgeschoven song en prijsbeest ‘The Hipsters’ Paradigm’, met heerlijk weirde video van Wim Reygaert, beweegt zich dan weer tussen de zompige grooves van de laatste Millionaire – we zien Tim Vanhamel hier zo zijn ‘dansende boeddha’-imitatie op doen – en de kosmische krautsound van Stadt – niet toevallig is Frederik Segers van die band hier producer van dienst.
Ook in ‘Tale of a Lost Boy’, waarin de synths en gitaren haast als nevelslierten lijken te verdampen, zoekt FOPAW almaar ijlere hoogten op. Dat is wellicht ter compensatie van het bodemonderzoek dat in de tekst van die song wordt verricht. Je hoort zanger-gitarist Stijn Vanmarsenille almaar dieper graven in de persoonlijke dip die aan de hele plaat ten grondslag ligt: “Is this what they call suffering?” En in het beklemmende ‘Be Moved’ luidt het: “Egotripping in my world”. Een en ander leidt helaas ook iets te vaak tot clichés genre “Everybody needs some time to become who they are.”
Hoe vaak hoor je zoveel finesse in zulke hevige rocksongs?
Maar dat is meteen de enige smet op Peaces, want hoeveel bands channelen Beach Boys-harmonieën door een avant-gardistische filter met sliertjes sludge, plukjes psych en een maatbekertje mathrock, zoals FOPAW doet in het fantastische ‘So It Goes’? En hoe vaak hoor je zoveel finesse – de subtiele synthtexturen van Nele De Gussem, de kronkelende ritmes van Sylvester Vanborm, Van Marsenilles onverwachte gitaarmelodieën – in zulke hevige rocksongs als ‘How the Brain Works’ en ‘Gran Canaria Strike Rhythm’?
Monsterverbond
Soms lijkt het wel alsof stapelkunstenaar Pascal Deweze en rockmagiër Chris Goss een monsterverbond hebben gesloten: het oog voor detail van Sukilove en het vermogen van Masters of Reality om lucht te blazen in een spanbetonnen sound, en zware metalen toch te laten grooven.
“Being heard is what I’m after”, klinkt het ergens op Peaces. Dat is geen toekomstige toverspreuk, maar een uiterst dringende aanbeveling.
Peaces is uit bij Consouling Records. Future Old People Are Wizards presenteert de plaat op 25/5 in Gent, democrazy.be.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
