Nu de VS niet aan het WK deelnemen, hebben de Rode Duivels er een pak Amerikaanse fans bij

Mijn moeder gaf me vorig weekend bij een stuk huisgemaakte appeltaart enthousiast een overzicht van de hoogtepunten van de match van Portugal tegen Spanje, die ik helaas gemist had. Mijn vader zat er zijn hoofd bij te schudden, vol ongeloof. Zelf is hij absoluut geen voetbalfan en hij snapt niet waar hij het aan verdiend heeft, een vrouw en twee dochters die helemaal opgaan in het WK. “Ik wil graag mijn Belgische vlag ophangen, maar hij ziet dat niet zitten”, verzuchtte mijn mama. “Nu is iedereen ineens Belg”, zei pa. “Tot het WK voorbij is, dan is het tijd voor verkiezingen en is iedereen weer Vlaming of Waal.”

In New York ging ik, tijdens het vorige WK, voetbal kijken in de paar Belgische bars die Manhattan rijk is. Dat was elke keer een feest vanjewelste en ook een moment van nation branding, want hoe beter onze ploeg het in het voetbal doet, hoe minder Amerikanen je nog vragen waar België ligt. Na de zege op de States konden mijn Amerikaanse vrienden Kevin De Bruyne en Thibaut Courtois foutloos uitspreken.

Nu de States niet aan het WK deelnemen, hebben de Rode Duivels er een pak Amerikaanse fans bij. Onze spelers zijn favorieten daar, heb ik begrepen van verslaggevers ter plekke. Ik vertrek over een paar dagen op vakantie naar mijn tweede thuisland en kan niet wachten om er voetbal te kijken met mijn internationale vriendenbende. Ik vind het leuk om mensen die ik niet meteen als ‘Engels’, ‘Braziliaans’ of ‘Deens’ zie, maar gewoon als New Yorker, plots helemaal te zien opgaan in hun nationale euforie (of miserie).

New Yorker zijn is cool en plezant, maar eens om de vier jaar is het leuk je heimwee en/of nationale trots uit te leven, druk gesticulerend en brullend. De New Yorkse identiteit slorpt je op en verbindt je. Leave your passport at the door, lijkt de stad je in te fluisteren. Nationale en regionale identiteiten vervagen in de gedeelde hustle van de stad. Het is geen toeval dat het Sting-nummer ‘Englishman in New York’ zo melancholisch is. Als je in die stad begint na te denken over je afkomst, something is wrong. Buitenbeentjes bestaan niet in New York, iedereen is er thuis. Als je je een misfit voelt, heb je allicht een slechte dag.

Tijdens mijn negen jaar in de stad werd ik een parttime Belg. Enkel tijdens crisismomenten, zoals de aanslagen in Brussel, of momenten van euforie, zoals een straffe WK-match, voelde ik me op en top Belgische. De rest van de tijd was ik gewoon een New Yorker en deelde ik een metrostel met mensen van over de hele wereld, zonder daarbij stil te staan.

Parttime nationale trots is in full swing in ons landje en ik vind het heerlijk. Nog even geen verkiezingsslogans die verdeeldheid zaaien, of als ze er al zijn, worden ze oorverdovend verpletterd onder het Rode Duivels-enthousiasme.

Jammer dat het WK maar een paar weken duurt!