Blankenbergenaar Anthony Vervaecke liet op 23 maart het leven bij een woningbrand. Vrijdagvoormiddag kwamen nabestaanden in crematorium De Blauwe Toren in Brugge samen voor zijn laatste optreden. Het werd er een voor een vol huis. Zijn eenwieler, clownspak en een kleurrijk portret vooraan, en bij het binnenkomen op groot scherm een compilatie van zijn optredens en zijn muziek – Anthony was naast clown ook muzikant.

Show verkopen en mensen aan het lachen brengen, dat was Anthony’s grote passie. Van kindsbeen af had hij de smaak te pakken en reeds op zijn veertiende stond hij op het podium met zijn jeugdheld Papa Chico. “Hij deed niets liever dan op het podium staan, in zijn eigen wereld. Daar was hij echt gelukkig, weg van alle problemen van het dagelijkse leven”, klonk het in een getuigenis.

LEES OOK. Geen zwart, maar rode neuzen en kleurrijke hemden: vader vraagt collega’s van Tony Frats om in hun clownskostuum naar uitvaart te komen

Ook in de zaal: een twintigtal bevriende clowns en andere artiesten, in hun kleurrijke pakken. Anthony’s familie had daar om gevraagd. “En dat begrijpen we. Want voor een clown is er geen groter eerbetoon”, waren ze het voor het binnengaan eens.

Het afscheid werd opgeluisterd met ‘Hij was maar een clown’. “Hij lachte en sprong, in ’t felgele licht. Maar onder die lach zat een droevig gezicht.” De liedjestekst was Anthony op het lijf geschreven. Want achter de laag schmink zat inderdaad veel verdriet. Zoals over het overlijden van zijn beste vriend en showpartner Jasper ofwel Clown Jaspie enkele maanden geleden. De eenzaamheid speelde hem parten.

“Maand na maand werd alles moeilijker. Het beeld van de clown met een traan werd werkelijkheid”, vertelde Christophe D’Hondt, vriend van Anthony voorzitter van de goochelclub waar hij ook lid van was. “Een paar weken geleden verkocht je enkele prachtige goochelspullen. ‘Doe dat niet, die horen bij jou’, zei ik. Je antwoord was: ‘Tony Frats wordt een legende.’ Als ik daaraan terugdenk, breekt mijn hart. Je was niet alleen een goochelaar, maar ook een voorspeller. Of in vaktermen: een mentalist. Helaas.”

Daarna kreeg Anthony nog één keer wat voor elke artiest het mooiste is: een groot applaus. Het werd een staande ovatie.