Daar sta je, klaar om een Double Branded Tricolore Ammerelo Cacao te maken en opeens is je machine een stuk zinloos metaal. Zo kijk ik naar foto’s van revaliderende spelers. Vaak liggen ze nog in een ziekenhuisbed en zwaaien ze naar de fotograaf. Ze dartelen niet meer, maar ze liggen met een knie zo groot als een papaja op een vochtregu­lerend matras en vlak achter ze zie je op een prikbord alle kaarten die ze hebben gekregen.

Ik kan daar nauwelijks naar kijken. Ook foto’s van de revalidatie thuis of bij de club scheuren dwars door de ziel. Alle andere voetballers zijn lekker buiten aan het ravotten en dan moeten kijken naar een foto van de nieuwe spits. Hij hurkt, op een judomat, met een loodzware bruine leren bal in zijn armen. Naast hem staat een kale man met een buik. Hij roept iets. Waarschijnlijk: “Kom op, nog 42 keer!”

Maar deze foto van Kevin De Bruyne verandert alles. Kijkt u toch eens hoe Kevin De Bruyne in één keer al het verdriet om eerdere revalidatiefoto’s wegvaagt. Kevin tilt alles wat om het genezingsproces van een voetballer heen hangt naar een hoger niveau. Alleen Kevin kan dat. Ik schreef hier al eens eerder over een foto van Kevin De Bruyne, hoe hij met zijn vrouw een pizzeria in Manchester verlaat. Ongekend mooi. Schitterende kledingkeuze. Prachtig glimmend kindergezicht onder roze donshaar.

En nu doet hij het weer. Kevin De Bruyne speelt op deze foto een geraffineerd spel met de fotograaf en met ons, de fotokijkers. Er zitten zoveel lagen in deze magistrale foto. Allereerst die zwarte hoodie van hem. Een dik T-shirt met lange mouwen en een soort klep aan de bovenkant, meer is het eigenlijk niet. Maar om het lichaam van Kevin De Bruyne verandert dat.

Rappers die een hoodie dragen, bijvoorbeeld MC Fuckalot en Crazy Birdshit, zien er meteen uit als jongetjes van 15 in een huis met 23 badkamers. Kevin De Bruyne ziet er op deze foto uit als een sur­realistische kunstenaar uit Leipzig. Dat komt onder andere door de afbeelding op de trui. Ik keek naar de foto en las HEROIN. Ik moest even gaan zitten. Dit was niveau Andy Warhol.

Een voetballer met op de trui het woord HEROIN, wat van alles kan betekenen. Dat Kevin middenin die krankzinnige voetballerij diep verlangt naar een moment voor zichzelf, met een theelepel, een aansteker en wat citroensap. Het kan ook ‘heldin’ betekenen en dan is het weer een prachtige verwijzing naar zijn vrouw. Niet hij is de held maar zijn vrouw, die steeds maar in zijn schaduw moet leven.

Ik riep Tanja en liet haar de foto zien. Tranen in mijn ogen. “Kijk dan wat Kevin hier doet. Hij is de Jeff Koons van de voetballerij. De Dali van België. “Reiger”, zei Tanja. “Er staat reiger. Heron. Betekent reiger. Kijk dan. Er staat ook een reiger boven, op dat plaatje. Leuke trui, trouwens. Zou jou niet staan.”

Ik hoorde haar al niet eens meer. Een reiger! Kevin De Bruyne liep op stokken met een reiger op zijn trui. Met een oortje uit zijn capuchon. Dat was nog mooier dan heroïne. Kijkt u nu toch eens naar die foto, lezer. Een reiger. Ik vind het hele concept al zo fantastisch, dat je een afbeelding op je trui hebt en dat daar heel groot onder staat wat het is. Ik wil ook dat soort truien. Een afbeelding van een kiwi midden op mijn borst en dan heel groot eronder KIWI.

Het is kunst wat De Bruyne hier doet. Het is een performance. Alles komt bij elkaar. De plotselinge stilstand van een van de beste Belgische voetballers ooit, verbeeld door die zilveren stokken en dat dan laten terugkomen in de beeldtaal op de trui, een reiger die in feite ook zijn hele leven op twee stokken loopt. De reiger die – als hij vliegt – sierlijk boven grasland zweeft. Ik ken geen vogel die zo prachtig van sloot naar sloot waait. Maar eenmaal op de grond, zonder vleugels, lijkt de reiger op een roestige stofzuiger. Moeizaam draaiend.

Dat stopt Kevin De Bruyne allemaal in die ene foto. Hij wil ons iets leren. Kevin zegt: “Het ene moment sta je langs een sloot, het andere moment lig je aangereden door een vrachtwagen midden op de weg.”

Wat alles helemaal afmaakt, is de figurant links op de foto. Hij toont ons weerloos zijn blote knieën. Ook bedacht door Kevin De Bruyne. Een prachtige verwijzing naar zijn blessure. “Ja, ik heb een kapotte knie, maar ooit, snel al, zullen mijn knieën weer naakt zijn en magisch scharnieren.”

Dit is geen foto. Dit is de nieuwe Mona Lisa. Hier gaan we nog honderden jaren over praten.