Borgerwood 2018: eendracht rockt macht

De augurk, dames en heren, dat is voortaan de mascotte van Borgerwood. Waarom konden zelfs de organisatoren ons niet vertellen, maar je trof ze overal aan. Bij de inkom. In de klassieke glazen bokalen. Boven het dj-podium, waar de cornichon een veilig nest had gevonden. En in een container op het terrein, onder de vorm van piñatas. Kinderen konden er zich naar hartenlust op uitleven en snoep scoren.

Borgerwood was een kindvriendelijk festival en verraste op tal van vlakken. Alleen al naar het toilet gaan bleek een belevenis. Je werd een container ingestuwd vol rook en beneveling, waar een dj beats braakte. Nooit gingen we zo swingend een plasje doen. Hadden we al gezegd dat er her en der containers op het terrein waren neergepoot? Daar vonden tegen de avonduren enkele korte verrassingsoptredens plaats, van jonge honden als House of Suns, Monomono en het aanstekelijke CRWSH. 

De nostalgische ziel kon in andere containers Atari-computergames komen spelen. En wie zijn of haar vocale talenten zelf wou tonen, leefde zich uit aan de mobiele karaoke-bar. Om het wachten op de bands te vergemakkelijken, was er aanvullend een dj-stage neergepoot. Grootste voltreffer daar bleek Soulbones. Nonkel Guy (Halve Neuro) en dj Manteiga dompelden Spoor Oost onder in funk, disco en soulful house. Voor elk wat wils dus, op Borgerwood. En dat gold ook voor de muziek op het hoofdpodium.

Randbemerking: dat het festival naar twee dagen was uitgebreid, bleek de festivalgangers volledig ontgaan. Een regenbuitje - Borgerwood kan echt niet zonder! - zorgde ervoor dat Coely het vrijdagavond met duizend aanwezigen moest stellen. Maar de zwoele zomerzon en het weekendgevoel lokten zaterdag gelukkig een pak meer aanwezigen. 

Hi Hawaii (★★☆☆☆) startte helaas niet meteen als voltreffer. Het optreden van het Brusselse duo (Lennart Heyndels op bas/keyboards en Jens Bouttery op drums) had meer weg van een repetitie dan een concert. Ze speelden te introvert om een connectie te maken met het publiek, dat gezapig een pilsje stond te slurpen en van het zonnetje genoot. Nochtans toonde Hi Hawaii potentieel, met songs die ze zelf 'fizzpop-explosion' noemen, in duet werden gezongen en aan Weezer refereerden. In de slotsong leken deze twee jonge honden hun groove eindelijk gevonden te hebben. Drummer Jens Bouttery ging met één hand spelen, terwijl hij keyboards aansloeg én uitbundig zong. Allicht is het gewoon kwestie van wat meer ervaring op te doen.

Condor Gruppe (★★★★☆) raakte wel meteen de juiste snaar. Het eclectische gezelschap speelt organische muziek. Soundtracks bij films die niet bestaan, gecombineerd met krautrock. De zompige bas van Jan Wygers werkte aanstekelijk in de zomerse hitte. De drummer speelde met zijn ogen dicht, terwijl het congaritme van Condor Gruppe heel Spoor Oost aan het meeklappen kreeg. Met liefst negen bandleden viel er altijd wat te beleven op het podium. De drie blazers durfden ook maracas bovenhalen, of een blokfluit. De ijle toetsen en gortdroge drum pasten zo in een nieuwe spaghettiwestern van Sergio Leone. Onze dansende buurman (stilstaan was onmogelijk) had het eerder over "een heerlijke Tarantino-vibe".

Gezongen werd er niet, enkel geneuried. En Borgerwood zoemde graag mee op die Oosterse ritmes. Toen er ook nog een sitar werd bovengehaald, leken we eerder in Bollywood dan op Borgerwood te staan. Condor Gruppe klonk even triomfantelijk als zijn trompetjes, en had gerust nog wat langer mogen spelen. Getuige onze fotograaf, die ze al meteen wou uitnodigen op haar trouwfeest. En ze heeft niet eens trouwplannen! Om maar te zeggen hoe verliefd Borgerhout werd op deze band.

En dan was het de beurt aan Sylvie Kreusch (★★★☆☆), die zich uitdagend in latex en hoge hakken had gehuld. Ze stond vier jaar geleden al op de eerste editie van Borgerwood (toen nog met Soldier's Heart) en is na een passage bij Warhaus nu op solo-avontuur, met een eigen plaat. Omringd door twee drummers (eentje op percussie, een andere bediende samplers) en met heel wat echo op haar stem bracht ze exotische voodoopop naar Borgerhout. Futuristische liedjes met mysterieuze zang en ongecensureerde seksualiteit, zeg maar. 

Kreusch was haar microfoonstandaard aan het opvrijen, en deed bij tracks als 'Seedy Tricks' hetzelfde met het publiek. De wereld van Balthazar was nooit veraf, maar dan wel een tikje perverser. Net toen we wilden noteren dat deze zwoele muziek beter zou gedijen in een groezelig duistere nachtclub, brak de zangeres de barrière. Letterlijk, door het publiek uit te nodigen om over de dranghekken te klimmen en haar op het podium te vervoegen. Een feestelijk einde, en een welgekomen climax.

