Kane vermijdt nieuw treurspel voor Engeland
De aanvoerder trekt Engeland over de streep tegen Tunesië. Met twee treffers staat Harry Kane ook meteen waar hij wil staan: in het zog van Cristiano Ronaldo in de topschuttersstand, en met Engeland naast België op kop van groep G.
"Cristiano Ronaldo heeft me een beetje onder druk gezet. Hopelijk scoor ik een hattrick en staan we weer gelijk." Aldus sprak Harry Kane (24) op zondagavond. Zijn ambitie steekt hij niet langer weg. Bescheiden van inborst, maar naar analogie met leeftijdgenoot Romelu Lukaku een man op een missie: bij de beste ter wereld horen. Een opportunist geil naar goals.
Met twee doelpunten, de opener en de winner in het slot, sleurde Kane zich naast Lukaku, in het zog van Ronaldo. Redder van een jong en moedig Engeland, dat zichzelf in de voet had geschoten. Het eerste halfuur was van het beste dat de Engelse voetballiefhebber, die ondertussen wat is afgehaakt na de vele ontgoochelingen, de voorbije jaren heeft gezien. Combinatievoetbal, snelheid, diepgang en kansen. Voetbal zonder vrees. Zoals bondscoach Gareth Southgate het had vooropgesteld.
Het gevaar kwam van overal. Van de lopende jongens Lingard en Dele Alli, de beste man op het veld in de openingsfase, en van de flanken. Het rommelde en rammelde in de zestien van Tunesië. Dele Alli: afgeblokt. Lingard: afgeblokt. Maguire: kopbal aan de paal weggehaald door Hassen. Goede steekpass van Dele Alli, de teruglegger van Lingard en de ongelooflijke misser van Sterling. Hassen ranselde een kopbal van Stones uit zijn doel, Kane reageerde het snelst. In de herneming zette hij Engeland verdiend op voorsprong.
Elf minuten waren we ver. In de hoek lagen negen spelers, vierend op een hoopje. Op een wolkje. Nog was de storm niet gaan liggen. Elf spelers, even hongerig als de duizenden muggen en vliegen in Volgograd. Dele Alli kwam een voetje tekort. Henderson haalde uit van de tweede lijn. Lingard kraakte zijn schot. Maguire ging nog eens zijn kans. Het hadden er gerust vier kunnen zijn.
Het eerste halfuur was van het beste dat de Engelse voetballiefhebber de laatste jaren heeft gezien: snelheid, diepgang en kansen
Ongezien, maar toen kwam het déjà vu. Walker met een domme stoot in de eigen zestien. Op een ongevaarlijke voorzet van Bronn liet hij de arm zwaaien, Ben Yedder viel voor dood. Strafschop vond de ref, die daar niet eens de VAR voor nodig had. Discutabel, maar Walker, een van de meest ervaren spelers in de groep, had beter moeten weten. Sassi zette de penalty om. Kopjes bogen. Het nieuwe Engeland leek even weer het oude. Aangeslagen.
Aan goede bedoelingen geen gebrek. Alleen, er slopen fouten in. En de kansen werden niet afgemaakt. Dele Alli wipte hoog boven iedereen op. Lingard had geen geluk: eerst hoog over, dan op de paal. De eerste helft had alles van de rollercoaster, waar Engelse fans al meer dan dertig jaar op rondrijden.
Op survival bij de marine
Iets meer dan een jaar geleden stuurde Southgate zijn vaste groep spelers een weekend naar de Royal Marines in Devon. Er zat een duidelijke bedoeling achter. De Engelse bondscoach wilde zijn spelers uit de comfortzone duwen, in de overtuiging dat ze bij hun club toch te veel gepamperd worden. Een survival waarin ook de mentale weerbaarheid van zijn spelers werd getest, hoe ze in penibele situaties zouden reageren. De schrik bannen. Op Euro 2016 chookte Engeland tegen IJsland, overmand door angst en zenuwen.
Na rust klauwden de 'Drie Welpjes' minder dan ervoor. Er slopen fouten in. Kane claimde een penalty - waar zat de VAR - toen hij in de zestien werd neergetrokken. Vrijschoppen misten het kader. Toen iedereen vrede leek te hebben genomen met een nieuwe teleurstelling, een start met een gelijkspel, knikte Kane in blessuretijd aan de tweede paal de winner binnen.
Toch maar opletten, dit Engeland heeft iets. Jong en onbezonnen, kwetsbaar, maar daarom niet gevaarlijk. Zijn aanvoerder loopt voorop.