Tanya Van Gorp verliest ruim 50 kilo:“Nooit wil ik nog zo dik zijn”

“In de zomer van 2015 woog ik 170 kilo”, zegt Tanya. “Er moest iets gebeuren aan dat overgewicht. Ambitieus riep ik dat ik terug naar een getal met twee cijfers wou. Weinig mensen dachten dat het zou lukken, maar mijn sportcoach, verbonden aan een obesitaskliniek in Mol, wou me helpen. Erg vlot ging het niet. Toen ik bij Cath Luyten mijn verhaal deed in januari 2017, woog ik nog altijd 153 kilo. Ik wou afslanken op de natuurlijke manier en niet door een operatieve ingreep. Veel mensen zien een maagring als een makkelijke oplossing, maar dat is ook niet zaligmakend. Ik wil slanker en gezond zijn, maar altijd de optie blijven houden dat ik eender wanneer kan eten wat ik wil.”

Het was niet Tanya’s eerste poging om af te vallen. “Ik ben nooit een smalle geweest. Vroeger ging ik naar een diëtiste en zolang die begeleiding er was, liep het goed. Daarna liep het weer mis. Natuurlijk legde dat tv-programma druk. Je wilt daar niet een jaar later gaan zitten met slechts 5 kilo resultaat. Ik kon me geen uitschuivers permitteren.”

Een jaar is lang, maar Tanya had zoveel tijd nodig. “Mijn sportcoach werkte een programma uit met veel sport. Kickboksen, fitness, zwemmen. Balsporten heb ik aanvankelijk geweigerd omdat ik niet ver kon lopen.”

Een kilo per week

Tanya ging meteen aan de slag. “Het was in feite een kilo per week. Realistisch bekeken haal je dat niet. Als je één keer zondigt, moet je elders al compenseren en door te sporten kweek je spieren en weeg je ook weer meer. Ik wist al gauw dat het me pas op het einde zou lukken. De laatste dagen waren het nog enkele honderden grammen die eraf moesten.” Uiteindelijk woog Tanya 99,4 kilo. “Als beloning reed ik na de tv-opname recht naar McDonald’s. Daar had ik zo naar uitgekeken.”

Toch wou Tanya doorgaan met haar gewichtsverlies. “Ideaal voor mij is 85 kilo, maar mijn coach temperde mijn inzet. Ik was al hard afgevallen en moest leren om te stabiliseren. Dat is even belangrijk. Op de duur werd ik fanatiek en gunde ik mezelf niks meer om toch maar te vermageren. Ik vond het jammer dat ik even moest stoppen, maar ik weet ondertussen dat mijn coach altijd gelijk heeft. Op wat schommelingen na blijf ik nu op gewicht. Ik eet redelijk normaal en gezond, maar durf al eens een koekje of een stuk taart te eten, met mate.”

Al benadrukt Tanya dat ze vroeger niet extreem ongezond at. “Iedereen zag wel eens zo’n afvalprogramma waarin dikke mensen massa’s frieten, hamburgers en andere vette rotzooi eten. Dat deed ik niet. Ik was meer geïnteresseerd in vlees en patatjes met een sausje dan in groenten. In het begin vond ik groenten niet zo lekker, maar nu kan ik genieten van tomaten, wortelen of sla. Mijn smaak is zelfs veranderd. Toen ik na een jaar weer een Bounty at, vond ik die minder lekker.”

Tanya is slanker, maar is ze ook gelukkiger? “Ja. Niet dat ik ongelukkig was, maar onderschat niet wat een slank figuur mentaal met je doet. Ik ben ook veel actiever. Als je 170 kilo weegt, kom je in een sociaal isolement. Ik lag in de zetel en deed niks. Het was haast te veel om naar buiten te gaan. Het enige wat binnen bereik was, was de snoepkast.”

Vermageren is nooit prettig. Was Tanya vaak humeurig? “Ik denk het niet. Ik wist waarvoor ik het deed. Mijn motivatie was groot, al had ik het soms lastig. Dan besefte ik dat ik drie uur per dag als een gek stond te sporten, leefde op groenten en dat de weegschaal amper wat grammen minder noteerde, maar je moet volhouden. Toen ik voor het eerst bij Cath zat, dacht ik dat mijn gewicht wel meeviel. Tot ik de beelden terugkeek. Ik schrok me te pletter. Zo dik wil ik niet meer zijn.”