Deze 5 videogames moet u gespeeld hebben

The Eternal Castle [REMASTERED] (★★★★☆)

Nog geen drie volle weken in het nieuwe jaar kregen we al de eerste ontdekking van 2019 binnen. The Eternal Castle [REMASTERED] is een indiegame die toont dat de retrographics-niche nog lang niet uitgezongen is, en die de lofivormgeving van een videogame voor de allerprilste pc’s naar een modern scherm brengt. Maar wat ons vooral verraste, was het meta-verhaal er rond, dat bijna even intrigerend is als de game zelf.

Het zal wellicht altijd wel een mysterie blijven of de originele The Eternal Castle, volgens zijn bedenker een game op een ongelabelde diskette die hij in 1987 op de computer van zijn vader speelde, überhaupt wel bestaan heeft. Op The Internet Archive werden in 2016 een paar screenshots en een runbare broncode voor stokoude pc’s geplaatst, maar die konden er evengoed door de ontwikkelaars zelf zijn geplant. Als die oude game echt heeft bestaan, zou het een unicum zijn: het spel speelt als een zogeheten cinematic platformer - zeg maar Super Mario Bros, maar dan met filmische aspiraties. En dat is een genre dat volgens de conventionele wijsheid over videogames pas ontstaan is met Prince of Persia (1989) en Another World (1991), enkele jaren ná ‘87 dus.

Hoe het spel ook is gekaderd: de visuele stijl waarop de makers moedwillig zijn teruggevallen, dateert wél van ergens rond 1987. Mooie trouvaille, want games in de inmiddels overbekende pixelgraphic-esthetiek blijven veel te vaak hangen in concepten die uit het Commodore 64- of Super NES-tijdperk komen. Zelden in de vormgeving van pc-games uit de late jaren 80, waar in die tijden goed mee gelachen werd: ze waren –onder meer qua verschillende kleuren die tegelijkertijd op een scherm konden worden getoond – ver achter op game- en huiscomputers, en maakten pas in de vroegte van de jaren 90 een inhaalbeweging op grafisch gebied.

Wat de ontwikkelaars qua gameplay hebben aangevangen met die bijna mystieke visuele stijl is ook grandioos. De game loopt – in de animatie van uw op een vreemde planeet gestrande hoofdpersonage, in zijn timing en sequentie, en in de bedrieglijke eenvoud van zijn puzzelsequenties – als een tiet.

Uit voor pc en Mac.

Mutant Year Zero: Return to Eden (★★★☆☆)

Antropomorfe actiegames, met gemuteerde mensachtige beesten, zijn een trend in wording: in aanstaande games als Biomutant en Beyond Good & Evil 2 zien we onder meer varkens en chimpansees met menselijk gedrag aandraven. Maar het Zweedse Mutant Year Zero: Return to Eden pakt beide projecten onverwacht op snelheid met een tactische game à la Xcom: Enemy Unknown.

U kent het wel: personages uitzetten op een raster dat over de omgeving is getrokken, en ze in twee bewegingen per beurt ofwel tweemaal verder bewegen (binnen een beperkt aantal stappen), ofwel gewelddadige actie ondernemen tegen de vijand. Daarna is het eventjes afwachten wat die laatste tegen uw manschappen doet, dus dekking zoeken na de interventie is cruciaal.

De gelijkenissen tussen Xcom en Mutant Year Zero zijn soms zelfs iets té treffend: de gameplay is, tot zelfs het slaagpercentage van uw schoten toe, overgenomen uit die inmiddels ook alweer zeven jaar oude klassieker. Alleen werd de bouwgameplay uit de game die duidelijk als referentie diende vervangen door een actierollenspel waarin uw personages vrij door de omgeving kunnen trekken en zichzelf versterken. 

Het heft ook een klein ongemakje op waaraan de Xcom-games, achteraf gezien, toch wel leden: u moest er uw personages soms meerdere beurten na elkaar in uitzetten voordat u vijandig volk tegenkwam. Niet dus in Mutant Year Zero, waarin u na de overgang tussen de rpg- en tactische gameplay meteen in de confrontatie vliegt. Hou u overigens klaar om vaak op te slaan, want de moeilijkheidsgraad is niet van de poes.

Uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.