Binkbeats (★★★☆☆) was een vreemde eend in de bijt. Deels omdat de Nederlandse multi-instrumentalist als enige van over de grens kwam afgezakt. Maar zeker ook zo door het gekke universum dat hij opbouwde. Frank Wienk (zoals Binkbeats op elk ander moment door het leven gaat) stond helemaal alleen in de avondzon op het podium. Hij had een enorm arsenaal bij, dat hij in loops zette. Van xylofoons en metalofoons over typemachines en zelf gebouwde beatbanks tot koeienbelletjes. Volgens ons bediende hij ook zelf nog de (veelvuldig gebruikte) rookmachine.

Binkbeats speelde als een geluidstovenaar, en greep tussendoor ook een gitaar, bas of drums vast. Hij herinterpreteerde muziek van Madlib, Flying Lotus en J. Dilla, bouwde op en brak weer af. Maar na een half uur begon dit concert wat statisch te worden - één man achter die berg aan instrumenten. Maar wie mee durfde stappen in zijn trip, beleefde een mooie muzikale ontdekkingstocht. En daar dienen festivals toch voor.

School Is Cool (★★★☆☆) speelde in Borgerhout op eigen territorium. Het kon als eerste een lichtshow gebruiken, en dat hielp qua beleving. Frontman Johannes Genard stuiterde van bij openingsnummer 'Run Run Run Run Run' over het podium, en bleef dat doen tot de laatste noten van 'New Kids in Town'. IJle toetsen, tokkelende viool: de Antwerpse band ontwapende met een uitgebalanceerde klank. 

'In Want of Something' zorgde voor een eerste collectieve herkenning, met fraaie driestemmige zang van de groep. "Wat een mooi festival", vond Genard, die uitkeek over de vlakte waar de zon net onder was gegaan. "Onder zo'n omstandigheden hebben we nog nooit gespeeld." Er zaten allerlei kleuren in de lucht, en ook op het podium. 'Warpaint' was een hoogtepunt, met een dubbele aanval op toetsen. 'Trophy Wall' stak in een lekker pompend ritme, en werd massaal meegeklapt en meegezongen.

Borgerwood kreeg ook een titelloze nieuwe song voorgeschoteld. "Een debuut", zo benadrukte Genard, die het lied breekbaar inzette op akoestische gitaar. Begeleid door zoete toetsen en knippende vingers bouwde het langzaam op, om over te gaan in knisperende drums en rammende gitaren. De nieuwe boreling kon rekenen op stevig applaus. Tot vermaak van de zanger, die alle bandleden een high five ging geven. Genard vroeg in een feestelijk 'The World Is Gonna End Tonight' zelf applaus voor violist Michael. Waarop School is Cool in crescendo afsloot, met slotsong 'New Kids in Town'.

Girls in Hawaii (★★★★☆) verdient meer respect en krediet aan deze kant van de taalgrens. Hulde dus aan Borgerwood, om de Waalse indierockers hier als afsluiter neer te zetten. Teleurstellen deden ze allerminst. De band had een knappe lichtshow mee en startte met vier vooraan, in een dubbel duet op toetsen en zachte gitaren. 

'Indifference' liet niemand onbewogen. 'Switzerland' baadde in blauwe lasers en eindigde met stroboscopen en dromerige klanken. Girls in Hawaii knipte zelfs een eigen sterrenhemel aan. De muziek van 'Not Dead' paste goed bij dat decor. De twee frontmannen ging innig dicht bij elkaar spelen en de vijfstemmige zang klonk prachtig. Girls in Hawaii sprak Borgerwood in het Nederlands toe. "'Walk' is een goed liedje om op te dansen", beklemtoonde zanger Antoine Wielemans. Met toetsen die bij Jean-Michel Jarre leken weggelopen, voelde het nummer alvast erg zomers aan. 

'Sun of the Sons' volgde als een sonische aanval. Met liefst vier gitaren, waarbij Wielemans op de geluidsboxen ging staan om dichter bij het publiek te zijn. Terwijl hij de massa ophitste, kroop ook bassist Daniel Offermann mee ten strijde op de boxen en vochten de twee andere gitaristen een onderling duel uit.

Tijdens hun korte set zag je Girls in Hawaii moeiteloos wedijveren met Belgische bands die de voorbije jaren internationaal doorbraken. Neem het dromerige 'Monkey'. In het halfduister gebracht, met groene en mauve kubussen als belichting en vier groepsleden innig rond de drumriser. Of 'Rorschach', een topsong waar veel acts schaamteloos van gepikt hebben. Het lied eindigde uitbundig, met de band die helemaal freakte op de muziek. Tijdens slotsong 'Guinea Pig' trok drummer Boris Gronemberger zijn shirt uit en trok Wielemans een laatste keer naar voor, om de dansende massa andermaal op te hitsen. Wat een mooi einde van dit nationale defilé in Borgerhout.

Als er één kritische noot te noteren viel, dan is het dat de concerten op Spoor Oost aan de korte kant waren. Zelfs de hoofdact kreeg amper een uurtje om zich warm te spelen. Ach, het zorgde vooral voor meer verlangen. Zeuren gaan we dus niet. Zeker niet nu eindelijk de zomerzon eens scheen op Borgerwood.