Fotograaf Pau Buscató slentert door de stad, op zoek naar het toeval
Toeval. Wie zich erdoor laat overvallen, vindt in drukke steden een speeltuin terug. Twee verwante kleuren die zich in de bonte mengelmoes eventjes naast elkaar nestelen. Of de mens die in een fractie opgeslorpt wordt door het straatbeeld. “We hebben vaak geen aandacht voor die details. Mensen zitten met hun gedachten al op kantoor of zitten vastgekluisterd aan hun schermpje”, zegt de Spaanse straatfotograaf Pau Buscató, die bijna elke dag zijn uren aan de stenen slijt met een simpel motto: “Ik trek erop uit en ik kijk rond. Soms wel zes uren aan een stuk.”
Die intense observaties vormen de basis voor zijn fotoreeks Hopscotch, op onze speelplaatsen beter bekend als hinkelen. “Ik vergelijk het graag met een spel, een puzzel van mensen, objecten of lijnen. Het hoeft niet eens toeval te zijn, kijk maar naar de man wiens harige schouders wel vleugels lijken. Dat is gewoon een bevreemdend gezicht.”
Voor zijn foto’s slentert Buscató door zijn thuisstad Oslo of zijn heimat Barcelona, maar het liefst reist hij naar metropolen als Londen of New York. “In die gigantische steden is er simpelweg een grotere variatie in het straatbeeld. Bovendien is de passage op plaatsen als Oxford Circus zo woelig dat ik als het ware onzichtbaar word voor de massa.” Dat is namelijk de gouden regel van de straatfotografie: je komt nooit tussenbeide.
Elke foto is een snapshot. “Mensen zeggen me vaak hoeveel geluk ik wel niet heb, maar ze zien de miljoenen foto’s niet die mislukken. Eén element op de foute plaats, of een milliseconde te laat geklikt... Als straatfotograaf moet je goed met frustratie weten om te gaan.”
