Elke Weylandt: “Ik ga het koersen bij mijn zoon niet verbieden”

© Angelique Dupré

Het vrouwenwielrennen zit in de lift maar ook meer vrouwen zijn de koers gaan volgen. Vorig jaar keken 411.971 vrouwen op televisie naar de ronde van Vlaanderen. En met wereldkampioenen als Jolien D’hoore en Lotte Kopecky wint het vrouwenwielrennen aan prestige. Voldoende elementen voor Eva De Poorter en Angélique Dupré om er een boek over te schrijven. Beiden pennen in “De koers is een vrouw” hun buikgevoel neer over het koersen. In al zijn geledingen.

gsg

Het reilen en zeilen in enkele belangrijke koersen, het pelotonjargon, anekdotes en zoveel meer komen aan bod. Enkele figuren doen hun verhaal en daar zitten uiteraard ook vrouwen bij zoals Elke Weylandt, zus van de betreurde Wouter en thans marketing- en communicatiemanager bij World Tourploeg Trek-Segafredo. “Maar ik ben ook nog mama van een zoon van acht, Loïc, en een dochter van zes, Aurelie, en werk voor de Gentse universiteit. Ik denk dat we de koersmicrobe bij mijn jongste zoon niet gaan kunnen tegenhouden, en ik ga er ook geen energie in steken om hem het wielrennen te verbieden. Alleen mag hij niet koersen bij de aspiranten, dat vind ik te vroeg. Laat hem eerst nog wel wat andere dingen doen” vertelt Elke Weylandt.

“Een job in het wielrennen is nu niet extra confronterend. Dat zou anders geweest zijn als ik in de koers had gewerkt op het moment van het ongeluk. Alles zou me daar aan herinneren. Het brengt mij misschien wel dichter bij Wouter. Het was voor mij makkelijker om voor het team van mijn broer te starten, dat zeker”, aldus Elke Weylandt.

© Angelique Dupré

“Mijn broer is niet gestorven omdat hij risicovol afdaalde, hij is gestorven omdat hij tijdens de afdaling achter zich keek. Daardoor is hij van zijn lijn afgeweken en tegen een muurtje gebotst. Het gebeurde op een stuk weg dat ongeveer rechtdoor liep. Als je dan omkijkt en je ziet die middellijn nog, dan denk je dat je nog het goede traject volgt. Alleen volgde die middellijn het midden van de weg niet, maar stevende die recht op het muurtje af…”

“Ik vind het knap dat iemand zo goed kan dalen als Vincenzo Nibali of Fabian Cancellara bijvoorbeeld, dat is kunst op zich. Schrik heb ik in het algemeen niet als ik mensen straffe toeren zie uithalen in een afdaling, enkel bij mensen die ik echt goed ken en bij renners uit onze ploeg natuurlijk. Ik vind het ook chic dat je je angst zo kunt overwinnen. Maar als ze zouden vallen, dan zou ik toch denken: “Onnozelaar, nu ben je te ver gegaan”. Dat zou ik echter ook denken als mijn eigen broer niet was gestorven in een afdaling.”

© Angelique Dupré

“Toen de Giro aankondigde dat er in 2017 een dalersklassement zou worden bijgehouden, dacht ik echt dat het commerciële het had gewonnen van het gezond verstand. Afdalen hoort bij de sport, het is een vaardigheid op zich, dat wel, maar je kunt dat ook belonen zonder het op voorhand aan te kondigen. Pas in Milaan kan je dan bijvoorbeeld zeggen dat enkele afdalingen zijn getimed en kan je de snelste op het podium roepen. Niemand weet het dan op voorhand en niemand neemt dan meer risico’s. Maar goed, dat werkt niet, zoiets kan je niet geheimhouden. Nu, ik denk dat de meerderheid van de renners geen extra risico zou hebben genomen voor die prijs. Want ocharme, hoeveel kon je winnen? 5000 euro? Dat wordt in een prijzenpot van de ploeg gestopt en op het einde van het jaar verdeeld. Als je er zelf 200 of 300 euro aan overhoudt, zal het veel zijn.” vertelt Elke Weylandt in het boek.

“De koers is een vrouw” kost 29,99 euro en is een uitgave van Lannoo, te verkrijgen in de Standaard Boekhandel of via www.dekoersiseenvrouw.be

Aangeboden door onze partners

HOOFDPUNTEN

Aangeboden door onze partners

Beste van Plus

Lees meer

Meest Gelezen