Below (Xbox One) (★★☆☆☆)

Met het onvergetelijke Superbrothers: Sword & Sworcery EP hoorde Capybara Games in 2011 bij de eerste massale ontpopping van indie-videogamestudio’s. Drie jaar later bevestigde het Canadese fabriekje zijn briljantie nog eens met de frisse zijscrollende shooter Super Time Force. Maar wat nu hun magnum opus had moeten zijn, de game waaraan de studio uiteindelijk vijf jaar lang heeft zitten priegelen, is een vreugdeloos, pompeus, van artsy pretenties overlopend ondingetje geworden. Below is een werk van zo’n hemeltergende uitsloverij dat ons al snel de vraag bekroop wat ze hier eigenlijk mee willen bewijzen.

Het is om te beginnen een overdreven moeilijke game, met permadeath-sterftes (dood = de hele zwik opnieuw), taaie tegenstanders, en een overlevingselement dat je ertoe verplicht om je spullen streng te rantsoeneren. Natuurlijk zijn slepend moeilijke games vandaag erg in de mode, en een aanzienlijk deel van het spelerspubliek aast daar ook op. Maar Below gaat daar nog een stap verder in: het is alsof de makers er met opzet een uitgesproken hermetische game van wilden maken.

Jammer van de extreem fijnzinnige pixelgraphics, de uit zachte pianoplukjes opgebouwde muziek en de scherpe geluidseffecten: zintuiglijk is Below absolute fijnkost. Maar van dit soort vormgeving hebben we tegelijkertijd al iets teveel games gezien om er het geleden leed van de gameplay voor te doorstaan. Als Below dan toch één ding bewijst, dan is het dat er effectief zoiets bestaat als te hard proberen.

Uit voor Xbox One en pc.

Book of Demons (★★★☆☆)

Een donders klassiek Diablo-esk actierollenspel, op smaak gebracht met Hearthstone-achtige kaartspelgameplay: het zijn het soort projecten waar gewoon iémand als eerste op moet komen, die ook altijd erg goed klinken op papier, maar in de praktijk vaak dan toch niet je dat blijken te zijn. Dat is, gelukkig voor de Poolse studio erachter, niét gebeurd met Book of Demons, een game die beide registers met succes aan elkaar rijgt.

Nu gaat het, zowel qua actiegameplay als in het deckbuilding-element, nooit erg diep, maar dat is duidelijk niet het soort game dat Book of Demons probeert te zijn. Het is een niet supermakkelijke maar wel erg toegankelijke titel, wiens actie in een verslavende cadans van het scherm spat, en wiens bordkartonnen look zelfs erg origineel is. Precies het soort game dat je voor pakweg 25 euro kunt verwachten.

Uit voor pc en Mac.

Mother Russia Bleeds (★★☆☆☆)

Het is geen échte indie meer wanneer het niet op de Nintendo Switch is verschenen: dat is zo’n beetje de teneur van het moment. En daarom kon dus ook Mother Russia Bleeds niet ontbreken op het systeem: een pixelgraphic-hommage aan dertig jaar oude vechtklassiekers als Double Dragon, maar dan in een lichtjes alternatief Rusland uit het Sovjetunie-tijdperk anno 1985.

Daar horen natuurlijk pixelgraphics bij, die het gevoel van dat tijdperk erg handig naar moderne gamehardware halen. Maar de wereld die de Franse makers hebben geschapen wijkt wellicht wel lichtjes af van de realiteit: het Rusland dat uw vechtersbaas doorkruist is zo marginaal, met druggebruik, maffia-afrekeningen en vechtpartijen in sm-clubs, dat Mother Russia Bleeds destijds wellicht gewoon nooit in de winkelrekken was geraakt. Die marginaliteit werkt zelfs door tot in de gameplay: tegenstanders die een eerste keer worden neergeslagen kunnen weer recht krabbelen, behalve wanneer u eventjes de tijd neemt om ze finaal af te lappen, terwijl ze zieltogend op de grond liggen.

Het probleem met Mother Russia Bleeds is dat hij ook erg oubollig speelt, en daarin schiet hij tekort ten opzichte van andere titels die de afgelopen twee jaren op de markt zijn gekomen. Pixelgraphic-games komen vandaag met dertien in een dozijn, maar waar gamemakers wel het verschil in proberen te maken is in de gameplay. Titels als Celeste en Owlboy schitterden allemaal dankzij hun bijna moleculaire benadering van spel- en besturingsdesign, en in vergelijking daarmee speelt Mother Russia Bleeds maar wat hoekig.

Nu uit voor Nintendo Switch. Eerder al verschenen voor PlayStation 4, Xbox One en pc.