Romelu Lukaku, spitsenkoning op zijn 24ste
Misschien is het inderdaad kenmerkend voor een 'experimentele fase', maar het slotakkoord van de Rode Duivels in 2017 was geen aanleiding om de polonaise te dansen. Niet goed tegen Mexico, nóg matiger tegen Japan. Enige opsteker: de historische goal van Romelu Lukaku.
Eén maand na de triomfantelijke kwalificatie voor het WK in Rusland is het verval van de nationale ploeg de afgelopen week groot geweest. Iets meer dan dertig dagen geleden werd in Bosnisch oorlogsgebied terecht het voetbal geroemd van de Rode Duivels, hun mentale weerbaarheid en de tactische flexibiliteit van bondscoach Roberto Martínez.
Vandaag stellen we vast dat tegen Mexico en Japan van het voetbal enkel de individuele flitsen van Eden Hazard en Kevin De Bruyne overblijven, dat met name tegen Japan de grinta uit Bosnië grotendeels uitgedoofd was en dat Martínez in het oog van de storm is komen te staan.
De eerste helft tegen Japan was ondermaats. Geen defensieve stabiliteit - Christian Kabasele is een spookrijder -, het middenveld was niet bij machte om Japan weg te zetten, terwijl voorin heel weinig werd gecreëerd.
Het lag niet aan De Bruyne, beste man bij de Duivels. De enige met een ideeënbus, maar hij predikte alleen, daar in de schaduw van het open zwembad van Sint-Andries, in Brugge. Doelman Kawashima pakte zijn schot, na de enige prima aanval in vijfenveertig minuten.
Decompressie na kwalificatie
Maar het was het ontbreken van die speelse dynamiek, die de ploeg kenmerkte bijvoorbeeld in de twee kwalificatieduels tegen Bosnië, waarover we ons zorgen maken. Het was gisteravond té mak, té tam, té lauw. Eigenlijk termen die we het voorbije anderhalf jaar zelden of nooit dienden te gebruiken.
Er gebeurde de voorbije maanden altijd wel iets in het aanvalsspel van de Rode Duivels. Weinig daarvan tegen Japan. Lukaku wroette, Thorgan zonder Eden Hazard is al een pak minder, Witsel heeft er twee non-interlands opzitten. Zelfs 'Sterke Jan' speelde een beetje met hangende schouders.
Misschien is het de decompressie na de kwalificatiecampagne, het drukke clubprogramma kan een oorzaak zijn, of vonden de spelers geen motivatie in twee vriendenmatchen?
In Olympia bruiste het niet.
Bij de rust hoorde je de eerste fluitjes, rond minuut zeventig werden die luider en luider. Net dan besliste Nacer Chadli de wedstrijd met een solo en een prima voorzet naar Lukaku (1-0). Zijn 31ste voor de Rode Duivels, daarvoor had hij 65 interlands nodig. Een succesje, niet het gevolg van een vloeiende aanval, maar door een bevlieging.
Lukaku scoorde al 31 officiële goals voor de Rode Duivels en is topschutter aller tijden. Hij doet beter dan Van Himst en Voorhoof (elk 30)
Aan de overzijde diende Simon Mignolet de ploeg zelfs nog twee keer overeind te houden. Eens te meer gaf het elftal te veel (halve) kansen weg.
Martínez zal de juiste conclusies moeten trekken uit deze duels tegen Mexico en Japan. Hij heeft voorts kunnen merken hoe onrust bestaat in de kleedkamer over de speelstijl - komt alles weg goed?, stelde De Bruyne zich de vraag.
In maart 2018 zal de bondscoach met de juiste selectie en de juiste aanpak de twijfelaars - en die zijn de afgelopen tien dagen ferm toegenomen - moeten overtuigen.
Te pessimistisch? Het gevoel dat blijft hangen na de voorbije week is nieuw. Er sprong veel in het oog: hopeloos achter een bal gelopen tegen Mexico, 'De Schreeuw' van De Bruyne, Meunier die hem tot de orde riep, het grijze zegetje tegen Japan... Het is belangrijk dat Martínez in maart van volgend jaar een frisse wind doorheen de nationale ploeg jaagt. Hij kan dat, dit is geen coach die zichzelf belangrijker achter dan zijn spelers.
Zo zorgeloos de nationale ploeg naar het EK in Frankrijk freewheelde met zeges tegen Frankrijk en Italië, zo blijven de Rode Duivels nu al maanden koud en warm blazen.