A Perfect Circle op Graspop: Subliem. Verfijnd. Wondermooi

Enige obscuriteit zijn ze wel gewend op Graspop, maar dit was van een andere orde. Gehuld in een nagenoeg totale duisternis, wiegde A Perfect Circle zijn publiek in een collectieve trance. Het gelaat van Maynard James Keenan kregen we nauwelijks te zien, maar zijn charisma knetterde en vonkte over de wei.

Maynard houdt niet van de spotlights, maar als je zo’n briljant zanger en songschrijver bent, is dat onvermijdelijk. In Billy Howerdel vond hij op dat vlak een gelijkgestemde ziel, waardoor we na veertien jaar eindelijk die nieuwe plaat live mochten aanhoren. A Perfect Circle wist echter een goede mix te bewaren: ook de fans van het eerste uur kwamen danig aan hun trekken.

A Perfect Circle stripte muziek tot op haar ondergoed. Geen lichtshow, geen decor, geen bindteksten: slechts de naakte essentie. Elke noot werd met zorg behandeld, daarbij geholpen door een PA die gedurende Graspop weinig steken liet vallen, maar voor dit concert een extra pluim op zijn hoed mag steken.

Het publiek wist niet altijd hoe te reageren op de subtiele, niet voor de hand liggende muziek van de band. Na enige tijd settelden ze voor bewondering. Geen moshpits, crowdsurfing en ander zot gedoe, maar een volwassen ingetogenheid die perfect aansloot bij de progressieve metal die ten tonele werd gebracht.

Waar de plaat ‘Eat the Elephant’ soms wat stroef en verlegen aandoet, is hun liveperformance van een heel ander kaliber. Opeens voelen songs als ‘The Doomed’, ‘The Contrarion’ en ‘TalkTalk’ loodzwaar. Niet enkel door het meesleuren van diepmaatschappelijke thema’s, maar vooral dankzij de gitaarversterker van Howerdel.

Machtsvertoon, zonder daarvoor de grootste piemel te moeten hebben. Het doet ons, in de mate van het mogelijke, nog méér hunkeren naar de nieuwe Tool-plaat, die er hopelijk binnenkort aankomt. Maar A Perfect Circle hijst zich met dit optreden naar hetzelfde niveau, en misschien zelfs daarboven.